Hoe krijg je je leven weer op de rit? Selima (43) uit Groningen: 'Ik zat in dezelfde situatie en ik ben er ook uitgekomen'

Zes jaar geleden vertrok Anna (41) halsoverkop met haar kinderen. Weg bij haar man, de vader van haar vier kinderen. Na jaren vol huiselijk geweld zag ze een vlucht naar de vrouwenopvang nog als de enige optie.

Het leven van Anna stond op z’n kop. De hulpverleners en jeugdzorginstanties vlogen haar en de kinderen om de oren. Maar Anna kreeg al die tijd niet het gevoel dat het leven er beter van werd. „Het voelde als ik tegen de rest”, vertelt ze aan de keukentafel van haar woning in Groningen. Maar ze werd door hulpverleners niet altijd goed begrepen, legt ze uit. Het enige wat ze wilde, was haar kinderen beschermen tegen hun vader. „Het werd steeds erger. Ik werd weggezet als slechte moeder en rare vrouw.”

Haar leven voelt uitzichtloos, tot Anna tijdens de coronapandemie ineens een folder in haar hand gedrukt krijgt van Kansrijk Groningen. „Ken je iemand die vast zit in de hulpverlening, maar verder wil?”, was de vraag die ze kreeg. Het antwoord op de vraag was ze zelf.

Kansrijk Groningen is een aanpak die armoede in de stad te lijf gaat. Deelnemers aan de aanpak worden gekoppeld aan een buddy en samen werken ze aan een nieuwe toekomst. Kansrijk Groningen kent momenteel 35 buddy’s en 92 deelnemers, maar de gemeente wil in 2026 nog meer buddy’s hebben en 150 huishoudens per jaar op deze manier helpen. De aanpak wordt daarnaast uitgerold over meer stadswijken.

Anna wordt gekoppeld aan buddy Selima Renes (43). Zij probeert mensen net dat duwtje in de rug te geven dat ze nodig hebben, om hun leven weer op de rit te krijgen. Renes is het levende bewijs dat je uit een vervelende situatie kunt komen en je leven een slinger kunt geven. „Mensen hebben bij hulpverleners vaak het gevoel dat bij hen niets speelt”, vertelt ze. „Maar ik heb in dezelfde situatie gezeten en ik ben eruit gekomen.”

Haar ouders waren verslaafd, ze moest op jonge leeftijd voor haar broertjes en zusjes zorgen en ze belandde in de schuldsanering. „En ik had ook niet de allerbeste partnerkeuze”, voegt Renes toe. „Het kan dus wel”, ziet Anna daardoor.

In het begin zien en spreken de twee elkaar meerdere keren per week. Renes is continu bereikbaar voor Anna, niet alleen van negen tot vijf. Ze gaat met haar afspraken af bij jeugdzorg en advocaten, maar ze neemt Anna ook mee naar de klimwand op Kardinge. „Ik zei: we gaan die wand beklimmen”, lacht Renes, terugdenkend aan dat moment. „Maar er zat wel een idee achter. Ik wilde dat ze haar grenzen ging aangeven. Vanaf dat moment is ze gegroeid en komt ze meer voor zichzelf op.”

Naast Anna begeleidt Renes nog vier andere Stadjers. Met iedereen bouwt ze een band op. „Ik kan vaak aan de stem of hun blik al zien of het goed gaat”, zegt ze. Haar aanwezigheid wordt gewaardeerd. Anna: „Mijn oudste dochter ging altijd meteen naar boven als er hulpverleners over de vloer kwamen. Ze heeft nooit een woord tegen ze gezegd.” Renes helpt de dochter met het verven van de slaapkamermuur. „Iemand deed iets voor haar, dat kende ze niet”, zegt Anna. Renes met een glimlach: „Ik heb zelfs een knuffel van haar gehad.”

Wat Anna vooral heeft geholpen, is een luisterend oor. „Hulpverleners zeggen altijd dat ze je begrijpen”, verzucht ze. „Maar je hoeft me helemaal niet te begrijpen. Luisteren zonder oordeel, dat is belangrijk. Selima gaf mij het gevoel dat ze in me geloofde.”

Selima Renes is trots op de stappen die Anna in de afgelopen anderhalf jaar jaar heeft gezet. De problemen in haar leven heeft ze voor het grootste deel opgelost. „Daar doe ik het voor. Zodat zij straks weer een voorbeeld kan zijn voor haar kinderen. En ze doet het zelf, he! Aan een dood paard kan ik niet trekken.”

„Maar Selima heeft me wel veel moed ingepraat”, zegt Anna. „Ik ben zo blij met haar. Ik weet niet hoe het was gegaan als ik haar niet had gehad.”

Na de zomer start Anna met een opleiding. Iets dat ze tot voor kort niet had durven dromen. Het is voor haar weer een volgende stap om in de toekomst uit de bijstand te komen. Renes: „Het leven lijkt misschien uitzichtloos, maar dat is het niet.”