Er zijn FC Emmen-fans die hem een held noemen. Zwaar overdreven, vindt Wilfred Ramaker (39). Als je favoriete club kan promoveren naar de eredivisie, dan wil je daar toch bij zijn? Zelfs als je daar ruim 2000 kilometer voor moet reizen. En weer ruim 2000 kilometer terug.
Wilfred Ramaker woont sinds 3,5 jaar in Spanje, op zo’n 20 kilometer van Sevilla. Op grote afstand van FC Emmen, maar gevoelsmatig is FC Emmen nog altijd dichtbij. Ramaker volgt alles van zijn club, vooral via internet en Whatsapp.
De dertiger kent genoeg mensen die hem goed op de hoogte kunnen houden van de belangrijkste ontwikkelingen. Zijn ouders Otto (65) en Joke (67) bijvoorbeeld. Vader Otto is al jarenlang actief voor de supportersvereniging Rood-Wit, zijn moeder Joke verkoopt al ongeveer een kwart eeuw fanartikelen in een caravan in het stadion.
FC Emmen doet het nu geweldig, maar de Ramakers gingen met de club ook door diepe dalen. Er waren periodes waarin het voortbestaan van de club vanwege financiële problemen aan een zijden draad hing. FC Emmen en de trouwe aanhang zweefden lange tijd tussen hoop en vrees.
Otto Ramaker kan zich de dag nog goed herinneren waarop hij als voorzitter van Rood-Wit een grote ton aanbood aan de toenmalige Emmer burgemeester Cees Bijl. ,,Dat was in 2002. In die ton zaten ruim 4000 handtekeningen. We wilden met die actie duidelijk maken dat er in Emmen wel degelijk draagvlak is voor betaald voetbal.’’ Met allerlei constructies hield de gemeente FC Emmen op de been. En in 2004 gebeurde dat opnieuw.
Maar dat was toen. Tegenwoordig beleven FC Emmen en de Ramakers heel andere tijden. De club staat op de drempel van de eredivisie. ,,Weet je wat misschien wel het allermooiste is?’’, zegt Wilfred. ,,Dat iedereen weer zo enthousiast is. FC Emmen leeft weer in de streek, echt geweldig. Het gevoel van ‘het wordt toch niets’ lijkt echt helemaal weg te zijn. De sfeer die er nu is, is er lange tijd niet geweest.’’
De geboren Emmenaar zette zich op zijn tiende voor het eerst in voor de club. Hij begon toen met het verkopen van programmaboekjes. Later werd hij omroeper bij het tweede elftal en voorzitter van de supportersraad. ,,Of ik ook bij Emmen heb gevoetbald? Ja, bij vv Emmen, de amateurs. Ik heb er van mijn 20ste tot mijn 34ste gespeeld. Nee, niet in het eerste. Ik speelde als verdediger in het derde en vierde. Ik was beslist geen topper. Ik ben er trouwens wel trots op dat ik in al die jaren nooit een gele kaart heb gehad.’’
De liefde bracht Ramaker naar Spanje. ,,Nee, ik heb mijn vriendin niet op vakantie ontmoet. We leerden elkaar kennen op een verjaardag in Stadskanaal. Bijzonder hè? We bleken wederwijdse vrienden te hebben. Dat was vijf jaar geleden. Zo’n 3,5 jaar geleden besloot ik om bij haar in Spanje te gaan wonen.’’ De clubliefde hield hem dus niet in Nederland. ,,Dat klopt. Maar gelukkig kan ik op allerlei manieren wel volgen wat er gebeurt.’’
Wilfred Ramaker werkt in Spanje als docent Engels in particuliere klassen. Met grote spanning volgde hij op afstand de belangrijke wedstrijden die FC Emmen eerder deze maand speelde tegen NEC. ,,Bij die tweede wedstrijd had ik het niet meer en ben ik maar een stukje gaan rijden. Tjonge jonge, wat was het toen spannend. Gelukkig bleef het 4 -1, waardoor Emmen verder mocht in de play-offs.’’
Graag had Ramaker jr. het eerste duel tegen Sparta van afgelopen donderdag live in het stadion gezien, maar vanwege zijn werk kon dat niet. De return op zondag in Rotterdam bleek wel haalbaar te zijn. Supporters van FC Emmen begonnen spontaan een inzamelingsactie om Ramaker een bijdrage in de kosten te kunnen geven. Die actie leverde zo’n 110 euro op. ,,Dat is toch gewoon super, dat supporters zoiets doen?’’
Dat vinden zijn beide ouders ook. Moeder Joke reist zondag mee naar Rotterdam, vader Otto blijft in Emmen. Maandagavond stapt Wilfred weer in het vliegtuig, op weg naar zijn vriendin Paqui in Spanje. ,,Met hopelijk het fantastische gevoel dat FC Emmen na ruim dertig jaar eindelijk een eredivisieclub is geworden.’’
