Jan Wierenga oet Oring: ‘Streektaol is de muite weerd um je best veur te doen’ | Hier kom ik weg

Haost vieftig jaor woont Jan Wierenga (71) in Drenthe, maor hij blef een Grönneger. „Eigenlijk bin ik dubbel belast. Mien pap was een Grönneger en mien mam kwam uut Amelte, bij Assen. Drenthe is natuurlijk geweldig. Maor a’k hen familie gao, Stad uutrie en het Grönneger laand valt veur mie open, dan denk ik: dit is wat ik écht mooi vin.”

Wierenga is geboren en getogen op een boerderij in Enumatil. Nao de hbs en zien diensttied wet e niet wat e wil. „Toen bin ik maor journalist worden”, klinkt het dreug. Hij begunt as leerling-journalist bij de Meppeler Courant. „Ik gung in Möppelt op kaomers. Het was as een unbezörgde studententied. Een dolle tied ok”, lacht e.

In die periode leert e zien latere vrouw Roelie oet De Wiek kennen. Met heur twee kinder verhoest ze eind jaoren ’70 hen Oring, as Wierenga an de slag kan bij het Nieuwsblad van het Noorden in Emmen. As verslaggever schref e over van alles en nog wat. „De affaire rond Tjerk Vermaning he’k bijveurbeeld volgd. Ik heb lang niet geleuven wild dat e de boel bedonderd hef.”

In de leste jaoren van zien carrière – de noordelijke kraanten bint dan al fuseerd tot Dagblad van het Noorden – hef e een dagelijkse column. De man die naor eigen zeggen beslist gien ‘veurloper’ is, stiet alle dagen op de veurpagina. „Daor kreeg ik hiel veul reacties op. Nee, ongemakkelijk weur ik der niet van. Het is altied mooi aj complimenten kriegt. Maor ik schreeuwde het niet van de daken.”

Streektaol wordt naor verloop van tied ien van zien specialismen. In de jaoren ’90 begunt e met Lamert Kieft, een wekelijkse rubriek over de gebeurtenissen in een fictief dörp in Zuudwest-Drenthe, deurspekt met humor. „Het is schreven in de taol van mien schoonfamilie. A’k ies niet weet hoe a’k iets opschrieven moet, beeld ik mij in hoe mien schoonvaoder het zeg en dan wee’k het. Ik heur het hum dan bij wieze van spreken zeggen.”

As journalist schakelde Wierenga in gesprekken geregeld over op de streektaol as e markte dat de aander plat praoten kun. „Dat scheelt onmiddellijk. Mensen wordt opener. Vrogger weur der wat opkeken tegen journalisten. A’k dan plat preut, dachten ze misschien: ach, het is ok maor een gewone man.”

De avonturen van plietsie Jalving, supermarkteigenaar Harrie Flik, kastelein Jans Maria Tissing en de dames van plezier bint nog alle weken te lezen. Wierenga is nao zien pensioen deurgaon met Lamert Kieft. Hij nimt geregeld de actualiteit op de hak. Met het personage Anton J. ter Brake, een journalist die alles vreselijk overdref, stek e bovendien de draak met zien vroggere vak.

Ok zit e in de jury van de DvhN Streektaalprijs. „Die pries is een manier um de interesse veur de streektaol an te fietern. Het valt mij op hoeveul jonge mensen tegenwoordig weer plat proat, terwijl der jaoren leden zegd weur dat streektaol ten dode opschreven was. Het is de muite weerd um der je best veur te doen en dat doe ik op mien eigen manier. Streektaol is een soort van thuuskommen.”