Keira Knightley is spionne Helen Webb in 'Black doves'.
Spanning, romantiek, messengevechten, chique kerstfeestjes en queer representatie. De spionagereeks ‘Black doves’met klasbakken Keira Knightley en Ben Whishaw heeft alles in huis voor een gezellig potje bingen.
’s Nachts het echtelijke bed uitglippen, een rode, fluwelen avondjurk aantrekken en door een winters Londen scheuren, zinnend op wraak voor de moord op je minnaar? Meerijden in de BMW-oldtimer van Keira Knightley en Ben Whishaw is het dichtste dat wij ooit bij die fantasie zullen komen, maar het is verdorie leuk op de achterbank.
Spionagereeks Black doves begint als een serieuze thriller, met de verdachte dood van een Chinese ambassadeur. Dat leidt meteen tot een diplomatieke oorlog tussen overheden en tot een gewelddadige klopjacht, aangedreven door Helen Webb (Knightley). Zij is de opgewekte vrouw van de minister van Buitenlandse Zaken, een simpele ziel die niet beseft dat zijn eega een spionne is bij de zogenoemde black doves. Ze verzamelt informatie voor wie daar het meeste geld voor neertelt. Geheim agenten leven ook maar gewoon onder het kapitalisme.
Geestige tandem
Een moreel kompas heeft Helen niet, maar ze is wel kapot van de moord op haar minnaar, en wil uitvogelen hoe die gelinkt is aan de dood van de Chinese ambassadeur. De Britse gereserveerdheid van Knightley staat in heerlijk contrast met de chaos.
Helen kent de vele dodelijke manieren om een mes of keukenrobot te gebruiken, en laat naast haar pistool vooral haar ogen knallen tijdens overdreven shoot-outs. Maar ze vormt bovenal een geestige tandem met haar beste vriend Sam (Whishaw), een ondergedoken huurmoordenaar die terugkeert uit Italië om Helen te beschermen én in te tomen.
Deze triggerman is de emotionele spil van de serie. Hij bestelt steevast champagne op café, want als hij moet wachten tot hij iets te vieren heeft, komt het nooit tot bubbels. Hij is doodmoe, maar holt trouw achter Helen aan. Ondertussen probeert hij een oude liefde leven in te blazen en bewaakt hij zijn eigen geheimen.
Spionagesausje
Dat bonte plaatje vol onderwereldfiguren, complexe verwikkelingen, romantiek en gruwelijk geweld werkt dankzij de uitgekiende structuur. Heden en verleden lopen in lange flashbacks vloeiend in elkaar over. Die geven de nodige achtergrond, maar leiden ook af van het feit dat het allemaal nogal ongeloofwaardig is.
Het kijkt gewoon lekker weg, zeker met dat smakelijke klassieke spionagesausje eroverheen. Gefluisterde gesprekken in oude bioscopen, stoffige boekwinkels of traphallen van fancy kerstfeestjes, in stijlvolle outfits en met de gadgets van een vroege James Bond. Het is gezelligheid op speed, maar de relaties maken het waarachtig. Bovendien staat er een vrouw aan het hoofd van elke organisatie en sturen queer personen en hun chosen family het hele plot, alsof dit altijd al de norm was en we dat eigenlijk niet meer hoeven te vermelden.
Losse eindjes
Normaal houden we van korte seizoenen met zes afleveringen en een mooie strik eromheen. Toch zijn we blij met de paar losse eindjes die blijven liggen, en die Netflix al opraapte voor een tweede seizoen. Nu al zin om volgend jaar opnieuw kerst door te brengen met deze licht psychopathische bende.
