Keoma Aidhen uit Assen schittert in Moulin Rouge! ‘Je moet harder werken als je niet uit de Randstad komt’

,,Nou, die kostuums, daar zeg je wel iets. Ik heb denk ik nog nooit zulke mooie dingen aangehad in mijn hele leven. Ik draag dertien verschillende kostuums in Moulin Rouge!. Ze zijn ontworpen door Catherine Zuber en voor mij op maat gemaakt, door een team uit Australië. Zo kritisch als die mensen had ik zelf nooit kunnen zijn. ‘Dit strass-steentje moet 1 millimeter meer naar links’, zo ver ging dat.”

,,Ik heb ook in musicals gestaan als On your feet en Mamma Mia!. Daarin wordt het dagelijks leven zo veel mogelijk nagebootst. Moulin Rouge! speelt in een andere tijd, en dan ook nog in een chique nachtclub, dus dat is qua kleding heel anders. Het is extravagant. Ik transformeer gewoon in Satine als ik die kostuums aantrek. Dat moet ook, want het is een rol waarin je wel zelfvertrouwen moet hebben. Je hebt niet altijd de meest bedekkende kleding aan. Maar ik voel me er zo goed in dat ik daar geen last van heb. En elke avond zingen, dansen en acteren, dat zou ik in een jutezak kunnen doen en dan nog was ik tevreden.”

,,Onbeschrijflijk gaaf. Op zoveel vlakken geeft het me meer dan ik ooit had kunnen wensen. Je hebt hoofdrollen en je hebt hoofdrollen, en dit is wel écht een rol... Je staat ontzettend veel op het toneel, je mag een veelvoud aan dingen laten zien. Je hebt én een prachtig groot showdansnummer aan het begin van de voorstelling, én liefdesscènes. Er zit humor in en je hebt zware scènes in de tweede akte. Het spelen van een ziekteverloop, tuberculose in dit geval, en dan hoesten met zingen combineren. Dat is een hele uitdaging. Die diversiteit die ik erin kan laten zien, dat is heel cool.”

,,Satine heeft natuurlijk te maken met een aantal omstandigheden, die je je bijna niet voor kunt stellen. Een overeenkomst is dat wij beiden familie heel erg belangrijk vinden. Bij mij zijn het mijn echte familie en vrienden, bij haar is dat haar theaterfamilie. Ze heeft een grote loyaliteit naar hen toe. Al lijkt het soms even alsof ze haar vrienden verloochent omdat ze met de hertog meegaat in plaats van met haar geliefde Christian. Maar Satine doet dat eigenlijk om de Moulin Rouge en de thuishaven van haar vrienden te redden.”

,,Daarnaast heeft Satine het toneel om te ontsnappen aan de werkelijkheid. Dan transformeert ze echt even in de sparkling diamond, de ster van de Moulin Rouge, en laat ze al haar zorgen achter zich. Dat heb ik ook altijd gehad. Een soort escapisme, even alles achter je laten. Zoals mensen in het publiek dat hopelijk ook hebben als ze komen kijken. Je bent even in een heel andere wereld. Ik vind dat het grootste cadeau wat je kunt krijgen. En ik denk dat het werkt, want de show is in september in première gegaan en loopt nog altijd heel goed. Ook doordeweeks zit de zaal vol.”

,,⁠Ik vond dat echt ontzettend spannend. Ik dacht wel: ‘Ik moet dit sowieso dag in dag uit doen, dus zet je angst maar direct opzij’. Maar het was wel even slikken. Ik had een vrij stevige schommel in mijn hoofd met een fijn zitje en stalen kabels die niet bewegen. Maar toen ik helemaal naar boven was geklommen en op de brug stond, zag ik dat het eigenlijk meer een soort trapeze is, met een vrij dun, metalen ‘plankje’ waarop je balanceert en touwen in plaats van kabels – die natuurlijk wel ontzettend stevig en veilig zijn.”

,,Daarnaast zit ik in een dubbel korset op dat moment, met mijn benen opgetrokken. Dat maakt het nog net iets spannender en oncomfortabeler. Ik wist de eerste keer niet of ik het benauwd had van de twee korsetten of van de hoogte, haha. Inmiddels kijk er altijd enorm naar uit, omdat het de gaafste opkomst denkbaar is. De reacties die ik hoor en zie vanuit de zaal als ik naar beneden kom, zijn echt waanzinnig. En je raakt ook steeds meer aan de hoogte gewend, maar helemaal relaxed zitten is het nog niet. Wie weet komt dat nog.”

