Lamert Kieft döt verslag van de gebeurtenissen in zien woonplaots, argens in Zuudwest-Drenthe. Beeld: Coen Berkhout | Midjourney
Bij ons op de biljartclub in het café De Eveltas alhier kwam het gesprek op tatoeaatsies, namenlijk wie wel en wie niet. Ibrahiem de Afrikaanse vluchteling bijvoorbeeld niet.
„Alleman zit under die rommel op ’t moment”, aldus Ibrahiem, „ik viene ’t seins mar ’n vies gezichte. Aj die voetballers ok ziet…. man, man, ’t liekt wel of ze ’n aandoening hebt ofzo. Nee, daankewel heur, ik doe der niet an mit”, en Ibrahiem aanlegde voor een trekballetje over rechts met overhouden. „Hatseflats!”, aldus Ibrahiem. „Zat die der mooi op of niet!” en op vaardige wijze diens keu krijtte.
Bartje
De kastelein Jans-Maria Tissing heeft wel een tatoeaatsie, doch blijft het geheim waar precies. „’t Is ‘n ofbeelding van Bartje”, aldus Jans-Maria, welke vijftien jaar op de wilde vaart gezeten heeft, „seins kek e omhoog, seins naor beneden. Eerder, toen as ik nog op zee zate, miestal omhoog, benaom bij ’t passagieren, vandaag an de dag miest naor beneden. Hij lat ’t koppie nogal ies hangen op ‘t moment, zo te zeggen”, aldus de kastelein Jans-Maria Tissing op mysterieuze doch raadselachtige wijze.
Wel wilde Jans-Maria nog kwijt dat diens tataoeaatsie tijdens het passagieren helderweg de aandacht trok van een zekere soort van dames. „Bartje zuukt het gelök”, aldus Jans-Maria Tissing, „in Riga, Hongkong, Singapoer….” en weemoedig in de verte staarde als gewezen zeeman zijnde.
Dekramwerend raster
Zelf heb ik geen tataoeaatsie en dit er op mijn leeftijd ook wel niet meer van komen zal, daar de rek uit het vel verdwijnt, waardoor de tataoeaatsies uitgelubberd dreigt te raken welke geen mooi gezicht is. Toch had ik best een mooie ankertje hebben willen of vlindertje op de bovennarmen zo wat heen, doch mijn vrouw dit niet lijden wilde, maar afijn.
Willem Zoer, de scheper van de Brummelheugt, en diens trouwe hond Willem II hebt beide een tatoeaatsie op hun linkerschouders, en wel een dikke ramskop. Namenlijk die van hun beste dekram, Boelie Balzack alias de Reper. „Boelie is echt ’n kwaoie ramme”, aldus Willem Zoer, „een echte deurzetter heur. Duuts bloed, hein? De wolven bint doodsbenauwd veur hum. Lestdaags hef e der nog iene betrökken, dat gung er um weg, hurre hurre. Boelie dacht dat e ’n tochtige euie te pakken had; nou, daor wet e wel raod met. Die rotzak van ’n wolf joelde en jodelde ’t uut. Der wordt beweerd dat wolven geern achter een dekramwerend raster zitten wilt, zo bange bint ze veur oenze Boelie. Singelier, niet?”
En Willem Zoer en Willem II op smakenlijke doch gehorige wijze hun glaasjes bier uitdronken. „Doet der nog mar even iene in, Jans-Maria”, aldus Willem Zoer, ,,kuj beter van miegen as van ’n pak spiekers of niet dan.”
Veur mietjes
De oude opperwachtmeester Jalving van de plaatsenlijke politie alhier heeft ook nooit en te nimmer een tatoeaatsie genomen. „As jonge diender- ik kwame net van de plietsieschole- wordde ik even apart eneumen deur mien chef, de olde adjudant Waninge”, aldus de opper Jalving, „die zee: ‘Lubbert, even íén ding mien jongie hein: begun nóóit an tatoeaatsies! Ie bint gloeiende glunige garriet in íén keer al oen gezag kwiet bij ’t rapallie. Tatoeaatsies bint veur mietjes, hold der goed rekenschup mit! Aj der iene even preventief de gummielatte aover de ribben halen wilt en ie zit under de bluumpies, veugelties, vlinderties en aander mietjesgedoe, dan kuj oe gloeiende garriet net zo goed drekt wel opknuppen, want ze lacht oe finaal uut heur’.”
En de opper Jalving door deze en andere ergernissen een zware klots veroorzaakte op het biljart zodat de bal hem over de rand stuiterde en aan een dwaaltocht door het café De Eveltas begon, klotsend van plint naar plint alhier.
