Sarah Janneh werkt in ‘Brabo Leone’ een lange zoektocht op schitterende wijze uit | recensie ★★★★★

Brabo Leone is het resultaat van haar zoektocht naar de ontsnapping uit onzekerheid en verlatingsangst, uit een wild stapleven, eentje naar identiteit, erkenning, naar vrede met het verleden en de dood van haar vader, naar de link tussen haar wortels in het Brabantse Oisterwijk en Sierra Leone.

Brabo Leone moet voor Janneh, vaste actrice bij NITE in Groningen, een bevrijdende ervaring zijn. De ontroering bij deze première, met zoals bij alle premières veel bekenden in de zaal onder wie haar moeder, zinderde over de tribune. Het was alleen al knap hoe de actrice/zangeres bij al die diepgaande verhalen en songs dwars door haar eigen zicht- en voelbare emoties heen speelde, en als artiest overeind bleef.

Ze vertelt in de voorstelling met liefde over hoe haar moeder en vader elkaar ontmoetten, zij als vrijwilliger in een azc, hij als vluchteling. Ze vertelt met liefde over de bescherming door haar moeder, toen haar vader lijdend aan schizofrenie en psychoses thuis een bedreiging werd. Over haar (nooit) uitgesproken Brabantse tantes, over haar oma als familiekoningin.

Ze treurt over haar vaders terugkeer, als stervende, naar Sierra Leone. Ze gaat erheen voor de begrafenis, hoort van een oom dat haar vader niets heeft gezegd dat aan haar herinnert, maar wordt vervolgens tot haar verbazing als een verloren dochter door de hele gemeenschap ingehaald. Ineens ervaart ze, liefhebber van de speklapjes, worstenbroodjes en de kaas van thuis, haar Afrikaanse roots, zodra ze in de volumineuze vrouwenlijven, volgens het schoonheidsideaal aldaar, zichzelf herkent. Zichzelf kan zijn.

Sarah Janneh is als verteller en zangeres de vooruitgeschoven post in een perfect uitgebalanceerde band. Ze zet spoken word in, maar natuurlijk ook die fenomenale zangstem, terwijl de vertellingen vaak subtiel poëtisch zijn. Ze rouwt, maar om wie, om zichzelf? Als ze in Sierra Leone een Afrikaans gekleurd lied zingt, zíe je ook echt de Afrikaanse in haar op het toneel staan.

Als ze in voorstellingen of voor de camera speelt, schemert door elk personage alsnog Sarah Janneh zelf heen. Dankzij haar fenomenale présence maakt dat niks uit. Bij acteurs als Jack Nicholson zaniken we daar ook niet over. Het mooie van Brabo Leone is echter dat we nu over de actrice Janneh, achter wie ze zich uit zelfbescherming lang heeft kunnen verschuilen, nu de waarachtig bevrijde Sarah Janneh heen zien. Met haar grote voorbeeld Paul de Leeuw als bezoeker, luidt de conclusie dat een performance als deze Janneh past als haar geliefde pantermotief.