,,Mijn familie komt uit Groningen, ik heb daar zo’n vier jaar gestudeerd. Wij woonden zelf in Assen. Ik heb gemengde gevoelens over Assen. Het voelde voor mij altijd te klein, ik had de ambitie om naar een grotere stad te gaan en niet voor altijd daar te blijven. Wat dat betreft heb ik een goede carrière gekozen, want ik ben al honderd keer verhuisd. Elk jaar als ik in een andere productie sta vertrek ik weer ergens anders heen.”

,,Wat ik fijn vond aan Assen: er zijn heel goede dansscholen, die mij ontzettend goed hebben voorbereid op de vooropleiding en daarna de hbo-opleiding van Lucia Marthas in Groningen. Ik heb bij het ICO gedanst en bij dansstudio Jan Postema. Daar kwam ik bijna vijf dagen in de week, en dan in het weekend nog de vooropleiding in Groningen. Dat heeft een warm plekje in mijn hart. Ik heb er veel geluk mee gehad dat er zoveel mogelijkheden waren, in een kleiner dorp heb je dat niet. Mijn mama woont in Assen, ik kom er nog geregeld.”

,,Ik wist al vanaf mijn vierde dat ik dit wilde doen. Ik heb de nodige verjaardagsfeestjes en vakanties overgeslagen, want dit is wat ik wilde. En dan heb je ook steun nodig van je familie. Mijn moeder is alleenstaand en ik ben enig kind. Ze heeft het fantastisch gedaan en we hebben een heel hechte band. Ze nam mij als kind mee naar gratis kindervoorstellingen – we hadden het niet zo breed – en daar is de liefde voor het vak ontstaan. We gingen geregeld naar Het Hek van de Dam in Ekehaar.”

,,Mijn moeder heeft alles op alles gezet voor mijn droom. Ze werkte fulltime, maar reed mij altijd heen en weer naar de danslessen. Ze kocht alle dansschoenen en panty’s die ik nodig had, ik kwam niets tekort. En ze geeft me altijd mentale steun. Het kan ook een hard beroep zijn, met heel veel nee’s na audities. Ze beurde me altijd weer op. Ik ben haar nog elke dag dankbaar voor dat alles. Elke dag dat ik op het toneel sta, denk ik daar wel even aan. Misschien is mijn drive om verder te komen daardoor nog wel groter geworden.”

,,Ik denk dat die noordelijke nuchterheid ontzettend in mij zit. Daar ben ik ook blij mee. Mijn voeten staan stevig op de Drentse grond, het zal me niet snel hoog in mijn bol stijgen. Mijn omgeving heeft me altijd gesteund, dus ik heb geen tegenwerking ervaren. Ik had wel altijd het gevoel dat ik verder wilde dan Assen en Groningen en ik merk dat je iets harder moet knokken als je niet uit de Randstad komt. Je zit minder dicht bij het vuur en kan minder gemakkelijk connecties leggen. Je komt toch van een opleiding in Groningen, dat is wat verder weg. Maar het heeft me ook veel gebracht. Je weet dat niks je zomaar gegeven wordt. Ik heb geleerd dat als je iets wilt, dat je er hard voor moet werken. En dat doe ik met liefde.”

,,Ik denk dat het mij ontzettend heeft geholpen. Het kan natuurlijk ook een valkuil zijn. In dit vak denk ik juist dat het gewenst is dat je altijd naar meer excellentie streeft en hard werkt. Ik ben wel iemand die er altijd als eerste is en als laatste weer weggaat. En ik denk dat dat me absoluut gebracht heeft waar ik nu ben. Ergens vol voor gaan, dat is iets wat je in dit vak, meer dan in andere vakken misschien, gewoon elke dag kunt doen en daar zie je dan direct het resultaat van.”

,,Mijn eerste rol was in Parijs, met The Wizard of Oz, Le magicien d’Oz. Het zou een tour worden met een Franstalig en Vlaamstalig deel. Ik had auditie gedaan want ik wilde gewoon een baan, dus ik dacht: het maakt me niet uit waar ik heen moet. Moet ik Frans spreken? Was ik best goed in op school, dat doe ik gewoon. Na Parijs gingen we nog naar Gent en Brussel. Alles in het Frans, en toen werd de rest van de tour gecanceld. Dat gebeurt wel eens, als het niet zo goed loopt. Daar had ik dan al die uren Frans voor geblokt.”

