Quinto koestert 89-jarige scheidsrechter Ank uit Elp. ‘Als ik de bok niet meer op kom, dan is het over’ | Club van de Week

Zenuwachtig drentelen de volleybalsters van Quinto Recreanten Dames 3 door sporthal de Börkerkoel. De scheidsrechtersstoel is versierd met ballonnen, het lied ligt klaar. Nu is het wachten op Ank van Doorn. „Jongens, hoe laat is het?”

Alle speelsters vormen een erehaag bij de deur naar de sportzaal, in hun gloednieuwe tenues natuurlijk. Dan is daar de verlossende aankondiging: „There she is! The one and only!”

Een tikje beduusd, maar met een stralende lach, betreedt Van Doorn de sporthal in Westerbork. Zelden zal een scheidsrechter warmer zijn ontvangen dan op deze bijzondere avond. En terecht, het is immers niet niks: een vrouw van 89 (!) die nog alle thuiswedstrijden van dit recreantenteam in goede banen leidt.

Dit allemaal tot grote dankbaarheid van de volleybalsters, in leeftijd variërend van 33 tot 71 jaar. Speelster Immy Rorije: „De sinterklaasviering, weekendjes weg, uitjes... Ank gaat altijd mee. We reden een keer naar Noord-Holland en dachten ineens: wij haalt ons daar nou in? Ank dus.”

Vol overgave zingen de vrouwen een speciaal lied voor hun heldin op de bok, gecomponeerd op de melodie van Zie ginds komt de stoomboot. „Jullie maken me sprakeloos”, zegt het feestvarken, nadat ze door voorzitter Robbert Batterink (26) is benoemd tot lid van verdienste.

Die sprakeloosheid valt gelukkig wel mee, zo blijkt wanneer Van Doorn terugblikt op haar lange loopbaan als arbiter. „Ik ben sinds 1975 bondsscheidsrechter”, vertelt ze met de fluit om haar nek. „Ik floot voor of na mijn eigen wedstrijd altijd een andere partij. Op mijn 75ste ben ik zelf opgehouden met volleyballen, maar ik ben nooit gestopt met fluiten. Het is altijd ontspannend.”

Nee hoor, vervelende dingen maakte ze in al die jaren niet mee, zegt ze lachend. Of het moeten de sportieve verrichtingen zijn die zich vlak voor haar alziende ogen afspelen. „Nou ja, heel af en toe denk ik op de bok: zak nu niet in elkaar, hou het een beetje pittig.”

Mocht de boel een beetje inkakken, dan kunnen ze bij Quinto altijd rekenen op Rob van Zwieteren, op de recente ledenvergadering net afgezwaaid als penningmeester. Hij streek zestien jaar geleden vanuit Voorburg neer in Drenthe en werd op zijn eerste training meteen gestrikt voor een bestuursfunctie.

„Gaan jullie nu rondjes rennen omdat de krant er is? Dat hebben jullie nog nooit gedaan”, grapt Van Zwieteren tijdens de warming-up van de recreanten. Niet veel later staat hij boven op een ladder om het digitale scorebord alsnog op de wintertijd te zetten.

In de knusse kantine geniet Rick Vinke, eigenaar van de plaatselijke Jumbo, ondertussen van koffie en kruidnoten. Het strooigoed is eigenlijk een sigaar uit eigen doos, want de supermarktbaas deed de lekkernij cadeau aan het lokale sinterklaascomité, dat een avond eerder vergaderde in de Börkerkoel.

Bovenal is Vinke sponsor van het recreantendamesteam. „Het is belangrijk om de kleine verenigingen in ons dorp te steunen”, zegt de ondernemer, zelf actief als voetballer en leider van VKW 5. „Deze club leeft.”

Dat blijkt bijvoorbeeld uit de volgende generatie bestuursleden. Naast de jonge voorzitter Robbert zijn ook penningmeester Gido Nederhoed (26) en secretaris Sascha Heslinga (25) onlangs aangetreden. Ze begonnen alle drie ooit bij de mini’s van Quinto en staan nu voor de taak om de instroom van jeugdleden op peil te houden. „Ik heb aan mijn bestuurswerk een leuke auto overgehouden”, grinnikt de vorige schatbewaarder Van Zwieteren als stimulans met een knipoog.

Kleine smet op de huldiging: de tegenpartij van de vrouwelijke recreanten heeft afgezegd. Geen echte feestwedstrijd voor scheidsrechter Ank derhalve. Maar na wat moppers gaat bij Quinto snel de knop om. Ook een onderling duel kan niet zonder wedstrijdleiding.

Stoer zit Ank op de bok. Fluit in de mond, de benen stevig om de zitplank geslagen. Een hand op de paal, een hand op de netbevestiging. Op de eerste rij van de tribune: haar zus, en Ank’s dochter plus vriend. „Hup mam!”, klinkt het na het eerste fluitsignaal.

Na een rally bij 17-24 lijkt de eerste set van het onderlinge partijtje voorbij, maar Ank beslist gedecideerd anders. Vanwege tillen van de bal gaat het punt naar het team dat op achterstand staat. „Ik maak ook weleens een misser, maar daar heb ik geen slapeloze nachten van”, zegt het stralende middelpunt van de avond.

Haar dochter moedigt Van Doorn aan om zo lang mogelijk te blijven fluiten. De supervrijwilligster zelf ziet het einde voorzichtig naderen. „Als ik de bok niet meer op kom, dan is het over. En ik kom nog altijd door het donker vanuit Elp gereden, dat durf ik nu nog.”

Maar dan klinkt vanuit het team: „Anders halen we je, Ank!”