Jan Huzen, initiator van de onrechtmatige grenscontroles tegen asielzoekers. Foto: ANP/Robin van Lonkhuijsen
Premier Schoof, minister Van Weel en partijleider Wilders. Allemaal toonden ze hun begrip voor de ‘frustraties’ van een groepje mensen dat grenscontroles hield. Hoezo?
Wat is de overeenkomst tussen graafwerkzaamheden naar een verdwenen meisje, verzet tegen coronamaatregelen, boerenprotesten op snelwegen en grenscontroles gericht tegen asielzoekers? In alle gevallen was ondernemer Jan Huzen uit Nieuw-Weerdinge de drijvende kracht. Als je het positief wilt formuleren, zie je iemand met een brede interesse. Zijn advocaat noemt hem een ‘beroepsactivist’ en ‘vrijheidsstrijder’. Een beroepsquerulant lijkt meer op zijn plaats, en nog veroordeeld tot werk- en taakstraffen ook.
Verdenking van opruiing
Jan Huzen verwierf landelijke bekendheid met zijn speurtocht naar Willeke Dost, het meisje dat in 1992 op 15-jarige leeftijd spoorloos verdween. Op zijn aanwijzingen werd er gegraven in de tuin van Dosts pleegouders in Koekange. Ze werd niet gevonden. Huzen hield vast aan zijn theorie en werd gearresteerd op verdenking van opruiing. Daarnaast werd hij veroordeeld wegens ‘opruiing en smaad’ in de toeslagenaffaire en veroordeeld voor ‘opruiiing en gevaarlijk rijgedrag’ bij verzet tegen de avondklok en behoud van ‘Nederlandse tradities’ als Zwarte Piet. Zelf zegt hij niet tegen onrecht te kunnen en de grenzen op te zoeken.
Over de grens
Het afgelopen pinksterweekend ging hij over de grens. Letterlijk en figuurlijk. Op zijn oproep op sociale media om auto’s te controleren op asielzoekers bij de Duitse grens kwamen twaalf mensen af. De gemeente Westerwolde en minister Van Weel van Justitie riepen op te stoppen met deze onrechtmatige controles. Wel toonde Van Weel ‘begrip voor de frustraties’ van de actievoerders. Een paar dagen later herhaalde premier Schoof deze woorden. PVV-voorman Wilders sprak zelfs van ‘een fantastisch initiatief’. Het is te stuitend voor woorden. Niemand had het over al dan niet getraumatiseerde asielzoekers, die in de hoop op een betere toekomst de grens overkwamen. Of een Nederlands gezin met een kleurtje, dat een dagje in Duitsland is geweest. Wat kan je dan overkomen, als Huzen en zijn vrienden voor je auto springen en je vragen of je asielzoeker bent? Je beoordelen op je huidskleur? Puur racisme.
Instroom stevig gedaald
Daarover hoorde je deze politici niet. Ze richttenzich op de frustraties van burgers, die op een oproep van Huzen reageerden. Natuurlijk, in Ter Apel en omgeving ervaren inwoners overlast, met name door zogeheten veiligelanders. Maar de instroom van asielzoekers is stevig gedaald en de Spreidingswet verlicht de druk op Ter Apel. En, het kan niet genoeg worden gezegd, asielzoekers vormen maar 10 procent van het totale aantal migranten. De crisis waarvan wordt gesproken is vooral een ingebeelde crisis, levend gehouden uit politiek gewin. En hoe meer Wilders daarin slaagt, geholpen door de VVD en een partijloze premier, hoe groter de PVV wordt. En hoe langer echte problemen zoalsde stikstofcrisis en het woningentekort blijven liggen.
