Jonge supporters in de leer bij harde kern FC Emmen. 'Wij kunnen wel met pensioen'

Rookbommen, losgeslagen veldbestormers en spandoeken vol verwensingen met de meest nare ziektes. Hooliganisme lijkt de tribunes in het betaald voetbal te teisteren. Bij FC Emmen willen ze die ellende zo ver mogelijk buiten het stadion houden.

De harde kern van de Drentse club is met hele andere dingen bezig. Zoals het opleiden van een nieuwe generatie supporters. Vijftien jonge Emmenaren spoten vrijdag onder leiding van ervaren doekmakers aanmoedigende plaatjes en teksten. Zondag showen ze de resultaten voorafgaand aan de thuiswedstrijd tegen Feyenoord aan volle tribunes en televisiekijkers.

,,Niet tegen de wind in spuiten’’, ,,eerst goed schudden’’ en ,,alleen op het doek kleuren’’. Terwijl kunstenaar en supporter Hein, geestelijk vader van menig doek op de Emmense tribune, de jeugd uitlegt wat wel en niet te doen, klinkt het plots ‘shit’ vlak achter hem. Zijn kompaan Wim heeft zijn handen zwart van het verf. ,,Beveiligingsdopje zat er niet meer op’’, wast Wim zijn handen in onschuld. ,,Zie hier hoe het niet moet’’, plaagt Hein.

Na een paar keer knipperen met de ogen hebben Alicia (11) en haar broertje Rowan (9) hun spandoek al af. ,,Het is echt onze eerste keer’’, zweert de oudste. ‘A+R’ ondertekent haar broertje in de onderste hoek van het verder volle doek. ,,Zoals echte artiesten.’’

Naast hen nemen Bram, Cyriel en Nick langer te tijd om tot een goed ontwerp te komen. Het wordt na lang beraad het logo van de club. Eerst oefenen op een stuk karton, daarna een blauwdruk in blauw, vervolgens pas het rood-wit van de clubkleuren. De samenwerking verloopt soepel. Niet gek, het trio speelt samen in de onder 12 van de profclub en is dus goed op elkaar ingespeeld.

Zuidtribuner Wim komt ondertussen met een zware doos met klinkers aansjouwen. Die zijn in Emmen niet om te smijten maar om op de hoek van de hoeken te leggen tegen wapperen door de wind.

De 12-jarige Sofie uit Emmen heeft haar neefje David uit het Groningse Haren meegesleept naar haar favoriete stadion. En ze zijn niet zonder plan gekomen. ,,We willen het doelpunt van Jeroen Veldmate tegen Ajax naschilderen.’’

,,Oef. Aan zo’n klus waag ik me zelfs niet’’, zegt clubkunstenaar Hein. Het wordt uiteindelijk een bal in het doel, een groot rood hart en een shirt met rugnummer 77. ,,Het nummer van Ole Romeny, onze beste speler.’’

Bij de buren is er ondertussen discussie tussen vier supporters over eenzelfde idee. De twee meiden willen graag nummer 4 van Veldmate op hun doek, de jongens gaan voor de 5 van Araujo. Ze vinden een compromis in de vorm van keeper Micky van der Hart. Dus een 1 op het shirt? ,,Nee, joh. Micky heeft nummer 32. Dat weet toch iedereen.’’

Hein knikt van een afstandje tevreden. Clubliefde, kennis en originaliteit. Het zit wel goed met de jonge garde. ,,Wij kunnen er wel mee stoppen.’’