Multitalent Okki Poortvliet (23) brengt hoop, heimwee en stadse bubbel naar Drenthe

,,De drang om het verhaal van Drenthe en Groningen te vertellen en het verlangen om de wijde wereld te ontdekken vechten weleens om voorrang. Stel: je woont in Amsterdam. Dan kun je iedere dag naar de film en is er altijd wat te doen. Of je woont en werkt juist iedere dag op de boerderij op het platteland. Op beide levens kan ik wel eens jaloers zijn.

Het klopt dat mijn films vaak over ‘paradijsvogels’ gaan. Met mijn manier van werken dik ik dat ook lekker aan. Ook al zijn het vaak documentaires, het is niet zo dat alles realiteit moet zijn. Ik bedoel: het is een illusie te beweren dat we objectief zijn. Dat is ook het mooie van film. Alles in de volle glorie laten zien. Met rare karakters die theatrale dingen doen. Dan gaat bij mij het liefst de hele trukendoos open. Met muziek die soms niet bij het beeld past en harde knips in de montage. Lekker visueel vertellen.

En nee, dat valt niet bij iedereen in de smaak. Toen ik Eindhoven films maakte met andere filmtalenten voor Docwerk was er een vaste criticaster die mijn werk maar niets vond. Hartstikke aardige man hoor, maar hij kraakte alles af. Hij vond het niet leuk en al helemaal niet grappig. Hij snapte mijn manier van vertellen gewoon niet. Dat mag natuurlijk. Eerder vond ik kritiek krijgen vreselijk, maar ik heb me erbij neergelegd dat ik niet iedereen ga bereiken. Het uitdelen en incasseren gaat steeds beter.

Voor een project over hijsers van de Drentse vlag trek ik samen met collega’s Vera en Hans door de provincie van onze jeugd. Daar ontdekken we bijzondere verhalen, maar ook steeds iets meer over ons zelf.

In café Brinkzicht in Ruinen ontmoettenwe jongens die daar iedere maandagavond biljarten. Die vertelden dat ze een keer samen naar Utrecht waren geweest, maar dat het wat hen betreft niet zo nodig nog een keer hoefde. Ik ken dat soort jongens natuurlijk ook van vroeger, van school of uit het dorp. Die voelen zich in het Westen helemaal niet op hun gemak.

Ik heb dus het tegenovergestelde. Als ik de hele week in het Noorden ben dreig ik in een soort sleur te raken. Het is dan heerlijk om de trein te pakken en door een andere stad te fietsen. Dan ben je opeens heel ergens anders. Niemand kent je en je bent dus ook even niemand. Even goed om je heen kijken en alles zien. Dan kom ik ook altijd weer met frisse moed terug in Groningen. Dan ga ik er weer voor.

Mijn ouders lieten me vroeger de hele wereld zien. Twee keer per jaar op vakantie, van China tot Nieuw-Zeeland. Vroeger had ik last van heimwee. Nu niet meer. Ik ben wel blij dat ik ze dat toen deden, want nu heb ik vliegschaamte.

Ja, dat is wel een fenomeen uit mijn stadse bubbel. Net als dat vlees eten in mijn wereldje niet heel normaal is. Ik denk niet dat de biljarters in Ruinen vegetariër zijn.

Precies daarom vind ik het zo belangrijk om in mijn werk buiten mijn eigen bubbel te komen. Ik ben me heel bewust van mijn bubbel. Het is heel arrogant om te denken dat iedereen hetzelfde is als jij, en dat jouw mening superieur is. Als ik iets over Drenthe zou maken zonder écht daar te zijn, dan zou ik dingen zeggen die gewoon niet stroken met de realiteit.

Je kunt vanuit je atelier wel filosoferen waarom anderen dingen vinden, maar ik vraag het liever aan mensen zelf. Zoals aan de man die mij vertelde dat het zo idioot is dat een ‘kutkever in het Dwingelderveld belangrijker is dan de mensen die er omheen boeren en wonen’. Ik denk daar lijnrecht anders over, maar tijdens een interview gaat mijn persoonlijkheid even uit. Dat scherpt ook mijn eigen mening en schopt soms mijn vooroordelen omver.

Ik snap de mentaliteit in Drenthe en versta de taal. Dat helpt enorm bij wat ik doe en maak. Toch lijkt het me ook mooi om dat overal te kunnen, ook op andere plekken in de wereld. Iedereen heeft een verhaal te vertellen.

Mijn belangrijkste tip voor jonge filmmakers is: doe het nou gewoon. Niemand kan je van tevoren vertellen of iets werkt of niet. Niemand heeft het op jouw manier ooit gedaan. Wees niet zo afwachtend. Op de kunstacademie leren ze je dat niet. Daarom noemde ik mezelf ook nog geen filmmaker toen ik klaar was bijMinerva in Groningen. Ondanks dat mijn afstudeerfilm IJswee heel goed was ontvangen.

Eén goede film kan namelijk een gelukstreffer zijn. Als iemand één film heeft gemaakt en zichzelf gelijk filmmaker noemt, denk ik: ‘nou nou, toe even’. Mij is het nu vier keer gelukt om een mooie film te maken, dus durf ik wel te stellen dat ik het kan.

Hoe ik mezelf verder noem? Illustrator, grafisch ontwerper of beeldend kunstenaar. Dat is soms ook gewoon praktisch wat uitkomt voor het werven van fondsen of opdrachtgevers.

Veel collega’s noemen zich nu principieel ‘maker’, maar dat vind ik ook weer zo’n hippige term. Dat snappen ze alleen in de cultuursector zelf. Als ik in Drenthe ga vertellen dat ik ‘maker’ ben zeggen ze: wat maak je dan?

Voor mijn omgeving ben ik gelukkig nog gewoon Okki. Een dochter, vriendin, huisgenoot en buurmeisje dat mooie dingen maakt en daarnaast studeert. En die het tij mee heeft. Het klopt dat ik niets te klagen heb. Ik heb weinig tegenslag gekend. Het gaat constant goed met af en toe een klein dipje.

Soms is het echt even te veel. Studie filosofie, filmen, leven. Bij een coronaprik ben ik flauwgevallen en daarna heb ik een lichte flauwvalangst ontwikkeld. Als het echt te druk is, dan word ik licht in mij hoofd. Dan moet de voet even van het gaspedaal. Maar dat duurt gelukkig bij mij nooit lang.’’