Filmposter van 'The Muppets Christmas Carol' uit 1992.
Kerst is het moment van samenzijn en wat is nou leuker dan samen lachen of snotteren bij een goede kerstfilm? Iedereen heeft wel een kerstfilm waar ‘ie een bijzondere band mee heeft. Onze cultuurverslaggevers delen hun favorieten en vertellen waarom ze zo bijzonder zijn.
The Muppets Christmas Carol (1992)
Sinds de release in 1992 heeft The Muppets Christmas Carol zich ontpopt tot een kerstklassieker die generaties overstijgt. Deze creatieve bewerking van Charles Dickens’ meesterwerk uit 1843, geregisseerd door Brian Henson, is dan ook uiterst geestig én ontroerend. Michael Caine schittert als de gierige Ebenezer Scrooge, wiens leven drastisch verandert na ontmoetingen met drie kerstgeesten. Zijn serieuze spel vormt een prachtig contrast met de luchtige, levendige energie van de Muppets.
Zo vertolkt Kermit de Kikker een aandoenlijke Bob Cratchit, uitgebuit maar altijd hartelijk, terwijl Gonzo als verteller het verhaal op zijn eigen unieke wijze presenteert, daarbij ‘geholpen’ door Rizzo de Rat.
De sfeervolle, winterse Victoriaanse decors en de hartverwarmende soundtrack van Paul Williams en Miles Goodman creëren een authentieke kerstsfeer. Het verhaal blijft trouw aan het origineel, maar wordt tegelijkertijd toegankelijk gemaakt voor een breed publiek.
Jongere kijkers zullen misschien niet alle lagen doorgronden, maar de Muppets weten thema’s als vergeving en mededogen op een begrijpelijke manier over te brengen. Voor volwassenen zijn er volop subtiele verwijzingen en slimme grappen, waardoor het een boeiende en vermakelijke ervaring wordt voor kijkers van alle leeftijden.
Nóg een belangrijk pluspunt: de compacte speelduur van 86 minuten maakt dit een perfecte film om elk jaar opnieuw te bekijken.
MARTIN GROENEWOLD
Filmposter van 'The Muppets Christmas Carol' uit 1992.
Hachi: A dog’s tale (2009) Pak de zakdoekjes er maar bij, deze film is een tranentrekker. Films met honden zijn al gauw goed, maar Hachi is wel een heel bijzondere hond.
Als puppy wordt hij vanuit Japan in een reismandje gezet. Hij belandt via het vliegtuig en de trein in een klein stadje in Amerika, en kiest daar op het station zelf zijn baasje uit: muziekprofessor Parker Wilson (Richard Gere). Die doet nog vergeefse pogingen om het echte baasje op te sporen – vooral omdat zijn vrouw (Joan Allen) een hond niet ziet zitten – maar het is eigenlijk al duidelijk dat de twee bij elkaar horen.
Parker gaat elke dag met de trein naar zijn werk en dan zit Hachi hondstrouw op hem te wachten voor het station. Zelfs als dat op een dag niet meer hoeft. Mooi is ook dat de film op een waargebeurd verhaal gebaseerd is. Hachi van regisseur Lasse Hallström zag ik voor het eerst op een kerstavond bij mijn schoonmoeder thuis, die ook fan was. Ze is helaas in 2020 overleden. Exact een jaar later werd onze dochter geboren. Ik zou het heel bijzonder vinden om deze film, als ze oud genoeg is, met haar te bekijken. Ik denk dat ze hem net zo mooi zal vinden als haar oma.
MIRANDA TEN WOLDE
Richard Gere met een nog jonge Hachi. Foto: ANP
Love actually (2003)
Al meer dan twintig jaar keert deze film zo nu en dan terug op mijn scherm. Vanwege de ijzersterke bezetting met Britse topacteurs, onder wie Emma Thompson, Liam Neeson en Bill Nighy, is dit in het genre romantische komedie in mijn ogen nog altijd een topper.
Tijdens de drukke decembermaand volgen we acht stellen (die soms nog geen stel zijn) in hun liefdesleven. Van de premier van Groot-Brittannië (Hugh Grant) en een van zijn huishoudsters, tot weduwnaar Daniel (Liam Neeson) met schattig zoontje Sam dat verliefd is op het wereldwijze Amerikaanse klasgenootje Joanna. De levens van de koppels overlappen elkaar via de school waarop de kinderen zitten, of via het werk dat ze doen. Zo pakt Rufus het kerstcadeau in dat Harry voor zijn minnares Mia koopt, maar door Rufus’ getreuzel wordt dit gezien door Harry’s vrouw Karen. Als Karen met kerst dan iets anders krijgt, weet ze wat er aan de hand is.
