Martin Rocks, met zijn gezin, bij hun lievelingsbankje in het Italiaanse Peschiera. Nick, zijn vriendin Yasmine, Mike, Sandy en Carla (vlnr) genieten volop mee.
Vakanties brachten de familie Rocks op plekken die mooier waren dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden. Het bankje in Peschiera bijvoorbeeld, met uitzicht op het Gardameer. Dit was hún bankje. Waar ze zo konden genieten van pizza, kebab en cola. Bij dat bankje hangt nu een hartje met as van Martin.
Martin Rocks werd 50 jaar, maar leefde zijn leven tot het eind. Nog op de laatste avond voordat hij in slaap werd gebracht, kuste hij Mike en Sandy op hun slaapkamers welterusten. Omdat hij dat altijd deed. Nick, de oudste, ondersteunde zijn doodzieke vader op de trap.
Martin was een zachte en zorgzame vader. Qua karakter misschien wel een tegenpool van Carla, met wie hij op vrijdag 7 mei 1993 in Le Barrage in Klazienaveen voor het eerst danste, op de klanken van van Ace of Base. Zij (24) had nog gedacht: wat mot dat jong mit mie? Martin was immers nog maar 19. Maar hij droeg geen sneakers en dus gaf ze hem een kans.
Zij was 24 en hij nog maar 19. 'Wat mot dat jong mit mie', dacht Carla toen Martin op haar afstapte.
Zes jaar na hun ontmoeting kochten ze hun huis aan de Kazerneweg. Twee jaar daarna trouwde het stel. Op de bruiloft speelde de band van Creedence Clearwater Revival.
Na Carla’s zwangerschapsvergiftiging toen ze in verwachting was van Nick, was Martin huiverig om te kiezen voor een tweede; hij wilde niet nog eens zulke risico’s voor vrouw en kind. Maar niet lang erna bleek Carla opnieuw zwanger. Toen ze hem de foto van de echo liet zien, schoot hij in de lach: een tweeling! ‘Zeg maar nee, dan krijg je er twee’, grapte Carla. Mike en Sandy maakten het gezin compleet.
Een gedeelde hobby: de motor.
Martin en Carla in hun verkeringstijd.
Fietscross stond centraal bij het jonge gezin. Martin was ermee besmet geraakt toen hij als 12-jarig ventje op vakantie met zijn ouders een wedstrijdje meedeed. En prompt won. Het kereltje had talent en reed daarna zelfs wedstrijden in Frankrijk en Zweden.
Toen Carla haar intrede maakte, nam ze de rol van pa Bennie en ma Gerda over en ging ze met Martin mee naar de wedstrijden. Die brachten hen op de mooiste plekjes van de wereld. Brighton bijvoorbeeld. Ze hadden nooit geweten dat de Engelse kust zó prachtig was.
De twee herkenden elkaar in dezelfde hobby’s: motorrijden, vakanties in de zon en fietscross. Samen trokken ze in een busje van wedstrijd naar wedstrijd. Later, met de kinderen erbij, gingen ze op vakantie met een verlengd busje – propvol fietsen – en daarachter een caravan.
Wudy’s uit de rugzak
Ze gingen vaak richting het Gardameer. Op de mountainbike verkenden Martin, Nick en Mike alle kleine paadjes. Zonder navigatie. Ze zagen wel waar ze uitkwamen. Wat een plezier beleefden ze, zelfs als een boze boer hen van het erf joeg waar ze per ongeluk waren beland. De drie sloten rond de middag aan bij Carla en Sandy, die de zon aanbaden aan het zwembad. De jongens hadden dan lunch gehaald; uit hun rugzak toverden ze bijvoorbeeld Wudy’s, van die grote knakworsten.
Op een heuvel bij het vestingstadje Peschiera vonden ze ‘hun’ plekje: een bankje met uitzicht op de haven, over het prachtige meer. Terwijl enkele gezinsleden kebab, pizza en cola bestelden bij het tentje onderaan, klom de rest alvast naar boven om het bankje te claimen. Hier mag je mij later wel uitstrooien, zei Martin weleens.
De fietscross was zijn eerste liefde, maar door zijn werk bij de Rabobank in Emmen kwam die liefhebberij op de achtergrond. Toen hij 40 was, begon hij weer. En hoe. Na drie weken deed hij mee aan het Europees kampioenschap voor 40+ in het Belgische Zolder. Tussen alle krachtpatsers wurmde Martin Rocks zich naar de finale. Familie en vrienden zagen, gekluisterd aan de livestream, dat Martin met een prachtige manoeuvre de concurrentie in de laatste bocht naar boven stuurde en brons won.
