Hoe leven Myrthe (12) en haar moeder in de vrachtwagen? Kijkje in de cabine tijdens Truckstar Festival in Assen

Marijn Manders (27) is druk bezig zijn gloednieuwe vrachtwagen te poetsen. De blauwe lak schittert in de zon. ‘Zijn’ wagen is van het bedrijf van zijn ouders. Marijn zelf is de derde generatie die in het bedrijf actief is. Voor hem is het werk als vrachtwagenchauffeur zo gewoon dat hij nauwelijks stilstaat bij de lange werkweken die hij soms maakt.

„In drukke periodes ben ik 60 tot 70 uur per week onderweg. Vaak in Nederland, soms in het buitenland. Dan slaap ik in de cabine, maar ik ben gelukkig ook veel thuis.

Hij vindt het prima als de verslaggever even in de cabine kijkt. „Maar er is niet veel te zien hoor. De vrachtwagen is pas een week oud, dus er ligt nog niet veel in.” Dat klopt. Achter de bestuurdersstoel ligt een matras, met daarop een dekbed en een hoofdkussen. Op het bed ligt een föhn. Aan het voeteneind hangen jassen aan een haakje.

Ik slaap hier zo’n vijf keer per maand, denk ik. Het is comfortabel hoor. Als je een stereotiepe chauffeur bent, dan is zo’n bedje wel dun. Maar voor mij is het prima.”

Wilma is op het Truckstar Festival met haar dochter Myrthe (12), die deze zomervakantie overal met haar mee naartoe gaat in de vrachtwagen. Wilma maakt lange dagen voor haar eigen transportbedrijf. Daardoor brengt ze veel tijd door in haar slaapcabine. „Vrachtwagenchauffeur zijn is heel intensief. Je moet er veel tijd voor opofferen, zeker als je eigen baas bent. Het is hard werken.”

Hoeveel uur per week is ze onderweg? Wilma lacht. „Héél veel.” „Te veel!” vult dochter Myrthe aan vanaf de passagiersstoel. „Tussen de 80 en 90 uur toch wel”, zegt Wilma. Maar het deert haar niet. „Ik houd van de vrijheid die dit werk me geeft. Je kunt je eigen ding doen en ik volg mijn eigen filosofie: hard werken en veel geld verdienen.”

De cabine heeft Wilma zelf ontworpen. Op het plafond is donkerblauwe bekleding aangebracht. Er is een tv, een magnetron en een koffiezetapparaat aan boord en twee bedden: het bovenste is voor dochter Myrthe, het onderste voor Wilma. En ze heeft het voertuig nog meer naar haar hand gezet. „Bij de aanschaf vroeg ik om zware omvormer voor de elektra. Ik wil wel mijn föhn en krultang kunnen aansluiten!”

John Laverty is pas net wakker als de verslaggever hem opzoekt in zijn cabine. Het lijkt een latertje geworden zaterdagavond. Bij de passagiersstoel staat een krat Heineken. De Noord-Ier is kort van stof, maar wil wel vertellen over het leven onderweg. Hij leeft voor het rijden op de vrachtwagen. „Mijn vader was ook vrachtwagenchauffeur. Ik was 18 jaar toen ik op de vrachtwagen begon. Ja, je kunt wel zeggen dat het rijden me in mijn bloed zit.”

John heeft een gloednieuwe vrachtwagen („pas vier weken oud”), maar hij heeft zich er al helemaal geïnstalleerd. „Kijk, hier staat een magnetron”, zegt hij terwijl hij een luikje opent aan het plafond boven het dashboard. „En hier een koelkast.” Hij trekt een luik open onder het bed en toont een soort koelbox gevuld met flessen frisdrank. Het matras is lovely, zegt John. „Ik slaap hier goed.”

John rijdt vaak internationaal, vooral in Spanje. Hij vervoert vlees en groenten. Soms is het werk eenzaam, zegt John. Hij haalt zijn schouders erover op. „Het hoort erbij, je raakt eraan gewend.”

Truckstar Festival werd dit jaar voor de 41ste keer gehouden op het TT Circuit in Assen. En ook dit jaar stonden de trucks weer in de rij voor de verkiezing van mooiste vrachtwagen van Nederland. Zondag kwam de DAF XG+ 530 van Henri Verkleij uit Lopik als unanieme winnaar uit de bus.