Els woont 87 jaar in Emmermeer, nog langer dan de wijk in Emmen bestaat. 'Bij mooi weer zag je de kerktoren van Sleen' | 75 jaar Emmermeer

Op de tafel in de seniorenwoning van Els Dubbelboer liggen mapjes met oude foto’s en ansichtkaarten van Emmermeer. Ze pakt er eentje uit, een foto met daarop haar inmiddels overleden zus Jantje. De jonge vrouw staat op een stuk bouwland. ,,Dat is middenin de huidige wijk Emmermeer, kun je je nu haast niet meer voorstellen, hè?’’ De Emmense legt er een andere foto naast, eentje met daarop een zandpad en berkenbomen. ,,Dit is de Warmeerweg, de straat waar ik in 1936 ben geboren. De weg ligt er nog steeds, maar die ziet er natuurlijk ook totaal anders uit dan vroeger.’’

Zeg je Els Dubbelboer, dan zeg je Emmermeer. Ze woont er haar hele leven, al voordat de bouw van de wijk in 1948 begon. De allereerste wijk van Emmen, het gebied waar de eerste rijtjeswoningen en flats verrezen. Emmen groeide, vooral door de industrialisatie, en daarom waren er extra woningen nodig. En dus veranderde in korte tijd het gebied waar Els Dubbelboer opgroeide rigoureus. ,,Er kwam haast een heel dorp bij, Aireydorp genaamd. Tijdens de bouw hebben we thuis nog drie stukadoors in de kost gehad. Aireydorp werd ook wel Jeruzalem genoemd, omdat het allemaal van die witte huizen waren.’’

De vader van Els Dubbelboer heette Gerrit Warta en was kleermaker. Toen Els werd geboren, woonde het gezin - vader, moeder en dochter Jantje - in bij de oom en tante van Els. ,,Later verhuisden we naar een eigen woning daar pal naast. Daar werd in 1938 mijn broertje Henk geboren.’’ De Emmense herinnert zich uit haar jeugd dat ze in die periode heel veel buiten speelde en altijd smerig was. ,,Doordat er zo weinig bebouwing was, had je ook enorm veel ruimte om te spelen. Bij mooi weer zag je de kerktoren van Sleen.’’

Nog voordat de wijk werd gebouwd, woonden er al wel zoveel mensen dat er een buurtvereniging werd opgericht. In 1947 maakte deze vereniging met zo’n vijftien volwassen en een groot aantal kinderen een uitstapje naar Paterswolde.

Een jaar daarna raakten de grootouders van Els Dubbelboer door onteigening een grote lap grond kwijt. De gemeente had het nodig voor woningbouw. ,,Kijk, de brief heb ik hier, ondertekend door toenmalig burgemeester Gaarlandt.’’ In het schrijven valt te lezen dat het ging om een beslissing van het College van Algemene Commissarissen voor de Wederopbouw.

Els trouwde in 1959 met Mans Dubbelboer, bankwerker van beroep. Het jonge stel ging wonen in een gloednieuw laag flatgebouw met een glazen trappenhuis aan de Warmeerweg. Daar werd in 1961 dochter Sylvia geboren. ,,Dat was een mooie tijd, in die flat woonden allemaal jonge mensen.’’

Het gezin verhuisde in 1964 naar een rijtjeswoning aan de Valtherlaan, waar in 1966 zoon Herman het levenslicht zag. ,,Daar hebben we 39 jaar gewoond. Toen gingen mijn man en ik naar onze huidige plek. Klopt, we zijn altijd in Emmermeer gebleven. Dat beviel ons goed, ook omdat we daar natuurlijk veel mensen kenden.’’

Sinds 2017 is de Emmense weduwe. Ze rijdt nog auto, maar lopen gaat minder goed dan vroeger. ,,Qua sociale contacten in de wijk wordt het natuurlijk allemaal minder. In de loop der tijd zijn al zoveel mensen om mij heen weggevallen. Maar ik mag niet klagen. Het contact met de kinderen is goed en ik weet me nog redelijk goed te vermaken. Ik puzzel graag, lees de krant en volg ook dingen via Facebook.’’

Nog altijd wordt er gebouwd in de wijk, die tegenwoordig zo’n zesduizend bewoners telt. Op de plek van drie oude flats aan de Meerstraat verrezen woningen, de Knarrenhof. En twee flats vlakbij het wijkpark staan in de hekken en wachten op een sloper. ,,Niet alleen veel mensen zijn er niet meer, dat geldt ook voor veel woningen. Van alle huizen waarin ik gewoond heb, staat er geen één meer overeind. Ook wel bijzonder als je daar over nadenkt.’’