Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
Een man welke helemaal klaar is voor het nieuwe barbique (bbq) seioen in het dorp: dat is beslist ook Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling alhier. Welke gaarne iets in het linkervuistje heeft in het algemeen en zeer zeker ook van de bbq.
Zodoende heeft Ibrahiem geïnvesteerd in een nieuwe bbq en wel een ei-vormig doch keramieken gevaarte met een deksel en div. andere snufjes en snuifjes encetera eraan. „Doezend euri’s mien magie”, aldus Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling aan diens vrouw Somalia, „’t is hier en ginder oj ’n ummer leegkiepert. Mar toe mar, dan huuf ie veurlopig ok niet weer, of wel dan”, en Ibrahiem alvast eens even diens rundlederen bbq-schuit voorbond bij wijze van voorpret, al was het wijder nog te koud op buiten.
‘Dat spant oe um de pokkel’
„Ie bint der de ofgelopen wintermaanden ok niet dunner op eworden vaderman”, meende diens vrouw Somalia, welke dit alles kritisch te bekijken stond. „Dat schoet spant oe um de pokkel. Ie liekt wel ’n rollade op körte pooties”, doch Ibrahiem zich door deze en andere dingen hem beslist de pret niet drukken liet. Temeer daar hij likkenbaardend in afwachting was van een ander tamenlijk kostbaar doch veelbelovend experiment, namenlijk de bouw van een eenmalige bbq in de tuin, waarop een heel varken geroosterd worden kan.
„Zoaj weet heb ik de hele winter al bij Aorend Oosting op de boerderij een varken op ’t hokke, mien magie”, aldus Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling, „een dikke zolter die umtied wel klaor is, ik rèeken um de Pinkster al wel. Aorend mest hum dommiet òf mit mais en roggenmaal hef e mij beloofd; daor wordt zun zoltertie lekker sam en spekkig van.”
‘Is ‘t varken al klaor?’
„Ach, dat arme dier”, meende Somalia, „’k hebbe compleet mit hum te doen. En ik viene ’t ok gien goed signaal richting kids. Die bint seins heel gevulig op dat terrein.”
Op dit punt aangekomen of daar kwamen met veel kabaal de twee Afrikaanse vluchtelingenjongen Harm-Abebe en diens broeder Geert-N’kila binnenstormen. „Mien va, mien va”, aldus zij in koor, „is ’t varken al klaor? Kan e der al op? Hmm, lekker sam! Wij wilt geern een stökkie van de pote, en de starte; mag dat, va?” en beide jongen onder veel rumoer er maar weer eens vandoor gingen.
„Kiender kunt seins meer hebben aj dèenkt”, aldus hun vader Ibrahiem met een schuins oogje op diens vrouw, „vake binj te bange heur; laow mar eerlijk weden.”
Een hele eulifant
Ibrahiem de Afrikaanse vluchtelinkg is qua roosteren niet ver van de appelboom gevallen; diens vader kon er eerder ook wat van in hun Afrikaanse boesboesdorp. „Mien va hef al ies een hele eulifant op de bbq ehad; weej dat nog wel, Somalia?”, aldus Ibrahiem, „te blaksem, dat was mij wat, of niet dan. ’t Volk kwam der van heinde en verre op òf. Die eulifant - een dikke bolle - hef wel ’n weke lang op ’n enorm reuster elegen; veur ’t ummedreeien waren wel honderd man neudig. En wat een vleis, wat een knurren vleis; hurre hurre.
’t Werd in ezegend deur de chef van de katholieke missie in ’t dorp, pater Jan Roelf van der Sluus uut Möppelt. „Elephantum benedictus est; alleluja”, zee Pater Jan Roelf en hij hield zien bördtie an veur ’n mooie plakke uut de körte jan van de eulifant, wat doedertied gold as ’n delicatesse. Hoewel kört, kört… Ok twei meter nog wel heur, die ’körte’ Jan, mit ‘n deursnee van ongeveer een voetballe. Ie kunden der ‘t haalve dorp mit voeden. Afijn, das war einmal; eulifanten reustern mag niet meer. Oh kassian het is veurbij, kassian het is veurbij”, aldus Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling door deze en andere aangrijpende herinnerings.
