Het verdwijnen van voetbalclub Hesanti Hoogezand betreurt Javaanse gemeenschap nog altijd. ‘Hier klaverjassen en biljarten we’
Kees BoumaHS Krant
In 1984 verscheen in Hoogezand zomaar een nieuwe voetbalclub op het toneel. De Surinaamse gemeenschap richtte Hesanti op, een vereniging met een uitgesproken multicultureel karakter.
Een lang leven was de club helaas niet gegund, maar binnen de Javaanse gemeenschap wordt het verdwijnen van Hesanti nog altijd betreurd.
In het Trefcentrum – de ontmoetingsplek van de Surinaamse gemeenschap – vertellen Johan Soemosemito (71) en Toeli Karta (70) graag over die tijd. Karta: „Hier klaverjassen en biljarten we.”
De drijvende kracht
Soemosemito was de voornaamste aanjager van de nieuwe club. „Ik kwam in 1979 naar Nederland en was een van de grootste voetballers van Surinaamse afkomst in Hoogezand. Ik speelde bij Kwiek, werd kampioen en werd ook gevraagd door Hoogezand. Maar toen ik bij Silenka en later NEG in ploegendienst ging werken, kon ik niet meer trainen.”
Zijn oplossing was even simpel als gedurfd: een eigen vereniging oprichten, waarin trainen niet altijd noodzakelijk was: Hesanti, het Surinaamse woord voor Hoogezand en bedacht door – uiteraard - Soemosemito.
Alle Surinaamse jongens die bij Kwiek speelden gingen mee naar Hesanti. Enkele Ambonezen sloten aan. Op het hoogtepunt telde Hesanti vier elftallen, twee op zondag en twee op zaterdag.
„Het oprichten van de club was niet moeilijk, maar natuurlijk deed ik het niet alleen,” zegt Soemosemito. „Soeeb Danoe – inmiddels overleden – werd voorzitter. Jacky Nawidjaja en Noij Kromojajo zaten in het bestuur. De mensen geloofden in ons, ook omdat ik in Suriname op het hoogste niveau had gevoetbald.”
Van Suriname naar Hoogezand
De overstap naar Nederland vond Soemosemito niet zwaar. ,,Ik kwam in 1979 toen er een pak sneeuw lag. Maar het weer vond ik geen probleem. De Surinaams gulden was destijds veel waard. Ik had vierduizend gulden in mijn ‘butse’ en na mijn eigen overtocht nog genoeg om mijn vrouw en twee kinderen te laten komen.’’
Omdat hij pas op zijn 26ste naar Nederland kwam, ontvangt hij later niet de volledige AOW – een situatie die veel Surinamers van zijn generatie treft.
,,Daarom heb ik tot mijn allerlaatste dag voor het pensioen doorgewerkt, 42 jaar lang in de fabriek. Een oprotpremie heb ik afgeslagen.’’
Toeli Karta, al veertig vrijwillig beheerder van het Trefcentrum, woont al sinds 1977 in Hoogezand.
,,De familie van mijn ex-vrouw haalde ons over. We hadden geen kantine, dus ook geen inkomsten daarvan. Het was aan de lijn altijd gezellig, de vrouwen en kinderen kwamen mee. We organiseerden hier zelfs vogelwedstrijden met zangkanaries. Welke vogel zong het meeste keren in vijf minuten. We waren zo fanatiek.’’
Contributie vergeten te innen
Hesanti speelde in de GVB en in de vierde klasse zondag. Soemosemito was laatste man, aanvoerder en elftalleider. Hij herinnert zich nog een bekertoernooi waarin Hesanti ver kwam en uiteindelijk door het een paar klassen hoger spelende Eems Boys werd uitgeschakeld.
,,We hadden weleens een akkefietje, tegenstanders zagen ons toch als buitenlanders, al spraken we gewoon we Nederlands.’’
Hesanti heeft maar drie jaar bestaan. Het ging mis toen Soemosemito eruit stapte vanwege privéomstandigheden: ,,Mijn opvolgers hielden het innen van de contributie niet meer bij en toen ging Hesanti failliet.’’
Soemosemito en Karta betreuren het faillissement nog steeds: ,,Hesanti bond ons. Wij zijn Javanen, van Indonesische afkomst. De grootste Javaanse gemeenschap van Nederland woont in Hoogezand, wel 400 gezinnen. Maar er worden veel gemengde huwelijken voltrokken.’’
Momenteel wordt gevierd dat Suriname 50 jaar onafhankelijk is. De mannen kijken met gemengde gevoelens terug: ,,Het ging te snel. Wij hadden ons nog beter moeten scholen om zo voorbereid te zijn.
De politici waren nog niet capabel om het land te leiden. Veel plantages – suiker en bauxiet - zijn kapot gegaan. Het had geleidelijker moeten gebeuren.’’
