Bushokjes bij elkaar vegen, altijd hetzelfde op 2 januari. Harry (66) begint ieder jaar met de bezem

„Wat een stelletje pleurislijers.” Een man komt dinsdagochtend richting de bushalte aan het Domeinpad in de wijk Kloosterveen in Assen gestiefeld. Scherven knerpen onder zijn schoenzolen. De meneer overziet de glasvloer, die een dikte heeft van een telefoonboek. Hij schudt zijn hoofd. „In- en intriest”, bromt hij, voordat hij even later in lijn 84 van Arriva stapt.

Ondertussen duwt Harry Hepping (66) onverstoorbaar zijn rode bezem over de straat. Hepping is de Drentse regiomanager van RBL Outdoor, een Limburgs reclamebedrijf dat duizenden bushokjes bezit en onderhoudt. Hepping en z’n collega’s voorzien de abri’s oftewel bushokjes van reclameposters.

Maar vandaag is alles anders. Iedere 2 januari is alles anders. Dan rest, oneerbiedig gezegd, niets anders dan bushokjes bij elkaar vegen.

Het is een grote bende aan het Domeinpad. Hier staan twee bushokjes tegenover elkaar. Beide zijn, zoals Hepping placht te zeggen, compleet van de wereld gevaagd. Net zoals vorig jaar. En het jaar daarvoor en daarvoor en daarvoor. Alle ruiten zijn eruit getikt. ,,Zes grote ramen, twee zijramen en van één abri ook het reclamepaneel”, somt Hepping op. Schade? „Zo’n 3500 euro, alsjeblieft. Een groot raam kost 475 euro, een zijraam 375 euro. En dan nog een nieuw paneel.”

Met zijn stevige schoenen waadt Hepping door de scherven. Halverwege de ochtend komt ook collega Bianca Dekker uit Assen een handje helpen.

In principe, zegt Hepping, zou je met je blote voeten over de scherven veiligheidsglas moeten kunnen lopen. Nou, mooi niet. Halverwege de ochtend haalt hij zijn vinger open aan een stuk glas, dat hardnekkig tussen twee stoeptegels blijft steken. Een stroompje bloed loopt langzaam richting de mouw van zijn jas.

Hepping is sinds 5.00 uur in touw. Heel Assen doorkruist hij. Eigenlijk valt het nog mee dit jaar, vindt hij. Hij ontdekt verruïneerde bushokjes aan de Walakker, Ter Aardseweg, bij het TT Circuit en dan deze twee, aan het Domeinpad. „Het is wel eens erger. Normaal gesproken zijn de hokjes bij het ziekenhuis ook aan de beurt.”

Vorig jaar sneuvelden alleen al in Drenthe 78 bushokjes in december. De schade en reparatiekosten bedragen jaarlijks zo’n twee ton. Geld dat RBL Outdoor zelf kan ophoesten. Verzekeraars branden hun vingers niet aan de jaarlijkse bushokjesterreur. „Niemand wil ons hebben”, zegt Hepping. Eén keer maakte hij mee dat een vader vroeg om de rekening. „Zijn zoon had een glasplaat vernield en de vaderwilde alles betalen. Hij zei dat zijn zoon het hele jaar geen zakgeld zou krijgen.”

Daar is buschauffeur Dennis Dekker. Hij stapt uit een praktisch lege Qliner om poolshoogte te nemen bij het Domeinpad. „Wat een bende”, klinkt het. Een oplossing heeft hij ook meteen: „De gemeente zou hier eens wat moeten doen aan de verlichting. Die doet het hier al jaren niet meer. Nu kunnen jongelui hier in het donker hun gang gaan.”

Hepping maakte mee dat jongeren de abriramen kapotschoten met een windbuks. Iedere week maakt hij besmeurde ruiten schoon. Staat hij brandplekken, kots en satévegen weg te boenen. „Het is ongelooflijk. Ik was vroeger echt baldadig, kan ik wel zeggen. Maar ik vernielde nooit andermans spullen.” Aangifte van alle vernielingen doet hij niet. „Al zo vaak gedaan. Er wordt toch niemand voor gepakt. Je wordt er moedeloos van.”

Wat helpt dan wel? Niets, zegt Hepping. Cameratoezicht mag niet, posten is onbegonnen werk met zeshonderd abri’s in Drenthe. En dus rest op 2 januari niets anders dan het jaar beginnen met het bij elkaar vegen van de restanten van andermans verveling en nihilisme. Bakken vol glas gaan naar het milieupark. Tegen het eind van de ochtend is Heppings rondje Assen klaar. Op naar Zeijen, Norg, Roden. Hij houdt zijn hart vast.