Galerie With Tsjalling in Groningen organiseert een ménage à trois met collega's uit Den Haag en Den Bosch. 'Je kunt elkaar ook versterken'

Sinds enkele jaren organiseert de Groningse galeriehouder Tsjalling Venema samen met twee collega’s uit andere delen van het land de reizend tentoonstelling ‘Ménage à trois’. Elke galerie levert een exposant uit eigen gelederen. Zo kan een kunstenaar ook eens in een andere regio gepresenteerd worden en kunnen vaste bezoekers van een galerie kennismaken met andere kunst.

Deze ‘driehoeksrelatie’ bevalt Venema uitstekend. ,,Tijdens de eerste editie had ik bijvoorbeeld foto’s van Joris van der Ploeg uit Amsterdam [oorspronkelijk uit Glimmen, red.]. Heel ander werk dan ik normaliter laat zien. Maar het publiek ging er helemaal voor’’, herinnert Venema zich. ,,Ook kreeg ik nieuwe bezoekers over de vloer.’’

Vorig jaar haakte een van de drie galeries af. Nu organiseert Venema ‘Ménage à trois’ met SinArts Gallery uit Den Haag en galerie Nasty Alice uit ’s-Hertogenbosch. In april deelden ze ook al een grote stand op de KunstRAI. Anderhalve week geleden vormden ze de kern van de ‘minikunstbeurs’ Fair Share Art Fair in Amsterdam. De zeven deelnemende galeries stonden een deel van de opbrengst af aan een pot, die na afloop verdeeld werd. Zo kreeg elke galerie een ‘fair share’ en bleef het risico voor iedereen beperkt.

,,Galeries worden vaak gezien als elkaars concurrenten. Maar je kunt elkaar ook versterken’’, benadrukt Venema. ,,Dat is ook wel nodig. Eerder zaten we met de naweeën van de financiële crisis. Nu is het ‘post-corona’ en merken we dat een deel van de bezoekers voorzichtig is en wegblijft.’’

Ook in deze editie van ‘Ménage à trois’ loopt het werk van de drie exposanten sterk uiteen: De Japanse kunstenaar Naoki Fuku tekent voornamelijk in zwarte inkt. Portretten worden opgevuld met minutieuze patroontjes, die de gezichtslijnen volgen. De hoofden krijgen er een mysterieuze laag door. Jeroen Duijf uit ’s-Hertogenbosch schildert juist met dikke, pasteuze olieverf. De Groninger Rob Strick zit daar wat tussenin met zijn kleurige en grafische voorstellingen.

De drie kunstenaars kennen elkaar waarschijnlijk niet. Toch is in hun werk ook een soort driehoeksverhouding te ontdekken, met verschillende dwarsverbanden. Bij Duijf komen bijvoorbeeld herhalende behangmotieven voor, wat hem verbindt met de patronen in de tekeningen van Fuku. Die maakt op zijn beurt naast de kleine prenten ook wel uitbundige portretten vol spontane en wilde spetters, wat weer relateert aan de expressieve schilderijen van Duijf.

Jeroen Duijf haalt zijn inspiratie onder meer uit zijn collectie speelgoeddino’s en andere rommelmarktvondsten. Hij construeert er vervreemdende werelden mee, waarin ook schedels een rol kunnen spelen. Soms duikt een serieuze vanitas-gedachte (‘gedenk te sterven’) op. Tegelijkertijd blijft het werk licht van toon vanwege zijn cartoonachtige stijl. De verhalende aspecten in het werk van Duijf duiken ook op in enkele tekeningen van Fuku, wanneer die zich laat inspireren door sprookjes.

Een aantal van deze elementen komt op subtiele wijze samen in het werk van Rob Strick. Hij creëert wonderlijke taferelen, waarin figuren en objecten versmelten tot bijvoorbeeld een ‘wolkpaard’ en waar met verschillende dimensies gespeeld wordt. Het zijn surrealistische, haast droomachtige beelden, waarin verschillende werkelijkheden samenkomen en waarin je steeds wat nieuws ontdekt. Strick tekent net zo verfijnd als Fuku, maar gaat vaak verder in details. Dan zie je in een hoekje nog even een nieuwe scène met kleine figuurtjes. Zo vertelt ook Strick verhaaltjes, die op het eerste gezicht serieus overkomen, maar uiteindelijk vaak een glimlach oproepen.