In 2019 was ze al jaren aan het wachten op een hersteld en versterkt huis. Nienke Bastiaans uit Zeerijp had geen idee dat ze toen amper op de helft was. „Als ik dit in 1994 had geweten, had ik het huis nooit gekocht.”
Ze wist niet wat ze hoorde toen een man in pak en puntschoenen het idee opperde. Waarom niet de boel gewoon platgooien en een nieuw huis laten bouwen? Absoluut geen optie, reageerde Nienke Bastiaans (55) resoluut. Ze Is dol op haar eeuwenoude huis aan de Eenumerweg in Zeerijp.
De woning uit 1663 is het oudste huis van Zeerijp. Met ‘gekke’ kloostermoppen en een half verzakte voorgevel. Een witgeschilderde boerderij met een fruitboomgaard. Bastiaans werd verliefd op het huis toen ze er ooit langs reed en kocht het in 1994. Dit droomhuis wilde ze overeind houden. Het krakkemikkige koesteren.
‘Dan ga je bij mij echt een grens over’
Regelmatig zwaait Bastiaans met haar armen vanachter de keukentafel om dingen aan te wijzen, alsof ze zich in haar eigenlijke huis bevindt. Maar ze woont nu ruim een half jaar in een tijdelijke bouwunit op het erf. Ze heeft eindelijk zicht op herstel. Drie jaar geleden lukte het haar om de eeuwenoude woonboerderij een beschermde status te geven, het is nu een gemeentelijk monument. Het dak, de vloeren en de wanden worden versterkt en het huis wordt geïsoleerd.
Het duurde lang, heel lang voordat Bastiaans wist waar ze aan toe was en de werkzaamheden dit jaar eindelijk begonnen. Het liefst wilde zij zich uit zelfbescherming niet te veel bezig houden met haar aardbevingsellende. Maar ze moest wel. Dat ze zo lang moest wachten, noemt Bastiaans heel vervelend. „Je weet steeds niet waar je aan toe bent. Intussen doe je niks. Ons witte huis werd groen van de algen, het rieten dak was rot. Je staat stil.”
(Tekst gaat verder onder de tabel)
Update over de aardbeving van 14 november
Vrijdagmorgen om 1.15 uur was er sinds lange tijd een zware beving bij Zeerijp. Dit onderstreept de noodzaak om huizen in Groningen snel veilig te maken. Maar uit de enquête blijkt dat dat vaak niet lukt.
Dit interview met Nienke Bastiaans en de productie rond Ik Wacht die dit weekend bij DVHN verschijnt, zijn gemaakt vóór de beving van afgelopen donderdagnacht. We hebben wel gevraagd hoe ze deze zware beving heeft beleefd.
Tijdens de aardbeving rond 1 uur ‘s nachts schrok ze wakker. „Mijn man sliep lekker door, maar ik niet. Alles schudde, ik ging een paar seconden helemaal omhoog en omlaag in bed. Het was een flinke klap, echt heftig. Als een groot monster dat zich omkeert. Ik voelde me heel klein”, vertelt ze.
Bastiaans noemt het raar dat ze ‘s nachts door een aardbeving werd opgeschrikt. „Je hoort je dan veilig te voelen. Ik kon daardoor niet meer verder slapen. Verdorie, de gaswinning is gestopt, we dachten dat we hiervan af waren”, zegt ze.
„Vanochtend waren we bezorgd om nieuwe schade aan onze woning. Dit was namelijk echt zo’n pittige, ‘boze’ beving, met veel kracht. We moeten nog goed kijken, maar het lijkt mee te vallen. Ik ben blij dat ons huis wordt versterkt.”
Opnieuw in de wachtstand
Zij en haar man kregen gedoe met de projectleider van de Nationaal Coördinator Groningen (NCG). Die had letterlijk gezegd: wie betaalt, bepaalt. Hallo, het ging hier toch om háár huis? „Dan ga je bij mij echt een grens over.” Bastiaans wilde een nieuwe projectleider en moest achteraan in de rij aansluiten. Pas anderhalf jaar geleden kregen ze van de NCG een andere. Ze heeft een aannemer uit Uithuizermeeden. „Die keuze is perfect. Hij zegt wat hij doet en doet wat hij zegt.”
Nienke Bastiaans voor haar tijdelijke bouwunit achter in de tuin. Foto: Anjo de Haan
De aannemer begon dit voorjaar en is waarschijnlijk volgende zomer klaar. Tot die tijd zit Bastiaans in de bouwunit in de wachtstand. Opnieuw. Nog steeds. De meubels uit haar eigen huis zijn meeverhuisd naar de unit. Binnen is het zo gezellig mogelijk gemaakt met banken, tafels en boekenkasten. Maar de barak verbleekt bij het prachtige eeuwenoude pand dat enkele meters verder op het erf staat.
‘Ik heb hier niet om gevraagd’
„Ik heb zelf nog steeds het gevoel: hier heb ik niet om gevraagd. We krijgen een mooi hersteld huis en dat is fijn. En ook dat we werden ontzorgd bij de verhuizing naar ons tijdelijke onderkomen. Maar ik had een ander beeld bij mijn leven. Ik ben 55 en woon in een of andere unit. Dit is niet mijn thuis. Als ik dit alles in 1994 had geweten, had ik het huis nooit gekocht.”
Ze zit in een tussenfase, dat geeft een dubbelgevoel. Enerzijds opluchting, dat eindelijk duidelijk is wat moet gebeuren en dat de bouwer aan de slag is. Anderzijds spanning, of het huis nu eindelijk écht hersteld wordt, zonder verdere vertraging. „Na het strippen van de wanden kwamen ze extra scheuren tegen. Daar zat extra werk in. Mijn man en ik vroegen steeds: Zorgt dat niet voor extra vertraging? Maar de aannemer verzekert ons dat het voor de bouwvak volgend jaar af is.”
‘Dat het complex is, irriteert mij’
Ook al is er licht aan het eind van de tunnel, het zit Bastiaans dwars dat alles zo stroperig verloopt. „Je heb steeds contact met allerlei partijen. Dat gaat erg langzaam. Zelfs om een raam moet je soebatten. Dat het zo complex is, irriteert mij wel. Maar ik vind het heel fijn dat we het huis hebben kunnen redden. Ik kijk er naar uit om er straks weer te wonen.”
Het einde lijkt in zicht. De overleggen met de overheidsinstanties, architect en constructeur gaan goed, al duurt elke stap in de versterking lang. „Ondanks kleine hobbels op de weg gaat het nu vooruit”, zegt Bastiaans. „Voorheen ging ik gesprekken in met de gedachte: ik moet vandaag níét boos worden. Die tijd is gelukkig achter ons.”
