Greetje Mulder tekent de lichtheid van het onschuldige, je moet je ogen samenknijpen om te voelen wat je ziet | Kunst kijken met Eric Bos

In een mist van potloodstreepjes nadert een kleine rode auto. Zo’n ouderwets gezinsautootje met vader en moeder voorin en achterin een klein meisje. De gele koplampen doen verwoede pogingen om de weg te verlichten. Veilig naar huis.

Het papier waarop Greetje Mulder dit tafereel heeft getekend, is al even kwetsbaar als de voorstelling zelf. Het doet denken aan een illustratie uit een kinderboek. Zoals meer tekeningen van Greetje Mulder aan de muren van Galerie Noord in Groningen.

Het lijkt bijna niks, het is fluisterend voorgedragen poëzie, je moet je oor te luisteren leggen en je ogen samenknijpen om te voelen wat je ziet. Gedichten uit de kinderkamer. Het woord is even belangrijk als het beeld. Hier en daar heeft het woord het beeld zelfs helemaal uitgebannen. Dan hangen er aan elkaar gebreide teksten die een nieuw beeld vormen: gouden regen, bijvoorbeeld.

Bij de entree hangt een grote tekening van een slanke vrouw, midden tussen de geschreven zinnen. Zo stapt ze de ruimte van het woord binnen. Lange dunne vrouwen komen veel voor in haar werk. Zoals een kleurpotloodtekening met de titel Bloempje. Naast de piepkleine narcis tegen een zwarte achtergrond staat een heel lange, dunne vrouw in een blauwe jurk. Wie goed kijkt, ontdekt een groot litteken op haar buik. Het bloempje symboliseert de hoop op betere tijden.

Wanneer ik de kunstenaar spreek in haar atelier zie ik die vrouw terug. Greetje Mulder (Lhee, 1958) is lang en slank, en als je haar ziet besef je dat zij de hoofdpersoon is in veel van haar verhalen. Is zij dat misschien ook, op de achterbank van het autootje?

tik tak heet de tentoonstelling. „Mijn werk gaat over de tijd”, legt ze uit. Ze heeft kanker gehad, vertelt ze, waardoor de tijd voor haar intenser, langer en kostbaarder is geworden.

Maar het gaat ook over de tijdreis van haar leven, uit een verleden waarin ze als kind vaak heel verwonderd was. „Iets dat je als volwassene dreigt kwijt te raken”, zegt ze. Dat is het dus wat haar tekeningen laten zien: verwondering, op een bijna kinderlijke manier.

Ze besloot na haar academieopleiding haar eigen pad te volgen. „In mijn tekeningen hoop ik mijn beleving van het leven tot nu toe te laten zien in al z’n pracht en kwetsbaarheid.”

Mulder werkte ook bij een instelling voor verstandelijk beperkte mensen. Daarvan getuigt een serie van oude vrouwen die een helpende hand geboden wordt.

Je ziet hun verzet, vanuit onbegrip en verwardheid. Voor zorgmedewerkers bestaat zulk werk vooral uit eindeloos geduld, uit sjorren, trekken en tillen. Greetje Mulder werkte dat heel treffend uit in houding en oogopslag.

Zo toont ze niet alleen de lichtheid van het onschuldige, maar ook de zwaarte van het menselijk bestaan.

www.facebook.com/ericrhbos