RKC-trainer Joseph Oosting, van woonwagenkamp Emmen, spil in nieuwe documentaire. 'Vergeet nooit waar je vandaan komt'

Kun je in drie woorden je trainer Joseph Oosting omschrijven? Michiel Kramer, speler van RKC Waalwijk, hoefde er niet lang over na te denken: eerlijk, recht door zee en goudeerlijk. ,,Ik moest er erg om lachen toen Michiel met die antwoorden kwam’’, zegt documentairemaker Robbert Jacobs. ,,Ik zei: Michiel, je zegt nu drie keer precies hetzelfde! Hij had het toen zelf ook in de gaten. Grappig. Maar de antwoorden die hij gaf, illustreerden ook heel goed waarom de spits en aanvoerder van RKC zijn trainer zo waardeert. Hij vindt het fijn dat Oosting klare wijn schenkt, zegt waar het op staat.’’

De in Utrecht woonachtige Jacobs (33) volgde Oosting in de periode voorafgaand aan de wedstrijd RKC Waalwijk - FC Emmen, die eind januari werd gespeeld. Een bijzonder duel voor de 51-jarige Oosting. Hij groeide op in Emmen, woont daar nog steeds en was in het verleden jarenlang in verschillende functies actief voor de club van rood en wit. Het duurde even voordat Oosting enthousiast was om mee te werken aan een documentaire waarin hij centraal zou staan. ,,Zijn voorstel was om me vooral te gaan richten op de club RKC Waalwijk en niet op hem persoonlijk. Gelukkig lukte het om hem te overtuigen dat onze aanpak een mooie productie op zou leveren. Hoe langer we bezig waren, hoe enthousiaster Joseph zelf ook werd.’’

Oosting doet het goed als trainer bij RKC Waalwijk. De club heeft een zeer beperkt budget, maar handhaafde zich vorig seizoen zonder veel problemen in de eredivisie. Momenteel staan de Brabanders zelfs in het linkerrijtje, op een keurige negende plaats. Trainer Oosting wordt geprezen om de resultaten, maar nog meer om zijn werkwijze. Hij heeft, zo vertellen mensen die hem dagelijks meemaken, een groot inlevingsvermogen. ,,Dat zit in zijn DNA. Het is niet gespeeld, het is oprecht’’, vertelt Mo Allach, zijn technisch directeur. Assistent-trainer Sander Duits: ,,De manier hoe hij met spelers omgaat, daar kan ik iets van leren. Hij weet ze op zijn eigen manier te raken. Als ze op het veld staan, gaan ze stuk voor stuk voor hem door het vuur.’’

Oosting speelde zelf profvoetbal bij Emmen en Veendam. Hij begon zijn loopbaan bij WKE, de mede door zijn opa opgerichte voetbalclub op het Emmer woonwagenkamp. Oosting groeide op op het kamp, zijn ouders Jan en Grietje wonen er nog steeds, net als broers Hendrik en Berend. Jacobs ging er met Oosting naar toe. De geboren Emmenaar laat zien waar hij als jochie onder het hek door kroop als hij stiekem met vriendjes op het hoofdveld wilde voetballen, maar vertelt ook over een inval van de politie op het kamp die op hem grote indruk maakte. ,,Ik was nog heel jong, speelde met een oranje plastic bal. De politie hield mij staande. Ik wist niet waar het over ging, was heel bang. Later bleek dat er iemand was ontsnapt die hier zou zitten.’’

Op het kamp komen familieleden van Oosting aan het woord. Moeder Grietje laat foto’s van vroeger zien, uit de tijd waarin haar kinderen voetbalden rondom de wagen. Ze maakte meermaals mee dat mensen van buiten het kamp haar en andere bewoners van het woonwagenkamp ‘anders’ behandelden. ,,Ging ik met Jan naar een discotheek, dan mocht Jan binnenkomen, maar ik niet. Jan ging naar een burgerschool en ik naar een kampschool. En Jan was voetballer, dat was het verschil. Bij dit soort dingetjes denk je: ‘Potverdikkemij, we zijn toch allemaal mensen?’’ Broer Hendrik: ,,Ik voelde altijd dat ik me moest bewijzen voor de buitenwereld, dat we beter moesten zijn dan de rest.’’ Joseph Oosting: ,,Voetbal was een middel om ons te onderscheiden, dan hadden ze het toch een beetje over ons.’’

De huidige RKC-trainer zegt van huis uit een paar belangrijke regels te hebben meegekregen. ,,Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Hard werken. Plezier hebben in wat je doet. En altijd weten waar je vandaan komt’’. Op het sportcomplex van RKC Waalwijk zien we hoe hij een 18-jarige speler er in een persoonlijk gesprek op wijst dat het niet raar is om na een training mee te helpen om spullen op te ruimen. ,,Waarom doe je dat nu niet? Waarom help je dan die andere jongens niet? Het zit hem niet alleen in het voetballende gedeelte. Je hebt talent, kan goed voetballen. Maar talent wil niet zeggen dat je er al bent.’’

Oosting weet er zelf alles van. Hij speelde jarenlang profvoetbal, werkte daarna als trainer, maar werd desondanks meerderde keren afgewezen voor de trainerscursus betaal voetbal. Uiteindelijk kwam het goed. Joseph Oosting, geen kamp geven, heet de documentaire. Een knipoog naar de afkomst van de Emmenaar, maar ook een titel die past bij zijn loopbaan. Niet opgeven. Dat doet zijn vrouw Martine ook niet. De Emmense is ziek en vertelt daar kort over in de documentaire. Joseph Oosting: ,,Ik probeer haar zo goed mogelijk te steunen en er te zijn wanneer ik er moet zijn. Maar soms ben je ook machteloos. Ze is inmiddels geopereerd en ondergaat nog verschillende behandelingen. Ik hoop dat die vervelende ziekte uit haar lijf gaat.’’