Vertrek Marcel Groninger bij FC Groningen. ‘Ik kan wel een goede trainer zijn, maar ik ben liever een goeie gozer’

Een warm stokbroodje met oude kaas en salami, zonder rauwkost. Zonder in de kaart te kijken dreunt Marcel Groninger bij de gezellige croissanterie Pigalle in de Stoeldraaierstraat in Groningen zijn vaste bestelling op. ,,Ik kom hier al meer dan dertig jaar’’, vertelt de 54-jarige Stadjer in hart en nieren. ,,Vanaf het moment dat ik hier om de hoek bij kledingwinkel Stockhouse werkte.’’

Het is twee dagen na PEC uit, de 2-0 die toch nog voor een lichtbitter nasmaakje zorgde na een verder uitstekend verlopen seizoen van FC Groningen. Het duel in Zwolle was de laatste wedstrijd voor Groninger als rechterhand van Dick Lukkien. Met een tussenpoos van 4,5 jaar, toen hij met Erwin van de Looi Jong Oranje coachte, was het voetbaldier zeven seizoenen werkzaam voor de nummer dertien van de eredivisie. Binnen en buiten de muren van Euroborg wordt hij geroemd om zijn tactisch inzicht. Hoezeer dat gewaardeerd wordt, bleek wel uit het speciaal vervaardigde spandoek dat werd getoond door de supporters. ‘Marcel bedankt! Voor altijd een Groninger!’

Ze hadden de wind mee de afgelopen jaren, de leden van de technische staf van FC Groningen. Eerst de promotie terug naar de eredivisie, vervolgens de handhaving op het hoogste plan die ruim voor het einde van het seizoen werd bewerkstelligd. En dat alles ook nog eens met een hoop eigen jongens. Het kreeg de goedkeuring van Jan Publiek. Des te vreemder dat het trainerskwartet bestaande uit Lukkien, Casper Goedkoop, keeperstrainer John Vos en Groninger deze zomer uit elkaar valt met het vertrek van laatstgenoemde.

Het niet verlengen van het aflopende contract van Groninger roept veel vragen op. Is er iets voorgevallen achter de schermen? Heeft hij iets anders achter de hand? Maar niets van dat alles is het geval, zo bezweert de assistent. Hij blijft bij de verklaring die hij al eerder gaf. Normaal gesproken wordt er in de voetballerij in de periode november, december over contractverlenging gesproken. Bij FC Groningen bleef het stil. Het winterse trainingskamp in Spanje was een ander logisch moment, maar ook toen hoorde Groninger niks.

,,Ik maakte me geen zorgen, dacht: ik ben hier al zo lang en op ons functioneren en op de resultaten was volgens mij niets aan te merken’’, aldus de vakman, die bij zijn aantreden met voormalig directeur Wouter Gudde de afspraak maakte dat, mocht Lukkien ooit een volgende stap maken, hij een van de kandidaten zou zijn om het stokje van hoofdtrainer over te nemen. ,,Ik had verwacht dat ik hier nog wel een aantal jaren zou zijn.’’

Het liep allemaal anders. Toen Groninger korte tijd later hoorde dat er pas gesproken zou worden in maart of april, als de naam van de nieuwe technisch directeur Mo Allach bekend zou worden, brak zijn klomp. Stel dat het een nee zou worden, dan was de tijd richting het nieuwe seizoen te kort om nog iets nieuws te vinden. ,,Er sprak wat mij betreft ook weinig vertrouwen uit na zeven jaar FC Groningen’’, vindt Groninger. ,,Temeer omdat ik wist dat Dick graag door wilde met dezelfde staf. We werkten hartstikke goed samen. Van Mosselveld wilde wachten, maar ik begreep eigenlijk niet waarom, al respecteerde ik zijn mening.’’ Er werd besloten om dan maar niet te verlengen. ,,Het is gelopen zoals het is gelopen’’, zegt Groninger erover om er een streep onder te zetten.

Met een goed gevoel denkt de trainer, die naast de tacticus ook bekendstaat als de hardliner die een speler flink de waarheid kan zeggen, terug aan de nauwe samenwerking met zijn naaste collega’s en de spelers. ,,Wat de kracht was van deze technische staf? Persoonlijk rendeer ik het beste in een staf waarin het gezellig is. Humor is absoluut een drijfveer geweest. Plus dat de taken heel duidelijk verdeeld waren. Casper regelde alles richting de jeugd, de spelhervattingen, voorbereiden van trainingen en het geven van de training. Dick en ik waren verantwoordelijk voor de speelwijze en de voor- en nabespreking. Dick had de helicopterview. Dat werkte heel prettig.’’

