Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
Dat de economie floreert bij ons in het dorp moge ook blijken uit div. personeelsadvertenties in de plaatsenlijke courant De Heidepost, al is deze jammer genoeg vaak niets als sensatie.
Bijv. de dames van plezier uit Huize Harmonika alhier: ‘Gezocht enige flinkgebouwde en vlotte Gastdames om samen Leuke Dingen te doen, 1 à 3 kinderen geen bezwaar. Enige ervaring strekt tot aanbeveling, doch niet beslist noodzakelijk’, aldus de advertentie.
„’t Is bij oens een gekkenhuus op ’t moment”, aldus Strubben-Alie, de meewerkend voorvrouw van de dames van plezier, „de vraog naor oenze gespecialiseerde service wordt aal groter en groter. We kunt der zowat niet tegen an pezen. En de wensen en stiekeme verlangens van de manskerels wordt aal extremer, ie weet niet haalf wat der veur smeerlapperije wel niet is in de wereld; hurre hurre. Taboes bint der niet meer heur. Mar toe mar, ’t is oen wark vanzelf; ie kunt gien ‘nee’ verkopen want dan gaot ze hen ’n aander”, aldus Strubben Alie, welke in de supermarkt De Vlijt een praatje te maken stond met de winkeljuffert Annie M. G. Smidt.
Gedoe en gesmèer
„Mar dat hol ie toch nooit vol, Alie”, meende de winkeljuffert Annie M.G. Smidt, „’k hebbe zelf allent mar mien eigen vent en daor word ik al doodmeui van, vake al a’k der allent mar an dèenke; daor bin ‘k hiel eerlijk in. Wat ’n gedoe en gesmèer. En dan heb ik nog de mazzel dat mien vent gien groot piekenier is, dat heur ie seins ook wel ies aans. Der bint der bij, dat mut net knienen weden, aj dat zo heurt um oe hen”, aldus de winkeljuffert Smidt.
Om aan de oplopende vraag te voldoen kunnen, gaat het team van Huize Harmonika eens per week enige uren heen de sportschool. „Rek- en strekoefenings, weej wel?”, aldus Strubben-Alie, „opdrökken, gewichtheffen, touwgiespringen encetera encetera. En regelmatig op cursus hein, um neie technieken an te leren. Kiek, ie kunt wel hengaon en pezen der mar wat in ’t wilde weg op lös, mar daor nimt de hedendaage, mondige cliënt gien genoegen meer mit, laow mar eerlijk weden”, aldus Strubben-Alie.
‘Ik doe ‘t zelf wel weer’
Ook de plaatsenlijke politie alhier kampt al jaren met personeelsgebrek. „’t Wark löp mij alle dagen finaal aover de lèerzen hierzoot”, aldus de oude opperwachtmeester Jalving, „ik zitte al zowat drei maond tegen ’t aoverspannen an op ’n zwaor underbezet bureau, mar ie mut gloeiende garriet niet mienen dat dit de hoge heren en dames van de korpsleiding ok mar iene sojemieter interesseert. Niks heur, de heren hebt ’t veuls te drok mit heur eigen liefhebberijen”, aldus de opper Jalving, op wie thans duidelijk zichtbaar een zeer zware ontstemmink nederdaalde.
„Trouwens”, vervolgde hij, „aj ziet wat der op ’t moment van de plietsieschoele komp, dan springt oe de tranen in de broek heur. De miesten kunt nog gien gummielatte fatsoenlijk vastholden, laot staon iene aover de ribben halen. Ik bin gloeiende glunige garriet al zo wied hen dat ik zegge: blieft der ok mar mit menaar, ik doe ’t zelf wel weer.”
En de opper Jalving door deze en andere bijzonder nare gedachten uit het bureau stampte voor een korte patroellie alhier. Al had hij feitenlijk wel wat beters te doen.
Krabben en knooien
Juist op dit moment kwam Strubben-Alie voorbij gesjeesd op een elektrieke fiets en vriendelijk groette. „Zun snollebelle hef ’t lekker makkelk”, gromde de opper Jalving in diens eigen, „die maakt zuk nargens naar umme. As de klandizie mar goed is, jonges. Wat kan ’t oens dan verrekken dat de plietsie alle dagen krabben en knooien mut um overende te blieven. In wat veur wereld lèeve wij, gloeiende garriet in gien ende.”
