Het is bloedheet als we over de Oder rijden, de tegenovergestelde richting is heel lang met Duitsers die terugrijden. Inslaan van boodschappen en benzine zal het zijn want ook op een zondag is alles vrijwel open in Polen en aan de overkant in Duitsland is alles vrijwel dicht.
Wij fietsen nu langs de Oder aan de Poolse kant, het gevreesde asfalt valt reuze mee maar fietspaden zijn op dit moment niet te vinden dus het is gewoon op de weg rijden. De Poolse automobilisten geven ons netjes de ruimte, maar het is toch oppassen voor vrachtwagens enzovoort.
Onze eerste Poolse etappe moet ons naar Zielona Gora brengen, een plek waar de langste dodenmars van de Tweede Wereldoorlog begon. 2600 gevangenen van een werkkamp in Grünberg (de Duitse benaming van onze bestemming) moesten een paar honderd kilometer lopen en aan het einde van de tocht waren er maar een paar honderd die het hebben overleefd.
Het zal niet de laatste keer zijn dat wij geconfronteerd worden met een duistere periode van de Poolse geschiedenis.
Ticket to Ride
Felix Maginn en Diederik Nomden fietsen met hun band The Analogues van Amsterdam naar Lviv. Twee keer per week doen ze in deze column verslag van hun tocht, die aandacht en steun vraagt voor het werk van War Child. Vandaag aflevering 6.
De wegen slingeren in s-bochten op en neer en worden steeds zwaarder, de hellingen zien we soms niet aankomen en het is trappen totdat je geen lucht meer uit je longen kan persen. We komen uiteindelijk van de grote weg af en belanden in heel kleine dorpjes met steeds een paar huizen.
De wat oudere bevolking zwaait en kijkt verbaasd als de vier mannen in hun uniforme fietspakjes voorbij racen. Een heel oud baasje ziet ons de heuvel afkomen en groet ons met ‘Heil Hitler’, inclusief de groet zelf. We zijn hem al voorbij voordat ik me realiseer wat hij deed.
‘Je plaatje ligt helemaal los’
We zijn al 50 kilometer onderweg en beginnen honger te krijgen, maar onze route is ver van de grote weg af en het is zoeken naar iets wat open is. We naderen een pleintje dat op de Efteling lijkt, alleen is er geen muziek en ook geen mensen. Alleen gekleurde oude huizen.
,,Daar is iets”, zeg ik en probeer uit mijn pedal te komen, maar ik kan proberen wat ik wil. Mijn voet draait nu bijna 90 graden naar buiten en ik kom niet los. Ik trap door. ,,Jongens ik kom er niet uit!” Snel is Robert aan mijn zijde en pakt mijn schouder vast zodat ik kan stoppen zonder om te vallen. ,,Je plaatje ligt helemaal los”, zegt hij. En inderdaad, na inspectie komen we erachter dat ik twee boutjes mis. Even improviseren en eentje uit mijn andere schoen halen zodat ik met beide voeten twee boutjes hebt. Ondertussen komt Jac met een kopje koffie aan vanuit een kleine winkel op de hoek. Je zou het zo voorbijfietsen, ware het niet dat iemand naar buiten kwam lopen.
Gerefreshed starten we weer en het is 50 kilometer zweten voordat we bij ons hotel aankomen. Het ligt heerlijk op een industrieterrein naast een autodealer aan de rand van een rauwe Oost-Europese stad. De flatgebouwen hebben allemaal een Miami-achtige kleur gekregen, maar het heeft niet geholpen. Het ademt Oost-Europa en dat voelen we nu. Welkom in Polen.
Doneren aan de actie The Analogues Light: Ticket to Ride kan via theanalogues.net.
