Carbidteam Exloo knalt het nieuwe jaar in. Stefan (30): ‘Mensen zijn kuddedieren, komen af op lawaai’

In het huis van Hans de Poel (26) staan de nieuwe zwarte spandoeken al klaar. Een routebeschrijving naar het trainingsveld van HOVC, waar het carbidteam Exloo met oud en nieuw het nieuwe jaar in knalt. De Poel zit samen met de commissieleden Stefan Smit (30), Stan Hiemstra (28) en Max Tuintjer (27) aan tafel.

Bart Tempel (27) en Lex Baas (26) druppelen als laatsten binnen, via de achterdeur. „We komen meestal achterom binnen, kloppen hoeft niet. Zo gaat dat hier”, zegt Smit. Terwijl de jongens aanschuiven, blijft het bier nog even koud staan. „Maar er staat nog genoeg in de schuur”, lacht De Poel.

De groep jongens is al heel lang bij elkaar. „Zij zijn er mee begonnen”, wijst De Poel naar Smit en Hiemstra. „We hadden het er net nog over”, reageert Hiemstra. „Veertien jaar geleden zijn we begonnen met drie bussen. Midden in het dorp, op een bult waar nu allemaal huizen staan. Dat kon echt niet eigenlijk, heel gevaarlijk.”

„We stonden daar dan met drie jongens en de politie, die ons van een afstandje in de gaten hield”, giert Hiemstra.

„We vonden het gewoon mooi om te doen”, vult Smit aan. „Met Exloo Vooruit waren ze hier al een tijdje aan het carbidschieten. Dat vonden we altijd leuker dan een rotje weggooien. Want wat is er mooier dan een harde knal?”

„We waren gewoon een groepje jongens die wat tijd met elkaar wilden doorbrengen”, gaat Smit verder. „Toen kwam een jongen op een dag met drie melkbussen aanzetten en zijn we wat gaan uitproberen.”

Hiemstra knikt. „Eigenlijk ontstond het carbidschieten heel spontaan.”

De jongens probeerden niet zomaar iets uit. „Ik leerde het van mijn opa”, zegt Tempel. „De meeste opa’s en oma’s probeerden wel wat met een verfblikje uit, dat ging toen nog niet zo gek als nu”, legt Baas uit. „Dan kijk je als kind een keer mee en doen zij het voor. Dat vertel je vervolgens aan je vrienden. En zo gaat dat dan een beetje rond.”

Het carbidschieten werd groter en groter. „Er kwamen steeds meer mensen kijken”, vertelt Smit. „Op een gegeven ogenblik deelden we wat drank uit. Mensen vonden het leuk en gaven wat geld, een vrije gift. Daar haalden we winst uit, waardoor we uit konden breiden. Een paar jaar later gingen we op het derde voetbalveld in het dorp staan, met een tent van 3 bij 3 meter.”

Uiteindelijk groeiden de drie melkbussen uit tot het grootste carbidevenement in de gemeente Borger-Odoorn. Nu schiet het team op het grotere trainingsveld, met een grotere tent, veertig vrijwilligers en dertien mensen in de organisatie

„Nadat Exloo Vooruit stopte met carbidschieten zijn wij gevraagd om het over te nemen”, zegt De Poel. „Maar het grootste evenement, dat zijn we dankzij het dorp”.

„Mensen zijn kuddedieren, komen af op lawaai”, zegt Smit over de reden waarom de groep steeds meer mensen uit het dorp trok. „En we worden gedragen door het dorp”, vult De Poel aan. „We hebben nooit gezeur, nooit ongelukken. Daar zijn het dorp en de gemeente ook heel blij mee. De wijkagent komt bijvoorbeeld elk jaar langs en gaat niet weg totdat hij een keer geschoten heeft.”

De vrije gift en de steun van het dorp zorgen ervoor dat Exloo hard het nieuwe jaar in kan knallen. „Maar wij doen het vooral voor de gezelligheid”, vertelt Smit. „Het gaat ons om het samenzijn met vrienden.”

Terwijl hij dat zegt komt De Poel door de achterdeur met een krat bier. „De gezelligheid, daar doen we het voor. Met plezier en trots.”