Koen Schuiling (r) met zijn advocaat Peter Koops. Foto: Emiel Muijderman
Zoals vaker in de journalistiek, hebben wij het als boodschapper zwaar te verduren in de berichtgeving over Koen Schuiling. Is zijn strafzaak alle aandacht waard?
Een dag voor de rechtszaak tegen Koen Schuiling, die zijn strafbeschikking van 250 euro tegen schennis van de eerbaarheid aanvecht, kregen verslaggevers Bart Olmer en Bas van Sluis de bevestiging. De minister van binnenlandse zaken wilde de toenmalig burgemeester van Groningen schorsen, als hij niet zelf zijn vertrek zou aankondigen.
Zover kwam het niet. Begin september vorig jaar maakte Schuiling zelf bekend voortijdig de ambtsketen aan de wilgen te hangen. Zijn verklaring luidde, kort samengevat, dat het vak te zwaar en stressvol voor hem was geworden.
Dat er meer aan de hand was, was zonneklaar. Nog voor zijn daadwerkelijk vertrek berichtten wij dat ‘aanstootgevend gedrag’ (zoals hij het zelf noemt) ook een rol had gespeeld.
Waar het Openbaar Ministerie spreekt van ‘schennis van de eerbaarheid’, houdt Schuiling het op ‘een pijnlijk misverstand’.
Geen normaalste zaak van de wereld
Daartussenin zit veel licht. In onze ogen is alle aandacht evident. Het is – gelukkig – geen normaalste zaak van de wereld dat de minister een burgemeester van een grote stad ‘chantabel’ noemt.
Het is evenmin normaal dat het ‘aanstootgevende gedrag’ tot op het hoogste bestuurlijk niveau wordt besproken. Net zomin als het normaal is dat als gevolg van het gedrag de verhoudingen binnen de veiligheidsdriehoek van korpschef (politie), hoofdofficier (justitie) en burgemeester in Noord-Nederland verstoord zijn.
Zoals zo vaak gaat het dus niet zozeer om wat er is gebeurd, maar om de wijze waarop betrokkenen en omgeving met zo’n gebeurtenis omgaan.
Niet uit op effectbejag
De twee verslaggevers hebben zorgvuldig gewerkt, hielden zich aan de feiten en waren niet uit op effectbejag. In onze podcast Radio Ramkraak (scan de QR-code) vertellen ze uitgebreid over hun overwegingen.
Luister daarbij ook naar de wijze waarop de overheid omgaat met de Wet Open Overheid (dat is zeer zorgelijk), waarom DVHN zich als een van de weinige media wel hield aan het embargo omtrent de dagvaarding en naar de overwegingen om niet aan talkshowtafels te verschijnen.
Uit dat laatste komt duidelijk naar voren: ook zij vinden dit vooral een sneu, maar serieus incident. Met grote gevolgen.
