De grootste verrassing bij Lycurgus komt van de bank. ‘Ik lig twee dagen krom van de spierpijn’

De eerste halve finalewedstrijd in de play-offs bood niet veel spanning voor Lycurgus en het zeshonderd koppen tellende publiek in Martiniplaza. De volleyballers van de Australische coach Mark Lebedew waren zoals verwacht de hele wedstrijd oppermachtig tegen Huizen en zetten in drie simpele sets (25-14, 25-14 en 25-23) de eerste stap richting het kampioenschap.

Toch was er de hele wedstrijd sprake van voelbare nervositeit op de tribunes in de Groningse sporttempel. Een paar minuten voor het einde kwam de opwinding tot een climax toen Dennis Borst (33), goed voor tien prijzen bij het noordelijke volleybalbolwerk, zich ontdeed van zijn trui en na drie jaar afwezigheid zijn rentree maakte.

Het was een onverwachte comeback van de middenaanvaller, die in acht Groningse seizoenen alles won wat er op nationaal niveau maar te winnen valt bij een club als Lycurgus: van landstitels en bekers tot vele Supercups. Hij nam in 2022 afscheid met een van die hoofdprijzen, de bekerwinst op Orion. Voor Borst zelf was de eerdere 3-0 overwinning op rivaal Dynamo in zijn allerlaatste thuiswedstrijd en in aanwezigheid van al zijn dierbaren het hoogtepunt.

Hij bezwoer nooit meer op topniveau te zullen volleyballen, omdat hij in de weekenden eindelijk eens tijd wilde hebben voor alle andere geneugten van het leven. Maar toch. Toen coach Lebedew vanwege de fysieke problemen van zijn vaste middenmannen een paar weken geleden een beroep deed op de gepensioneerde routinier zei Borst volmondig ja.

De lijntjes waren kort, Borst is sinds een jaar commercieel manager bij het noodlijdende Lycurgus. Fysiek stond niets een rentree in de weg, de 1.99 lange atleet bleef de afgelopen jaren zuinig op zijn lichaam. Vier weekjes meetrainen met de hoofdmacht was voldoende om hem aan te laten sluiten bij de wedstrijdselectie tegen Huizen. Afgesproken werd wel dat hij alleen minuten zou maken als er een extra optie nodig zou zijn in het veld. Dat leek niet het geval, maar Lebedew wees bij 22-16 in de derde set toch naar de bank.

Gejuich en een warm applaus steeg op in Martiniplaza. ,,Toen ik drie jaar geleden afzwaaide had ik nooit verwacht dat ik ooit nog minuten zou maken in het eerste team’’, blikt Borst terug op het memorabele moment. ,,Maar toen ik een paar maanden geleden bij Lycurgus heren 4 inviel omdat ze spelers tekort hadden, merkte ik wel dat het er nog steeds in zat. Ik voelde dat ik het spelletje had gemist. Het vlammetje is blijkbaar altijd blijven branden.’’

Borst vond het heerlijk om zo welkom te worden geheten door het publiek. ,,En ik kan ook nog verrassend goed mee, hoewel ik echt niet meer zo fit ben als drie jaar geleden. Ik begin het heus wel te voelen nu. Vier keer in de week anderhalf tot twee uur trainen merk je wel. Maar ik kom er wel. Ik ga voorlopig nergens vanuit, maar als de coach me nodig heeft, sta ik er, al lig ik vermoedelijk twee dagen krom van de spierpijn.’’

Het is een bijzondere driedubbelfunctie die Borst op dit moment vertolkt bij Lycurgus. Aan de ene kant is hij voor even weer speler en ook trainer van heren 3, aan de andere kant is Borst als commercieel manager mede verantwoordelijk voor het in de benen houden van de in zware financiële nood verkerende club. Elke wedstrijd is het afwachten of er weer een sponsor gevonden kan worden die de kosten van de huur van Martiniplaza op zich wil nemen of in het geval van een uitwedstrijd de busreis wil betalen. Ondertussen heeft het personeel, onder wie de spelers, al twee maanden geen salaris gehad. Zij gaan door, omdat een kampioenschap goed staat op hun cv en omdat het kansen biedt voor volgend jaar.

,,Elke week is het de kunst om alles weer rond te krijgen’’, vertelt Borst. ,,Het is een heel lastige situatie, waarin we eigenlijk klem zitten. Des te bewonderingswaardig dat die gasten elke training en elke wedstrijd weer volle bak gaan en de focus hebben op het volgende duel. Voor de rest weten we nog niet zo goed hoe de toekomst eruit gaat zien voor Lycurgus. Wat ik wel kan zeggen is dat ik het heel tof vind wat we hebben neergezet het afgelopen jaar. Met de verhuizing van het Alfa College naar Martiniplaza zijn onze wedstrijden echt evenementen geworden. Ik weet zeker dat er nieuwe partijen zijn die daarin willen stappen. We gaan zien wat er op ons afkomt.’’