Na 55 jaar spat het plezier nog van No Name uit Hollandscheveld af. 'We zijn geen machine'

,,Eigenlijk zijn we een all-in tribute band’’, sprak drummer Bertus ten Caat de goed gevulde zaal toe. ,,We focussen ons niet op één artiest, maar doen van alles wat.’’ En dus werd het publiek, dat in de jaren zestig en zeventig veelal jong was, ondergedompeld in muzikale nostalgie. Met zwartwit foto’s, oude bewegende beelden en vermakelijke verhalen.

Een avond vol herkenning dus, met onder meer nummers van Bee Gees, The Who, Elvis, The Rolling Stones en The Beatles. Bij de laatste twee groepen is onderlinge rivaliteit – zeker onder fans – nog vaak een dingetje. Maar No Name hield de kerk mooi in het midden. De negenkoppige band speelde een medley van afwisselend Stones- en Beatlesklassiekers. Getuige het enthousiasme vond de zaal het prima.

No Name dus, opgericht in 1967 door Bertus ten Caat en André Damming. Ruim een halve eeuw later knippert het woord familie in neon letters boven de band. Want de bezetting bestaat inmiddels uit drie generaties Ten Caat. De medeoprichter speelt samen met zijn twee dochters Esther en Tamara, zoon Fake en kleinzoon Merijn. De andere bandleden zijn Jan Giethoorn, Jannes van Genne, Ipe van der Deen en Jasper Groen In ’t Woud.

Met het Back Home-concert in De Tamboer werd een nieuwe piketpaal geslagen. Een paar dagen voor het concert liet Ten Caat weten dat het allemaal niet vanzelf gaat. ,,We moeten veel oefenen en afstemmen, we zijn geen machine.’’

No Name verwierf vooral populariteit met optredens op feesten en bruiloften. In 1998 won de groep, inmiddels versterkt met de zangeressen Esther en Tamara ten Caat, de landelijke Abba-look-a-like-contest van Radio 2 met het nummer Waterloo. De band heeft daarna zelfs nog opgetreden in Duitsland en Schotland.

Al jaren staat No Name niet meer wekelijks op het podium, maar er zijn nog wel plannen voor deelname aan bijzondere evenementen. ,,Gewoon leuke dingen, het heilige moeten is er af’’, zegt Bertus ten Caat.

In De Tamboer praatte de drummer, in het dagelijks leven meubelstoffeerder, de nummers aan elkaar. Hij kon putten uit talrijke herinneringen en verhalen rond de band. Een hilarische anekdote ging over de kortstondige flirt van een jonge Ten Caat (,,Ik had toen nog een mooie bos haar”) met een schoonheid die voor zijn drumstel danste.

,,We hadden regelmatig oogcontact. Op een gegeven moment boog ze zich voorover om wat tegen me te zeggen. Nou gaat het gebeuren, dacht ik. Mijn avond kan niet meer stuk!’’

De jonge vrouw had een vraag: ,,Doe je nog in oude stoelen?’’ Zo’n avond was het in De Tamboer.

,,Het belangrijkste is het plezier dat we hebben bij het samen maken van muziek. Dat geeft ook inspiratie. We zijn natuurlijk niet wereldberoemd, maar hebben decennialang ontzettend veel mensen met onze optredens vermaakt. Nog regelmatig word ik daar door soms wildvreemden over aangesproken. Muziek verbindt mensen. Het is een universele taal. Daarnaast is de techniek natuurlijk enorm veranderd. Het geluid, de hulpmiddelen. Diametraal anders dan in de beginperiode, toen we gebruik maakten van een microfoon die we besteld hadden bij Termeulenpost, voor 4,95 gulden, haha. Zo lang ik het fysiek op kan brengen en de band het ook leuk vindt, ga ik door. Mijn grote voorbeeld is Mick Jagger: 81 jaar en nog steeds een beest op het podium. Die denkt ook niet aan stoppen. De jongste in onze band is 17 en de oudste 73, maar als muzikanten ben je gelijkwaardig aan elkaar.’’

,,In principe voelt het heel normaal dat ik met mijn vader en zoon op één podium sta, maar dat is het natuurlijk niet. Anderen wijzen me daar ook vaak op. En terecht, want het is echt wel bijzonder. Ik kwam in 1998 bij de band. Dat was geen vooropgezet plan. Mijn zus Tamara en ik waren thuis wel vaak aan het zingen, maar No Name was altijd iets op afstand. Tot de band op een gegeven moment een andere koers wilde. Verjonging en een breder repertoire. Met nummers van zangeressen, onder wie Shakira. Het is nog steeds erg fijn om deel uit te maken van deze band. Je moet het met elkaar leuk hebben, anders zou ik stoppen. Natuurlijk hebben we wel eens flinke discussie. Dan gaat het even hard tegen hard, maar we komen er altijd uit en vaak levert het nog iets op ook. We voelen en vullen elkaar mooi aan.’’

,,Het is heel leuk en fijn om met mijn moeder en opa op het podium te staan. Je voelt elkaar goed aan, omdat je in het dagelijks leven ook met elkaar omgaat. Het voelt ook veilig en vertrouwd binnen de band. Sinds eind vorig jaar ben ik officieel bij No Name, maar daarvoor had ik al twee keer eerder meegedaan, echter nog nooit een volledige set. Het enthousiasme ontstond een paar jaar geleden toen ik No Name in De Tamboer zag optreden. ‘Dat wil ook’, dacht ik. Zaterdag was mijn eerste echt grote show. Daar was ik best een beetje nerveus voor. Ik heb een brede muzieksmaak: van sixties en seventies naar Radiohead, Nirvana en Oasis. Het Beatles-nummer The Long And Winding Road is mijn inbreng in de setlist van zaterdag. Dat nummer doe ik samen met mijn opa en moeder. Ik hoop later mijn brood te kunnen verdienen met muziek, het liefst in een band.’’