Dovencafé in Groningen plaatst groot scherm met liedje ‘Imagine’ in gebarentaal. ‘We zijn vaak onzichtbaar’

Op een groot scherm aan de Munnekeholm beelden een man en een vrouw de tekst van het liedje uit in Engelse en Nederlandse gebarentaal. Het zwart-witbeeld wordt afgewisseld met een gedicht van de stadsdichter. Ook daar staat iemand de woorden te gebaren.

Het scherm, een soort kerstversiering, is bedacht door Engelien Kester (39) van Luhu, Dennis Hoogeveen (37) van mediabedrijf Turkoois en Marco Boesjes (52) van de Stichting Clubhuis voor Doven. Die organisaties zitten samen in hetzelfde gebouw en Kester en Hoogeveen beelden het nummer uit op het scherm. Zelf zijn ze ook doof.

„Het liedje Imagine vonden we gepast omdat het gaat over samen zijn en gelijkheid”, zegt Hoogeveen. Het nummer wordt zonder geluid afgebeeld, zo klinkt de wereld ook voor doven. „We willen zichtbaarder worden. En de drempel om Luhu binnen te stappen, verlagen”, zegt Kester.

Ze hopen dat het scherm ook horenden aanspreekt. Dat lijkt te lukken. Een negentigjarige man, die zonder naam in de krant wil, stopt met lopen en kijkt voor zich. Zijn blik rust op het scherm van drieëneneenhalf bij twee meter dat tegen de zijkant van Luhu staat. „Ik vind het uitstekend. Doven hebben veel afstand tot de maatschappij, vermoed ik”, zegt de man. „Zo krijgen ze vast meer contact met horenden.”

Kester en Hoogeveen openden drie jaar geleden samen Luhu. Het personeel is doof of ze kunnen gebarentaal. „Maar het café is voor iedereen”, zegt Kester. Je kunt je bestelling opschrijven of uitbeelden, met behulp van een scherm achter de balie.

Luhu is van start gegaan met behulp van crowdfunding. „De bekendheid neemt steeds meer toe, dat is heel leuk. Maar het mag altijd nog meer”, zegt Kester lachend. Wat ze verdienen, geven ze weer terug aan de dovengemeenschap. Nu redden ze het financieel net, maar de hoop is om in de toekomst meer activiteiten te organiseren, zoals theater.

Hoogeveen hoopt dat het scherm daarbij kan helpen. „Een vonk om het vuur te laten branden”, zegt hij. De initiatiefnemers voelen zich nog geen erkend onderdeel van de samenleving, ondanks dat gebarentaal vijf jaar geleden is bestempeld als officiële taal.

„We zijn vaak onzichtbaar”, zegt Kester. Wanneer zij over straat loopt, ziet niemand dat ze doof is. „Mensen schrikken en lopen weg.” Door gebarentaal op het grote scherm te projecteren, hoopt ze dat mensen de taal willen leren en contact durven maken. Het beeld speelt elke dag herhalend af tot tien uur ‘s avonds. Tot begin januari is het scherm te zien.