Geen serene babykamer maar nesteldrang met bouwzeil en fijnstof | column Nhung Dam

Wat een gedoe, om zo’n takje in dat piepkleine gat te wurmen. En dan, weken later, dat geluid: het eerste piepen van een nieuw leven. Een pluizig, haast uit de droogtrommel getrokken wezentje dat zijn kopje boven de rand uitsteekt.

Wat een gedoe om een nest. „Mij niet gezien”, dacht ik dan, met een wijntje in mijn hand. Eén van de dingen waarvan ik ooit riep dat ze mij nooit zouden overkomen. En ja hoor, ook ik ontkom er niet aan. In mijn derde trimester zit ik midden in een opruim-, schoonmaak- en koopwoede die niet te houden is. Alles moet schoon, fris, klaar. Lades uitpluizen, ramen lappen, online babyspullen vergelijken tot diep in de nacht. Maar het gaat niet helemaal, met een gemankeerde arm na mijn operatie én een buik die mij inmiddels de bewegingsvrijheid van een zeehond geeft.

Alsof dit alles nog geen genoeg chaos is, begint volgende week ook nog mijn verbouwing. De gevaarlijke trap eruit, een nieuwe erin. Daarvoor moet wel de halve kamer opengebroken worden. Geen serene babykamer met gordijntjes en pastelmuurtjes voor mij dus. Eerder een bouwput met plastic zeil en fijnstof. Nesteldrang anno 2025: het instinct is hetzelfde, alleen de uitvoering wat minder romantisch.

Toch vind ik het fascinerend, dat oerinstinct. De natuur die zegt: maak ruimte. Dat er, nog voordat een kind geboren is, een onstuitbare behoefte in je opborrelt om een thuis te maken. Zelfs in deze tijd van online bestellijsten en verbouwingsstof wint iets in mij het van het verstand. Ik vroeg vrouwen in mijn omgeving hoe dat bij hen ging. De één stond met 34 graden op zolder luiers te strijken, want er mochten echt geen kreukels in. De ander bakte koekjes, de eerste en enige keer in haar leven. En iemand anders meldde zich spontaan ziek op een doodgewone kantoordag, omdat ze nú kunstvoeding moest halen, voor het geval dat borstvoeding niet zou lukken.

Als alleenstaande moeder in wording ben ik vooral praktisch. Veel geleend, geregeld, via Marktplaats opgehaald. Toch heb ik één onzinnig ding gekocht: een boekje voor de baby. Afgelopen week las ik het hardop voor aan mijn buik. Eerst voelde dat stom, maar na een paar zinnen niet meer. Ik moest er zelfs een beetje bij lachen. Dat boekje was geen onzinnige aankoop, maar een begin. Ik kocht een visualisatie van een toekomst samen.

Voorgelezen worden, daar heb ik zelf geen herinneringen aan. Dat was iets wat in mijn Vietnamese familie nooit echt gebeurde. Maar dat is het mooie van moeder worden: je kunt de dingen opnieuw uitvinden. Wat er niet was, kun je alsnog maken. Takje voor takje.