Weet Annemarie Heite nog wel waar zij weg komt? We dachten dat ze een van ons was | opinie

‘Juichschaamte’ is het ingetogen vieren van een doelpunt als je scoort tegen je oude club. Sinds enige jaren is dit fenomeen gemeengoed geworden in het Nederlandse betaald voetbal en inmiddels ook ver daarbuiten geaccepteerd als een soort morele norm.

Iedereen heeft er een mening over, wat mij betreft heeft het wel wat. Een uiting van respect voor oude liefde en een erkenning van je historie. Je laat zien: ik weet nog waar ik weg kom.

‘Juichschaamte’, of liever het gebrek eraan, is ook wat mij te binnen schoot toen ik de tweets van NSC-kamerlid Annemarie Heite afgelopen weekend las. Tweets waarin de zelfverklaard strijder voor het Groninger belang, verbijsterde Groningers uit Warffum op X (voormalig Twitter) de les las over de noodzaak tot het winnen van gas.

Gaswinning uit deze velden kan volgens Annemarie Heite veilig en verantwoord en dus begrijpt ze het genomen besluit niet alleen. Nee. Ze is er ronduit ‘blij mee!’.

Nog niet al te lang geleden was deze zelfde Annemarie Heite een van de vele uitgebuite inwoners van het wingewest Groningen. Ze liet geen gelegenheid onbenut om aandacht te vragen voor alle schrijnende verhalen van Groningers. Over mensen die vermalen raakten in de machine van NAM en de staat. En terecht.

Als er één ding duidelijk is geworden uit de parlementaire enquête gaswinning is het dat Groningers niet gek waren. Ze hadden gelijk. Ze hebben nog steeds gelijk. Veiligheid was altijd ondergeschikt. ‘Het ging om de baten’.

Toen Heite enkele maanden geleden de kans kreeg steun te vinden voor een SP- en GroenLinks-PvdA-motie tegen de plaatsing van munitiedepots in Groningen, liet ze optekenen dat ze weliswaar slapeloze nachten had gehad, maar toch geen steun gaf aan de motie. Zo ging het nu eenmaal in Den Haag. Soms moet je gewoon slikken.

Dat het nu opnieuw deze Annemarie Heite is die in nota bene dezelfde bewoordingen als Kamp, Wiebes en Rutte de terecht bezorgde Groningers in Warffum, Pieterzijl en Grijpskerk tot kalmte sommeert is onbegrijpelijk en eerlijk gezegd onverteerbaar.

Zeker wanneer je nagaat dat het deze Groningers waren die haar het mandaat gaven om in Den Haag iets te betekenen voor Groningen. Voor Groningers.

De verbijstering over de opstelling van Annemarie Heite is onder Groningers daarom groot. Groter nog is het verdriet. We dachten dat het deze keer anders zou zijn. We dachten dat Annemarie een van ons was. Van juichschaamte had Annemarie echter nog nooit gehoord. En dat geeft te denken. Weet Annemarie nog wel waar ze weg komt?