Jetse, Jorien, Anne en Marian uit Groningen lopen de Feminist March. ‘Mijn vrouw gaat. Ik zei meteen: ik ga mee’

„Ik vind het een no-brainer. De noodzaak om van ons te laten horen is heel groot. Overal op de wereld staan vrouwenrechten onder druk. Wat nu in de Verenigde Staten gebeurt, is te schokkend voor woorden. Dat de techgiganten bij Donald Trumps inauguratie vooraan zaten, is heel eng. Die anti-feministische en rechts-extremistische denkbeelden sluipen onze telefoons binnen. Wat eerst een ‘ver-weg-show’ leek, komt nu dichtbij. Mensen zeggen weleens tegen mij: ‘We hebben het in Nederland toch heel goed?’ Maar op de Global Gender Index bungelen we ergens op plek 28. De beweging tegen emancipatie krijgt ook in Nederland voeten aan de grond. Femicide is in Nederland een groot probleem. De veiligheid van onze jonge meiden is nog steeds niet geregeld. Dat vrouwen niet zonder angst in het donker naar huis kunnen fietsen, is daar een voorbeeld van. We hebben nog genoeg te doen.”

„Mijn vrouw gaat. Ik zei meteen: ik ga mee. Ik ga voor mijn dochters. Ik wil een toekomst waarin zij kunnen floreren, net als iedereen. Hoe mooi zou de wereld zijn als iedereen de ruimte en de kansen krijgt om zich te ontwikkelen? Daar gaat het in de kern om. Ik ben opgegroeid met een feministische moeder. Voor mij is het de normaalste zaak van de wereld dat vrouwen gelijke rechten hebben. Nu ik ouder ben, wordt voor mij steeds meer zichtbaar dat dat geen vanzelfsprekendheid is. Gek misschien, maar ja, ik kijk toch met mijn mannenblik. Ik heb geen idee hoe het echt is voor vrouwen. Mijn dochter Ella heeft op school een presentatie gegeven over de Dolle Mina’s en ze maakt T-shirts voor ons. Ik wil gewoon een fijne toekomst voor ze. Het is van de zotte dat dit een activistische aanpak vergt. Het zou gewoon zo moeten zijn.”

„Ik hoor om me heen dat vrouwen bang zijn voor wat gaat gebeuren. Er lijkt een soort glijdende schaal te zijn. Rechten die vrouwen jaren geleden voor ons bevochten hebben, worden stapje voor stapje teruggedraaid. In de wereld is zoveel aan de hand. In het Midden-Oosten is het helemaal om te janken. Wist je dat vrouwen in Afghanistan veel meer rechten hadden en nu niet eens meer publiekelijk mogen spreken? De geschiedenis heeft laten zien dat rechten kunnen worden afgenomen. Dat mogen we niet laten gebeuren. Het gaat mij echt om gelijkheid voor iedereen. Dat een man meer rechten heeft dan een vrouw of dat een witte man meer rechten heeft dan een zwarte man, slaat nergens op. Ik ben niet per se een demonstratiemeisje, maar ik maak me écht zorgen. Ik wil niet dat ik over 20, 30 of 50 jaar denk: had ik maar...”

„Mijn zusje woont in Amsterdam. We gaan samen. Mare beschildert haar eigen T-shirt. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen dit ervaren. Nusa krijgt er nog niet veel van mee. Mare wel. Als ik zeg dat meisjes op veel plekken niet hetzelfde mogen als jongens, simpelweg omdat het meisjes zijn, dan vindt ze dat heel oneerlijk. Feminisme zat ook in mijn opvoeding. Voor mij is het niet meer dan normaal dat we gelijke rechten hebben, maar dat lijkt overal steeds minder normaal. Bij mij kwam dat besef vooral toen in de Verenigde Staten het recht op abortus werd teruggedraaid. Ik dacht: we gaan terug in de tijd. Ik kijk heel erg uit naar de mars. Ik denk dat het heel krachtig voelt en inspirerend is om daar te zijn zaterdag. En als het te druk is en ik er met de buggy niet doorheen kom, dan keren we gewoon om.”