Eten in de huiskamer van Bunne, maar niet op woensdag schnitzeldag. Hoe smaakt de rest van de kaart? | restaurantrecensie

In het gehucht Bunne, dat zweeft tussen Peize, Eelde en Donderen in de kop van Drenthe. Oude boerderijen met rieten daken, paarden en koeien eromheen en veel groen. Bunne heeft een voormalige melkfabriek, waar al jaren evenementen worden georganiseerd. Daar tegenover ligt ‘t Huys van Bunne: een restaurant in zo’n boerderij met de lokaal bekende ‘woensdag schnitzeldag’. Mede door die dag komen we op dit plekje terecht: mijn oma is fan. Wij zijn hier op zaterdag en moeten dus iets anders kiezen.

Nou en of. Zelf noemen ze het ‘een sfeervol huiskamer-restaurant’ en wij snappen precies waarom. Het restaurant is landelijk ingericht en zit vol vaste gasten, in de voorkamer een stuk of 30, die gezellig keuvelen. Achter de bar drentelt een meisje rond die de gastvrouw een tekening brengt. We voelen ons meteen thuis. Dat moet ook wel: we zitten nog maar net of moeten al een drankje kiezen, waardoor tafelgenoot in paniek voor de witte wijn gaat. „Na het zien van het menu had ik liever rood gehad.”

Een schnitzel uiteraard. Maar nog veel meer. De kaart is een combinatie van klassieke gerechten zoals carpaccio, mosterdsoep, kabeljauwfilet of een burger, maar ook iets minder bekende maaltijden. Zo kun je vooraf ook kiezen voor een broodje paling met chutney van rode biet, mierikswortel, komkommer en bietencrumble. Ook als vegetariër heb je keuze, zoals een mini-camembert om te dippen met noten en preiselberen (rode bosbessen) of een lasagne met spinazie.

Na topoverleg kiezen we vooraf voor de gerookte eendenborst met appel, vijgenchutney, balsamico en spekcrunch en de tarte tatin van witlof uit de oven met sinaasappel, blauwe kaas, walnoot en een balsamicodressing. De eend is delicaat, maar ook met een stevige smaak, wat niet altijd het geval is bij zo’n gerecht. Ook het witloftaartje gaat schoon op: de smaken zijn goed in balans. Als we toch een beetje moeten zeuren: de salade die ernaast ligt, bevat iets te veel azijn. Dan de hoofdgerechten. Tafelgenoot kiest ‘Klassieker de mosterdsteak’ en een klassieker is ‘ie niet voor niks: de saus is sticky en de entrecote goed gebakken. Tafelgenoot kan alleen maar knikken: ‘Deze smaak vind ik gewoon erg lekker’. De kaasfondue is prachtig opgemaakt, maar de eerste hap bevat wat veel knoflook. Na flink roeren is de balans beter. Het enige watwe niet begrijpen zijn de bijgeleverde nachochipjes.

De ‘Millefeuille’ bevat een flinke dot mousse van sinaasappel, wat het gerecht een dosis frisheid geeft. De ‘Crazy nuts’ valt op door de vele texturen: ijs, butterschotch en gesuikerde pinda’s maken het toetje tot een feestje.

Eigenlijk niet. Sterker nog: bij het afrekenen vraagt de gastvrouw of we al eens eerder zijn geweest en hoe we bij hen terecht zijn gekomen. En of we een fijne avond hebben gehad. Dat voelt zeer persoonlijk, alsof ook wij hier stamgasten zouden kunnen zijn. Over de vraag of we nog eens terugkomen hoeven we dan ook niet lang na te denken. Op de kaart staat nog genoeg ander lekkers.