Actrice en schrijfster Nhung Dam. Foto: Marco Keyzer
Als je zwanger bent van de eerste, en je hebt geen idee waar je moet beginnen, word je als vanzelf een slaaf van de lijst. De babyuitzetlijst.
Elke babywinkel heeft hem in mijn handen gedrukt, alsof ik een routekaart kreeg voor een expeditie waarvan ik niet wist dat ik eraan begonnen was. De Prénatal telt zestig producten, samen goed voor zo’n 1800 euro. De chique Babypark ruim honderd, totaal zo’n 3600 euro. Een bedrag waar je prima een tweedehands auto voor koopt. Maar ja, een baby is booming business. Net als bruiloften en begrafenissen: gebeurtenissen waarin je mentaal toch al wankel staat, en daar springen bedrijven graag op in. Want wie wil er niet het beste voor zijn kind, liefde of overleden dierbare?
Al wordt overal ook gezegd: een baby heeft niet veel nodig. Alleen een bedje. En veel liefde. Maar ergens tussen ‘alleen een bedje’ en die liefde, sijpelt het toch door: dat je pas echt klaar bent als je alles volledig hebt afgestreept. Tot het zoveelste gadget waarvan ik denk: Ik wist niet dat dit bestond. Vrouwen in mijn yogaclub zijn gestrest om de lijst, bang dat ze iets belangrijks zijn vergeten, waardoor hun kind later misschien… ja, wat eigenlijk?
Opvouwbaar badje
Mijn eigen uitzet is een ander verhaal. Efficiëntie, noodzaak, en een klein appartementje op driehoog. Dus heb ik een compacte buggy die voor handbagage door kan gaan. Een opvouwbaar babybadje dat uit het zicht achter mijn verzamelde Shakespeare werken opgeborgen kan worden. En een draagzak die ik met één arm kan knopen, omdat mijn lichaam na de operatie anders werkt dan ik gewend was.
Voor mij werd de uitzetlijst een single-mom / medisch-verantwoord / klein-wonen-lijst. Praktisch.
In de laatste aflevering van Kassa gingen ze met verborgen camera op pad naar verschillende babyketens. Wat je allemaal wordt aangepraat wanneer je als labiele, hormonale vrouw binnenwandelt. Hoe veiligheid ineens een verdienmodel blijkt. De claim die medewerkers met stalen gezicht herhaalden: hoe duurder, hoe veiliger. En wat ik misschien nog wel het meest kwalijk vind: dat ouders wordt aangepraat dat risico’s hun persoonlijke schuld zijn.
Eén medewerker wees op een autostoel die een godsvermogen kostte: „Als je het echt veilig wilt voor je baby, neem dan deze.” Ik heb een tweedehands autostoel. En zelfs ik begon even te twijfelen: doe ik mijn kind tekort? De uitschieter kwam toen een medewerker in het filmpje zei: „Als je voor een goedkopere, onveiligere kiest, betaal je later de prijs.” Daarmee werd gesuggereerd: gebeurt er iets, dan is het jouw schuld.
Goud waard
Fear marketing, noemen ze dat. Zenden vanuit angst. Vanuit verlies. Omdat wij mensen daardoor twee keer zo snel in actie komen dan vanuit positiviteit. En het werkt. Want het is spannend, dit begin. Je wil niets fout doen. Maar misschien begint moederschap juist hier: loslaten, vertrouwen, op mijn eigen intuïtie varen.
Liefde kunnen ze niet in de schappen uitstallen. Dat blijft het domein van de moeder. En dat, hoe goedkoop, tweedehands of minimalistisch ook, is het enige in deze hele industrie dat werkelijk goud waard is.