In Zolder werd Martin derde op het EK voor 40+.
Martin met zijn eerste liefde: de crossfiets.
Muziek was zijn andere passie. Martin hield van de jaren 60. Zijn enige dochter werd vernoemd naar zijn lievelingsnummer: van The Hollies. Muziek was er altijd. Van de schooluitvoering, waar hij drumde op Comment ça va van The Shorts, tot C-dog, de band waarin hij speelde tot het einde.
Nadat Martin stopte met crossen, was er volop ruimte voor zijn drive-inshows met karaoke. Hij draaide op schoolfeesten, bruiloften, bedrijfsfeesten, bij de jaarlijkse Oliebollencross in het dorp en natuurlijk bij wedstrijden op de fietscrossbaan, pal tegenover hun huis. De laatste keer dat hij draaide, was in Famous, het vroegere Le Barrage, waar hij voor het eerst met Carla had gedanst. Het was 9 juli 2022 en klokslag 12 uur draaide hij nog Lang zal ze leven voor zijn jarige vrouw.
‘Ik heb te veel klachten die lijken op die van mijn vader’
Martin had daarvoor al wat langer buikklachten. Eerdere onderzoeken liepen op niets uit, maar het zat hem niet lekker. ‘Ik heb te veel klachten die lijken op die van mijn vader’, zei hij. Op 13 juli werd er een echo gemaakt. Op 14 juli stond de huisarts op de stoep. Foute boel. Martin had alvleesklierkanker, dezelfde ziekte waaraan zijn vader in 2013 was overleden. Kans op genezing was er niet.
Desondanks zat Martin Rocks niet bij de pakken neer. Sterker nog: de sporter in hem stond op. Hij greep speciale studies aan om dat ene sprankje hoop te grijpen. Dan was het maar tegen beter weten in, maar misschien was er ergens wel iemand die iets wist te vinden. Hij knokte door om zo fit mogelijk te zijn voor wat hem te wachten stond.
Polonaise in de gang van het ziekenhuis
Het was bijna een grappig gezicht: daar wandelde Martin, zelfs tussen de chemokuren door, om zijn conditie op peil te houden. Hij spoorde anderen aan om mee te doen, dus soms zag je een polonaise van infuuspalen in de gangen van het ziekenhuis. Als enige patiënt kreeg Martin de sleutel van de fitnessruimte die bestemd was voor het personeel.
Martin op de mountainbike, langs het Willem Alexanderkanaal in Klazienaveen. Foto: Eigen foto
Tussen alle behandelingen door bleven ze met z’n vijven genieten van hun vakanties. De bus en de caravan werden ingeruild voor een camper. Dat werd de beste aankoop ooit: de wagen verschafte de zieke Martin ontzettend veel comfort en vrijheid. Na de meivakantie volgde óók nog de zomervakantie. Iedereen voelde dat het de laatste keer zou zijn, maar niemand zei iets. Misschien genoten ze daarom wel extra.
Op 5 oktober vierde Martin Rocks zijn vijftigste verjaardag. Met eigen drive-inshow, in zijn eigen tuin. Het werd een topfeest.
‘Het leven gaat ook zonder mij door’
Begin december werden er uitzaaiingen geconstateerd. Een moment van berusting volgde: dit was het moment waarvan ze allemaal wisten dat het zou komen. ‘Het leven gaat ook zonder mij door’, sprak Martin. Het hoefde niet diepzinnig te zijn.
Martin zorgde voor praktische zaken, zoals het nabestaandenpensioen en dat hij een gedeelte van zijn as uitgestrooid wilde langs het Willem-Alexanderkanaal, vlak achter hun huis. Na een pakjesavond met kerst in het ziekenhuis kwam zijn laatste oudjaarsavond. De muziekquiz Hitster was Martin op het lijf geschreven. Om 12 uur wenste iedereen elkaar een gelukkig nieuwjaar.
Tour de l’amour
De dag nadat hij Mike en Sandy welterusten had gekust, werd Martin in slaap gebracht. Het laatste dat hij meekreeg, was dat Mike hem trots vertelde dat hij met rijles op de snelweg had gereden.
In de eerste zomer zonder Martin deed de familie Rocks een Tour de l’amour. Op allerlei dierbare plekken – zoals bij het bankje in Peschiera - hingen ze liefdesslotjes op met de as van Martin.
Tijd van Leven
portretteert in Tijd van Leven inwoners van Groningen of Drenthe die afgelopen tijd zijn overleden. Suggesties? Mail naar: tijdvanleven@dvhn.nl