,,Zo goed als ik was in Frans, zo slecht was ik in Duits. Mijn leraar Duits gaf me ook altijd het gevoel dat ik het niet kon. Terwijl ik het nu juist heel goed kan. Ik heb daar in het ensemble in Starlight Express gespeeld en later Jasmine in Aladdin en Ali en Sophie in Mamma Mia!. Maar ik ben heel dankbaar dat dit beroep mij zo uit mijn comfortzone heeft getrokken. Het was wel een struggle, maar je leert zoveel van wonen in het buitenland. Je wordt ook wakker geschud: zo moeilijk is het om een nieuwe taal te leren, dus zo moet het voelen voor iemand in Nederland die de taal niet beheerst. Mensen kunnen dan heel hard zijn voor zulke nieuwkomers.”

,,Je wordt er ook heel zelfstandig van als je bijvoorbeeld belastingaangifte moet doen in een andere taal. En ik heb zoveel nieuwe vrienden ontmoet door mijn werk in de theaterwereld, ook in het buitenland. Ik heb daar zelfs mijn partner ontmoet. Het is ook meteen een test voor je vriendschap. Houdt die stand als je na een poosje weer in het buitenland gaat wonen?”

,,Ik zou echt niet een relatie kunnen hebben met iemand die niet in het vak zit. Het is zo’n specifiek vak. Het is fijn dat iemand begrijpt hoe zwaar het mentaal en fysiek kan zijn. Het is topsport. Ook als je je niet lekker voelt, als je oma is overleden, als je kat ziek is – je moet er altijd staan. En gewoon praktisch, je leeft toch een avondleven. In repetitieperiodes trek je je helemaal terug in een bubbel. Als je dat van elkaar begrijpt, dan beïnvloedt dat je relatie niet.”

,,Ik denk dat dat echt de rol van Satine in Moulin Rouge! is. Zo veelzijdig. Ik weet niet of ik dit ooit kan overtreffen, ik geniet er ook echt met volle teugen van. Sowieso waren alle rollen die ik tot nu toe gespeeld heb een nieuw hoogtepunt. Eerst dacht ik: ik ga toch nooit in een musical spelen. Ik werk me de pleuris, maar het gaat vast niet gebeuren. Toen ik een rol in het ensemble kreeg, was ik dolblij. Later kwamen rollen als cover (vervanger, red.) voor Sophie, en Jasmine in Duitsland en Nederland. En toen kreeg ik de echte hoofdrol. Had ik nooit gedacht. En nu Satine, ja, dat is haast niet te overtreffen. Ik leer wel steeds meer grenzeloos te denken. Want ik denk dat ik altijd een beetje te klein dacht. Dat zou ook wel iets noordelijks kunnen zijn.”

,,Ik vind het heel verdrietig dat vrouwen na hun 30ste of 35ste afgeschreven worden naar moederrollen. Ik denk dat er een wereld te winnen is in het theater door nieuwe stukken te schrijven waarin vrouwen gewoon vrouwen mogen zijn. Niet óf een sprookjesprinses, óf een moeder. Satine is daarvan al een heel goed voorbeeld, dat is een sterke vrouw die een bijzonder verhaal heeft. Ze hoeft niet door een man gered te worden. Euridice in Hades Town is ook zo’n rol. Je ziet gelukkig dat er in relatief nieuwe stukken vaker zulke rollen komen, waarin vrouwen ook de held kunnen zijn, niet alleen maar sexy of zachtaardig. Prinsessen in torens hebben we al genoeg.”

,,Eigenlijk komt dit thema ook in Moulin Rouge! zelf sterk naar voren. Satine is de sparkling diamond van de Moulin Rouge, maar die diamant begint al wel wat doffer te worden. Ze wordt bijna te oud om hoofdact te blijven, zodat een verbintenis met de hertog nog haar enige kans lijkt. Ik vind het heel mooi om dat onderwerp ook zo op het toneel te brengen.”

,,Zo veel mogelijk lessen nemen van goede vakmensen die weten waar ze het over hebben, zoals ik bij Lucia Marthas deed. En nooit opgeven, dat is het allerbelangrijkste. Als je het echt wilt, kijk dan eerlijk naar jezelf en bedenk: wat heb ik nog nodig? Hulp vragen is een van de grootste levenslessen. Heb ik zangles, dansles, zelfvertrouwen nodig? Of misschien hulp om niet op te geven? Ik heb heel vaak ‘nee’ gehoord in mijn leven. Vaak als ik echt dacht: dit wordt ‘m niet meer, kreeg ik weer een baan. Maar het gevoel komt elke keer als een contract afloopt weer terug. Er zijn ook zoveel goede mensen in het vak. En ja, soms moet je ook gewoon bijbaantjes nemen om te overleven. Maar zorg altijd dat je het geloof in jezelf blijft houden. Het helpt als je weet wat jouw kwaliteiten zijn en waarmee je je onderscheidt. Op een gegeven moment heb je zo vaak nee gehoord, dat er wel een keer een ja moet komen.”