Bekende scènes uit de film zijn een min of meer eigen leven gaan leiden en worden soms gekopieerd. Zoals Hugh Grant die als pas gekozen premier door Downing Street 10 danst op het nummer Jump van de Pointer Sisters, waarbij hij zich onbespied waant. Mark is getuige op de bruiloft van zijn beste vriend Peter met Juliet. Mark is echter verliefd op Juliet en laat haar dit weten door bij haar aan te bellen en voor haar deur een bandje met carol singers te draaien, terwijl hij haar zijn boodschap laat lezen, die hij op stukken karton heeft geschreven.
Love actually vormt de inspiratie voor de Nederlandse film Alles is liefde, met dien verstande dat de verhalen in ons land niet rond Kerstmis maar rond Sinterklaas spelen. Dat bood ruimte aan een ‘prins’ op het witte paard. Maar dat is in mijn ogen wat te cheesy. Geef mij het origineel maar.
GITTE BRUGMAN
Liam Neeson en Thomas Brodie-Sangster als Daniel en Sam in 'Love actually'.
It’s a wonderful life (1946)
Waar denk je aan bij de ultieme kerstfilm? Aan melodrama, aan een menselijk en aangrijpend verhaal, aan besneeuwde Amerikaanse straten en aan een hartverwarmende kerstboodschap. De klassieker It’s a wonderful life uit 1946 heeft het allemaal.
Jimmy Stewart is perfect gecast als de goedzak George Bailey, een bankier die ten koste van zichzelf het familiebedrijf van zijn vader overeind probeert te houden. Geknakt door het leven en tot wanhoop gedreven door geldnood besluit Bailey om van een brug te springen, tot een engel ingrijpt en hem de waarde van zijn leven opnieuw laat inzien.
Zo’n plot kun je makkelijk verzinnen, maar de haarfijne manier waarop de film is geschreven maakt ‘m briljant. Een stokoud maar steengoed pareltje, dat de tand des tijds heeft weten te doorstaan.
Daar leek het aanvankelijk niet op. It’s a wonderful life werd lauwtjes ontvangen. Maar toen de film in de jaren 70 publiek domein werd en jaarlijks op de buis belandde tijdens de kerstperiode, raakten talloze Amerikaanse families eraan verknocht. Later vond de film zijn weg naar Europa en uiteindelijk ook naar mij, toen ik ‘m enkele jaren geleden voor het eerst zag. Ik was meteen fan.
Zo werd It’s a wonderful life alsnog de kerstklassieker onder de kerstklassiekers. En terecht, want dit meesterwerk kun je honderd keer kijken om elke keer bij de slotscène toch weer een traan over je wang te voelen stromen.
REMCO VAN VELUWEN
Jimmy Stewart in 'It's a wonderful life' (1946). Foto: archief
Single all the way (2021)
Ja, de slechte woordgrap in de titel zegt eigenlijk alles al: dit is kerst in optima forma maar dan flink over the top en hyper-Amerikaans. Peter, succesvol maar single, wordt tijdens de kerstdagen steevast lastiggevallen door zijn familie met de vraag waarom hij eigenlijk nog alleen is. Daarom vraagt hij zijn beste vriend en huisgenoot Nick om mee te gaan naar zijn familie voor Kerstmis en te doen alsof.
Lang verhaal kort: de twee mannen zijn natuurlijk eigenlijk al jaren verliefd op elkaar maar durven hun vriendschap niet op het spel te zetten door hun liefde te bekennen. Maar deze kerst komt alles goed, ondanks de nodige obstakels, zoals de blind date die Peters moeder voor hem geregeld heeft.
Alle clichés die je maar kunt bedenken worden in deze film bevestigd en uitvergroot. Flauwe woordgrappen (Peters moeder heet Carol, maar tijdens kerst Christmas-Carol), een gekke tante (Jennifer Coolidge), de wijze vader, alle denkbare romantische zoetigheid die het glazuur op je tanden spontaan doet knappen: het is goed voor ruim anderhalf uur hilarisch zwijmelen.
Ik zag de film twee jaar geleden voor het eerst, samen met mijn zus. Omdat hij op Netflix staat kun je hem gemakkelijk nogmaals bekijken en dat doen we dan ook. En wie daarna een echt goede (en ook heel grappige) kerstfilm wil zien, pakt The Holdovers erbij, dé kerstfilm van vorig jaar. Over een knorrige leraar op een kostschool in New England, die in de kerstvakantie met enkele leerlingen en de kokkin achterblijft. Wel even de dvd kopen.
JOB VAN SCHAIK
'Single all the way' met Michael Urie (Peter), Jennifer Coolidge (tante Sandy) en Philemon Chambers (Nick). Foto: Philippe Bosse/Netflix
Dit artikel uit december 2024 is opnieuw relevant. Daarom hebben we het opnieuw gepubliceerd.