Gitarist uit Groningen naar Ziggo Dome na winnen ‘The Tribute’. ‘Droom die uitkomt’

Dominggus Pfaff (29) maakt met zijn band Treasure een ongekende opmars naar de top. Wat nog geen jaar geleden begon als een groep muzikanten die elkaar nauwelijks kenden, is nu een van de meest besproken tributebands van Nederland. „Die eerste repetitie vergeet ik nooit meer”, vertelt de gitarist. „Alles viel op zijn plek, het voelde alsof we al jaren samen speelden. Die chemie maakt ons bijzonder.”

Hoewel Pfaff meerdere keren in De Kuip optrad met Marco Borsato en speelde bij Vrienden van Amstel Live, voelt dit als een compleet nieuw hoofdstuk. In april staat hij met Treasure drie avonden in de Ziggo Dome. „Het voelt als familie. Mensen zeggen vaak dat ze tijdens onze shows die energie ook voelen.”

„Ik denk dat het komt doordat veel legendarische artiesten inmiddels zijn overleden of niet meer optreden. Mensen missen dat geluid. Dat zie je ook terug in de hedendaagse popmuziek: er worden steeds meer samples en remixes gebruikt van oude hits. Ook jonge mensen waarderen dat, omdat ze die nummers van hun ouders hebben meegekregen.”

„De chemie tussen ons als bandleden is echt bijzonder. We kenden elkaar eerst helemaal niet, maar vanaf de eerste repetitie klikte het. We proberen Bruno Mars niet klakkeloos te kopiëren, want dat kan niet. We geven er onze eigen twist aan en brengen onze eigen energie op het podium.”

„We hebben nu natuurlijk veel meer bekendheid en dat willen we benutten. Eerst focussen we op de tributes, maar uiteindelijk willen we ook eigen muziek gaan schrijven. Deze band is echt goed genoeg om zelf iets neer te zetten. Onze hele band is van Indonesische en Molukse afkomst, dus het is onze droom om daar nog eens een tour te doen. Maar eerst de Ziggo Dome natuurlijk. Dat voelt echt als het hoogst haalbare. Een droom die uitkomt.”

„Het is inderdaad veel in korte tijd. Steven Smits, onze zanger, en ik doen nu nog zelf het management om controle te houden. Je hoort zoveel verhalen over managers die geld inpikken. Als we het zelf doen, kunnen we alleen onszelf iets verwijten als er iets misgaat. Maar mocht het nog drukker worden, dan moeten we daarover nadenken.”

„Zeker. Ik woon nu nog in Rotterdam, vooral vanwege mijn muziekcarrière. Maar ik ga bijna elke week wel terug naar Groningen. Mijn familie woont daar, mijn vader in Ten Boer en mijn moeder in Vinkhuizen. Ik ben op het punt dat ik denk: ik wil terug, dan kan ik ze vaker zien. Dat is toch wel fijn.”