Maar dat was in de ogen van Groninger bij lange na niet het belangrijkste. ,,Ik hoop dat de mensen met wie ik de afgelopen jaren binnen deze mooie club heb samengewerkt vooral zeggen: hij was gewoon een goed mens. Dat vind ik veel belangrijker dan welke prestatie dan ook. Ik kan wel een goede trainer zijn, maar ik ben veel liever een goeie gozer. Ik denk dat ik dat wel bereikt heb, gezien de vele reacties die ik heb gekregen.’’

Dat zijn kwaliteiten ook buiten de provinciegrens werden gezien, bleek al snel toen zijn naam viel bij FC Emmen en Cambuur. ,,Ik heb een heel leuk gesprek gehad met Lars Lambooij, de technisch manager. Zeg nooit nooit, heb ik gezegd, maar voor nu wil ik graag op een zo hoog mogelijk niveau werken of in het buitenland. Op dit moment past het niet.’’

Verder heeft Groninger niets achter de hand. ,,Al heb ik natuurlijk wel warme banden met Erwin van de Looi, met wie ik eerder heel goed heb samengewerkt. Het valt niet uit te sluiten dat we die samenwerking in de toekomst ergens nieuw leven in gaan blazen. Met Hedwiges Maduro heb ik ook goed contact, maar op dit moment is er niets concreets. Ik ben ook wel heel kieskeurig hoor, in het type club en de plek. Dat had ik als amateurtrainer al. Actief Paterswolde bijvoorbeeld vind ik een prachtige club. Hoe dat sportpark daar ligt. Een geweldig veld, die bomen aan de achterkant. Ik zou daar zo trainer kunnen zijn. Rolder Boys, net zo. Ik had hetzelfde bij Be Quick en HHC, waar ik heb gewerkt. Nee, ik ben niet ambitieloos, maar wel een gevoelsmens.’’

Toch houdt Groninger er ernstig rekening mee dat hij de komende tijd buiten Groningen zal vertoeven. Het betekent nogal wat voor de trainer. Hij heeft alles in de stad Groningen. Zijn vrouw, die hij dertig jaar geleden in café ’t Fust ontmoette en met wie hij twee prachtige dochters heeft, een mooi appartement aan de rand van het centrum dat hij nooit meer van de hand doet, zijn twee stamkroegjes De Wolthoorn en café Selwerd waar hij regelmatig een colaatje drinkt, familie, vrienden.

De gedachte om dat allemaal achter zich te moeten laten emotioneert Groninger zichtbaar. ,,Aan de andere kant lijkt een avontuur mij ook wel mooi’’, zegt hij met rode ogen. ,,Maar ik zal de stad wel gaan missen. Ja, dat zit best diep.’’

Wie hij ook zal missen zijn ‘de jongens’, de spelers die hij heeft zien komen en die straks misschien wel gaan. Zoals Luciano Valente, voor wie de clubs in de rij staan. ,,Of Luciano de top gaat halen? Het wordt wel anders voor hem. Straks speelt hij misschien voor een stadion van 60.000 mensen in plaats van 20.000. Met supporters die er nog meer van vinden dan de onze. Basisspeler of nog niet. Aan de andere kant, Valente is heel stoïcijns. Als hij bij een actie de bal verliest, doet hij het de volgende keer gerust weer, waar een ander denkt: nu maar even niet. Eén ding staat vast, aan zijn voetbalkwaliteiten zal het niet liggen. Wat kan die man voetballen zeg.’’

Net zoals Groninger de andere talenten van FC Groningen hoog heeft zitten. ,,Ze gaan allemaal als de brandweer en hebben geen sterallures. Mooie kerels. Ze kunnen allemaal nog een stap maken, daar ben ik van overtuigd. Ook iemand als Romano Postema, van wie ik fan ben. Luciano is beter aan de bal, maar op tien staat Romano altijd op de plek waar een tien hoort te staan. Ook Tika, Wouter, Thijmen, Jorg, Thom en Stije zie ik nog stappen maken. Hoe groot die zullen zijn, is lastig te voorspellen. Het was in ieder geval een voorrecht om met ze te werken. Net als met die gekke keepers, Etienne Vaessen en Hidde Jurjus. Die ga ik ook zeker missen.’’