Veel taboes rondom ons mentale welzijn hebben we inmiddels doorbroken. Er was een tijd dat je wel uitkeek voor je zomaar riep dat je bij een zielenknijper liep, laat staan dat je zou zeggen dat je kampte met een depressie.
Al krijg je nog altijd iets meer begrip als je je ziekmeldt wegens een gebroken been dan omdat je liefdesverdriet hebt. In mijn directe kring heerst er geen taboe rondom het hebben van bijvoorbeeld burn-outs, angststoornissen, of als iemand wekelijks bij de psycholoog zit. Sterker nog, om dat laatste wordt iemand zelfs geprezen; iemand die de tijd neemt om aan zichzelf te werken, aan introspectie doet, jeugdtrauma’s aanpakt.
Geen vrienden?
Maar hoe zit dat met eenzaamheid? Toegeven dat je je alleen voelt… Is dat alsof je zou zeggen dat je geen vrienden hebt, dat je niet gewild bent, geen plek in de maatschappij hebt? Eenzaamheid gaat veel meer over het gebrek aan emotionele connectie, niet de fysieke nabijheid van anderen. Het gaat niet om hoe groot je netwerk is, het gaat om het ervaren van verbinding met je omgeving.
Ja, ook ik voel me regelmatig eenzaam, al vind ik dat moeilijk om toe te geven. Ik heb de leukste baan, ben omringd door veel mensen, heb lieve vrienden. Bij mij kwam het na coronatijd, daar heb ik toch wel een knauw van gekregen. Tijdens de lockdowns was ik in mijn eentje mijn eigen bubbel, dat heeft een blauwdruk achtergelaten.
Heel anders dan mijn vrienden met hun gezinnen die juist snakten naar een moment voor zichzelf. Uit een onderzoek van het RIVM blijkt eenzaamheid van alle leeftijden. Dat ouderen zich eenzaam konden voelen, wisten we al, maar tijdens corona hoorden we pas voor het eerst dat datzelfde ook voor massa’s jongeren kon gelden.
Robotstofzuiger Kees
Het moment dat ik merkte dat ik écht eenzaam was, was tijdens een grote schoonmaak vorige week. Toen mijn robotstofzuiger zo gezellig kriskras door mijn woonkamer rolde, en ik onverhoopt tegen hem begon te praten. Ik bedacht zelfs een naam voor hem. Toen dacht ik: ja, ik ben eenzaam. Mijn robotstofzuiger Kees die gezellig wat reuring op mijn zondagochtend bracht.
Op YouTube zocht ik op hoe ermee om te gaan, daar vond ik een filmpje van een Thaise boeddhist. Hij bracht de troostende gedachte dat eenzaamheid niet afhankelijk zou moeten zijn van een ander die dat voor je wegneemt. Alleen zijn is ook een kans om quality time met jezelf te hebben. Tijd om aan zelfreflectie te doen, jezelf in de watten te leggen, iets nieuws te leren.
Massage
Ik heb gelijk maar een massage geboekt. Op het intakeformulier vulde ik in ‘rugpijn’, maar eerlijker was om toe te geven: ‘eenzaamheid.’ Ik heb diep respect voor eenzame ouderen die maar taai doorgaan, zij die dankbaar zijn voor dat ene kleine moment dat er iemand eens langskomt. Onder die warme Zweedse massagestroken nam ik me voor: ik geef het maar toe, ik ben vast niet de enige. Samen eenzaam zijn, is vast een stuk minder alleen.
