Vluchtelingen vieren eerste vakantie in Drenthe in de regen. Erg? nee, ze genieten!

In de welkomstzaal van het Hunehuis in Darp gonst het van geluiden: Jasmine (5) racet door de gangen op een kleine driewieler, terwijl vier jongens in de hoek verdiept zijn in hun telefoonspelletjes.

In het natuurvriendenhuis in Havelte is het normaal gesproken een komen en gaan van wandelaars, vogelspotters en mountainbikers, die de stilte en schoonheid van natuurgebied Ooster- en Westerzand opzoeken. Deze week is de gebruikelijke rust doorbroken: kinderen rennen door de gangen en cupcakeglazuur heeft de bruine eettafels een blauw plaklaagje gegeven.

Eén week in het jaar is het Hunehuis het speelterrein van Vluchtelingenwerk. Elke zomer organiseert de stichting, samen met kindervakantieorganisaties, tientallen vakanties door het hele land voor vluchtelingenkinderen en hun ouders. In het Drentse bos zijn dit jaar vijfentwintig kinderen en twaalf ouders uit Somalië, Eritrea, Sierra Leone, Jemen en Turkije te gast. De organisatie is in handen van twaalf vrijwilligers, onder wie ook vluchtelingen.

De regen zorgt dit jaar voor een lichte stress bij de vrijwilligers. Coördinator Margreet Bergsma (69) loopt kordaat door de gangen. De speurtocht op de heide kan vanwege het natte weer niet doorgaan, dus moet er een andere activiteit georganiseerd worden. Een cupcake-middag moet de oplossing bieden: met armen vol cupcakebeslag snelt ze naar de eetzaal.

De kinderen lijken zich aan het weer niet te storen. Zinad (4) staat buiten in de regen haar handen te wassen, en vrijwilliger Mohammed (16) rent met twee kleine kinderen onder zijn arm naar de schommel in de tuin. Hij vindt de regen special. In zijn geboorteland Jemen regent het drie keer per jaar. „Daarom moet je het vieren.”

Mohammed en zijn vriend Abdulrahman (16) zijn dit jaar vrijwilliger tijdens de Kindervakantieweek. Ze wonen normaal in de opvang voor alleenstaande minderjarigen (amv) in Vierhouten, maar zijn blij om er een weekje tussenuit te zijn. „Ik kan nu leren hoe het is om met kinderen te werken,” zegt Abdulrahman in het Engels. Een klein meisje, met een zelfgeknoopte ketting om, vliegt hem om de hals. Hij lacht. „Het leukst vind ik de knuffels.” Mohammed knikt bevestigend. „Maar ook dat ik zelf kan bepalen wat ik wil doen, dat kan in de opvang niet echt.”

Vluchtelingen de ruimte geven om hun eigen ding te doen, is in essentie ook het doel van de Kindervakantieweken, vertelt Bergsma. Vluchtelingengezinnen wonen vaak klein en hebben weinig privacy, dus het Hunehuis wil hen ‘een welverdiende adempauze’ bieden. In de Kindervakantieweek heeft elk gezin daarom een eigen kamer en vrijwilligers zorgen dat er ruimte is voor vrije tijd. „We organiseren bijvoorbeeld een verwenmiddag voor de moeders met lekkere gezichtsbehandelingen, terwijl wij op de kinderen passen.”

De vrijwilligers zijn zich ervan bewust dat sommige vluchtelingengezinnen heftige ervaringen hebben gehad, maar leggen hier tijdens de vakantie niet de nadruk op. „We willen niet de vinger op de zere plek leggen, maar een pleister plakken.” zegt Bergsma. „Daarom vragen we de gezinnen niet naar hun verleden of ervaringen in de opvang.” Dat betekent niet dat er voor die verhalen geen ruimte is, maar wel dat het hen vrijstaat om die op een eigen gekozen moment of zelfs helemaal niet te delen. „Het gaat deze week echt even om hen, dat is het belangrijkst”, zegt Bergsma.

Met het einde van de vakantieweek proberen de ouders en de kinderen nog niet te veel bezig te zijn. „De kinderen vinden het heel leuk hier”, zegt Fatma (41). Ze zijn verdrietig dat de week bijna voorbij is en ik ook.” Jasmine (5) die op de grond met roze kraaltjes zit te spelen, tikt op haar schouder. „Niet verdrietig zijn hoor. We zijn met vakantie.”