Het begon met vier acteurs die direct na de voorstelling naar de kleedkamer stormden. We speelden op verkiezingsavond in Zwolle, terwijl de voorstelling bezig was zouden de eerste exitpolls binnendruppelen. Direct de telefoon uit de over de stoel gehangen broek halen en in kostuums het nieuws checken.
Een uitslag zien die niet helemaal de gewenste was, maar ook niet helemaal niet de gewenste, de macht van extreemrechts leek gebroken, dus kostuum uit, schoenen aan en naar huis om daar de uitslagen verder te kijken. Een trein die door het donker door de regen rijdt en alle reizigers op hun telefoon.
Maar toen ik thuiskwam was de baby ziek.
Niet ernstig ziek, maar wel genoeg buikkrampen om hem wakker te houden. Mijn lief wiegde hem heen en weer, stelde hem gerust, legde hem heel voorzichtig terug in zijn bed, waarna het even later weer mis was. Tussendoor probeerden we de verkiezingen te volgen, probeerden we geconcentreerd naar de presentatoren van de NOS te luisteren om te begrijpen welke richting ons land uitging, maar eigenlijk was het enige waar we aandacht voor hadden de babyfoon.
Allemaal belangrijke dingen
Op een gegeven moment ga je toch maar naar bed, op een gegeven moment slaap je toch even een halfuurtje. Op een gegeven moment moet je er toch weer uit, zoek je in het duister haastig naar je slippers. Ik schrijf deze column de ochtend nadien, maar ik weet niet goed hoe ik de lezer moet overbrengen hoe het voelt om met een zieke baby in je armen in een donkere huiskamer te staan, terwijl je met één oog naar een televisie kijkt die wel aanstaat, maar waarvan je het geluid hebt uitgezet. En waarvan je weet dat er op dat scherm waarschijnlijk allemaal belangrijke dingen gezegd worden, belangrijke dingen die weerslag hebben op jezelf en ook op die baby in je armen, maar dat die dingen je voor even geen ene moer kunnen schelen, want je aaiende handen, je ademhaling, je zorgenmakende hoofd zijn alleen maar bezig met de vragen: hoe krijg ik dit kindje rustig? Wat gebeurt er allemaal in dat kleine lijf?
Een heel land veranderde
En achter de dichtgeschoven gordijnen van mijn woonkamer lag een heel land te veranderen. Een heel land dat, na 2 turbulente jaren, in één nacht weer naar een iets rustiger vaarwater werd geleid. Een heel land dat elkaar bij het kleinste politieke relletje in de haren vloog, zou nu opeens als een mak paard gelukkig moeten worden onder de vleugels van een centrumrechts of centrumcentrum kabinet? Ik vond dat, met mijn schuine oog waarmee ik de binnendruppelende grafiekjes bekeek, moeilijk te geloven. Maar goed, ik had dan ook een ontroostbaar kind op mijn arm.
Maar dat zieke kindje leerde mij ook nog iets anders. Dat achter mijn dichtgeschoven gordijnen een heleboel andere dichtgeschoven gordijnen liggen, met daarachter weer mensen met hun eigen zieke kind. Mensen met hun eigen liefdesverdriet, met hun eigen slapeloosheid, mensen met hun eigen particuliere problemen en dromen. En hoewel ik de uitslag van de verkiezingen liever wat linkser had gezien, hoop ik toch, tegen beter weten in, dat de Nederlandse politiek nu weer wat saaier en daarin degelijker wordt. Zodat de mensen, de inwoners van Nederland, de luxe krijgen om zich weer op echte problemen te richten. Problemen die je niet met welke politiek dan ook oplost.
