,,Ik neem mensen bij de hand.'' Foto: Siese Veenstra
Niels Venekamp uit Roden was een leven lang verknocht aan auto’s en verkocht er duizenden. Nu is hij uitvaartverzorger. ,,Dit had ik tien jaar eerder moeten doen.’’
Ze stapten de showroom binnen in korte broek en een vuil T-shirt, op werkmanschoenen, de handen zwart. Autoverkoper Niels Venekamp (58) bood beide heren een kop koffie aan en raakte met ze in gesprek. ,,Ze keken bijna verbaasd dat ik ze serieus nam. Ze waren vlak daarvoor weggekeken bij een andere autodealer’’, zegt Venekamp.
Lang verhaal kort: de een kocht een Audi A6 en de ander een Bentley. Venekamp kan er nog om grinniken. ,,Je moet mensen nooit op hun uiterlijk beoordelen.’’
‘Er bleek een vacature te zijn’
Dat leerde hij als autoverkoper en die kennis komt ook in zijn huidige baan als uitvaartverzorger van pas. Drie jaar geleden zegde hij de autobranche vaarwel. Het vak was veranderd, maar de overstap gebeurde hem ineens.
Dat was toen hij een auto verkocht aan een man die enthousiast vertelde over zijn werk als uitvaartondernemer. Wat Venekamp raakte in die verhalen, kan hij niet precies zeggen. ,,Die man loodste mensen door een heel moeilijke week in hun leven. Het vak van uitvaartverzorger begon voor mij te gloren. En er bleek een vacature te zijn.’’
,,Dit had ik tien jaar eerder moeten doen.'' Foto: Siese Veenstra
De man die als jongetje al met zijn neus tegen de showroom van de autodealer in Tolbert stond, die folders van auto’s verzamelde, zijn studie facilitair management afrondde met een onderzoek naar de naamsbekendheid van een autobedrijf en bijna vanzelfsprekend autoverkoper werd, stapte een nieuwe wereld binnen. Die van rouw en afscheid, van luisteren en er zijn.
Internet holde het vak uit
Hij weet nog dat de uitvaartonderneming waar hij solliciteerde opkeek van zijn werkervaring. ,,Vaak komen mensen die uitvaartverzorger willen worden uit de zorgsector. Het zijn vrijwel nooit autoverkopers, want die staan net als makelaars bekend als snelle jongens die voor het geld gaan’’, zegt Venekamp.
Hij niet. Hij begon als autoverkoper in de tijd dat internet geen rol speelde bij de aanschaf van een auto. Mensen stapten binnen en hadden het volste vertrouwen in de kennis van de verkoper. ,,Het ging mij niet eens om die auto, ik ben altijd een gevoelsmens geweest en was betrokken bij de klanten.’’
Internet holde zijn vak langzaam maar zeker uit, zegt Venekamp. ,,Mijn rol werd steeds meer afgepeld, die was uiteindelijk beperkt tot een kop koffie en een rondje rijden.’’
‘Ik had een bibbering in m’n stem’
Hij begon in 2012 een eigen zaak, Auto Venekamp in zijn woonplaats Roden, om dwars tegen internet in als ervaren verkoper en als mens van betekenis te kunnen zijn. Na een paar jaar hield hij ermee op om aan de slag te gaan bij Mercedes-dealer Wensink in Groningen. Maar het werk bracht hem niet meer wat het ooit bracht, de magie was weg.
Hij waagde de sprong naar de uitvaartwereld, kreeg een opleiding van 7 maanden, liep mee met ervaren rotten in het vak, doorstond mentale tests en voor hij het wist, regelde hij voor het eerst een uitvaart. ,,Ik had een bibbering in m’n stem, maar verder ging alles goed. De muziek klopte, de foto’s klopten, het liep goed met de sprekers.’’
Ja, het is schakelen geweest. Hij moest wennen aan zijn nieuwe baan. Aan de veelheid van regelwerk, aan het maatwerk dat hij moet leveren, aan het dag en nacht bereikbaar zijn, de onregelmatige werktijden.
Aan het omgaan ook met mensen die beduusd zijn van verdriet. ,,Ze staan niet in de vraagstand, vandaar dat ik ze bij de hand neem: ik bied veel aan, stel subtiel vragen en ben flexibel. Want naarmate de dagen vorderen, veranderen ze van gedachten. Moet het vriendje van de kleindochter toch wel op de rouwkaart.’’
‘Een auto is plat bezit’
Hij vindt het jammer dat dit vak niet eerder op zijn pad is gekomen. ,,Dit had ik 10 jaar eerder moeten doen. Het werk geeft veel meer voldoening, omdat een uitvaart er toe doet. Een auto kopen is een leuk proces voor veel mensen, maar een auto is plat bezit, is buitenkant. Als er iemand is overleden, zijn mensen verdrietig en soms ten einde raad. Ze zijn kwetsbaar en echt. Ik draag een steentje bij in die eerste week van afscheid en verwerking.’’
Eerlijk is eerlijk, soms mist hij de humor en het jargon van de autowereld. Dat weegt niet op tegen het diepe contact dat hij als uitvaartverzorger heeft, met heel uiteenlopende families. ,,Ik heb door dit vak de kans gekregen het verschil te maken voor mensen.’’
De Ommezwaai
In de wekelijkse rubriek De Ommezwaai portretteren we noorderlingen die op een of andere manier het roer omgooiden in hun leven. Bent u of kent u iemand die dat heeft gedaan? Schroom niet en meldt het ons via het e-mailadres ommezwaai@dvhn.nl.
