Annie Tak (90) uit Groningen overleden. Oosterparkwijk verliest zijn ‘wijkmoeder’

Ze had het zelf altijd verkondigd, met grote stelligheid: „De enige manier waarop ik het Oosterpark verlaat, is tussen zes planken.” Op eerste kerstdag overleed Annie Maria Tak - Knuit (1935). Ze was ereburger van de stad en gold als de officieuze ‘moeder’ van de wijk die ze tot haar laatste ademtocht trouw bleef.

„Dit is heftig nieuws”, reageert Rozan Vergeer van het theatercollectief LUCY in het project Goudmakers, een project waarbij theatermakers samen met senioren in een jaarlijks wisselende stadswijk een voorstelling maken. Deze zomer was dat in de Oosterparkwijk en daarin had de toen al 90-jarige Annie belangrijke inbreng.

Vergeer raakte onder de indruk. „Ze had echt een olifantengeheugen, haar herinnering was kneiterscherp voor iemand van haar leeftijd, met anekdotes die teruggingen tot haar peutertijd. En ze was een enthousiaste verteller. Noem een woord en ze heeft er een verhaal bij. Dat hebben we samengebald in ‘Annie’s Vertelautomaat’, waarbij bezoekers op een button konden drukken met onder elke knop een verhaal, van haar moeder tot haar grote liefde en haar jeugd in de wijk.”

Annie Tak heeft haar mondje altijd al goed en graag kunnen roeren. Dat kwam van pas toen ze vanaf de jaren zeventig een voortrekkersrol n nam bij de behartiging van de bewonersbelangen in de Oosterpark. Ze werd het onvermoeibare boegbeeld van de Werkgroep Stadsvernieuwing, die namens de wijkbewoners meepraatte over de eerste grootscheepse vernieuwingsoperatie in de wijk die in 1918 en ‘19 verrees.

Met stadsbestuurders als toenmalig PvdA-wethouder (en latere commissaris van de Koningin) Max van den Berg onderhandelden Tak en haar werkgroep over de renovatie van de veelal slecht gebouwde en snel verouderende woningen in Plan Oost, zoals de wijk oorspronkelijk heette. Ze werden een onmisbare schakel tussen bewoners, gemeente en woningcorporaties.

Die rol zou Tak tot op hoge leeftijd blijven vervullen, tot haar gezondheid haar in 2004 dwong de strijd voor de leefbaarheid van haar wijk neer te leggen. In dat jaar werd ze ook benoemd tot ereburger van de stad. Tegen wil en dank, want ze was wars van ijdel gedoe en moest daarom zelf ook niet veel hebben van de eretitel van ‘moeder’ van de wijk die haar werd toegedicht.

Veel trotser was ze dat ze werd vernoemd in het Annie Tak Fonds, een subsidiepot waaruit kleinschalige bewonersinitiatieven konden worden bekostigd voor de verbetering van de leefbaarheid in de wijk. „Het mooiste cadeau dat ik ooit gekregen heb”, zei ze daar over.

Haagse bezuinigingen hebben tot haar grote woede inmiddels een eind gemaakt aan dat fonds, maar haar naam leeft voort in de Annie Tak Belevingsveld. Een plek, aan de Oliemuldersweg, waar Oosterparkers van alle leeftijden elkaar kunnen ontmoeten, met een speeltuin voor de kinderen, een tennisbaan en een picknicktafel. Een plek ook voor precies die saamhorigheid die Annie Tak een leven lang aan haar wijk bond.