Als de schooldirectrice vrolijk als altijd voorbijloopt en een clubje leerlingen bemoedigend toeknikt, kijkt een meisje haar vanachter de laptop verwijtend aan.
,,Jij gaat weg.’’
Een juf is houvast. Juffen die weggaan breken een belangrijke regel in het kinderleven: alles wat vertrouwd is moet voor eeuwig zo blijven.
Klasgenoten aan de tafel schrikken op als het meisje het nieuws uitspreekt dat nog niet iedereen kende. ,,Wáát?’’
De schooldirectrice pakt koffie, legt haar beide handen om de mok en knikt. Het is echt waar.
,,Waarom ga jij weg?’’
,,Ik ben verliefd.’’
Beroering bij de kinderen. Verliefde grote mensen zijn raar en spannend. Opeens wordt die stomme boodschap toch een beetje leuk. Alsof er een vlaag van een sprookje de school in waait op deze doodgewone ochtend. En dat in een wijk waar sprookjes zelden uitkomen.
,,Dan hoef je toch niet weg?’’
,,Helaas wel. We willen graag bij elkaar wonen, en zijn stad is best ver.’’
Gesnuif aan tafel. Ja, maar zo werkt het niet. Dit is hún juf.
,,Waarom komt hij dan niet hier?’’ De meiden aan tafel slaan hun armen over elkaar, ze ogen content met zichzelf. Zo, ook weer opgelost.
,,Dat kan niet. Hij heeft al kinderen en die willen graag in de buurt van hun moeder blijven.’’
Nu wordt het ingewikkeld. Fronsende wenkbrauwen, zoekende ogen, diepe zuchten. ,,Dus dan heeft hij al een vrouw’’, probeert een leerling nog. Niet leuk voor juf, maar dan hoeft ze ook niet weg.
Haar klasgenoten schudden het hoofd. ,,Hij is natuurlijk gescheiden’’, zeggen ze. Ze weten heus wel hoe dat werkt, mama en papa uit elkaar, twee huizen, gedoe, alles anders. Die kinderen begrijpen ze heel goed. Die willen ook houvast.
,,Wanneer ga je weg?’’, vragen ze ten slotte naar het onvermijdelijke. ,,Tot de meivakantie ben ik er nog’’, zegt juf. Ze neemt de koffie mee op weg naar haar kantoor, onderweg ginnegappend met de kleuters.
De meivakantie. Gelukkig duurt dat nog een eeuwigheid.
