Het getal was verbluffend. 29931 wachtenden voor mij | column Maaike Borst

‘Jouw plek: 29932’

Het was maandagochtend 9 uur en ook ik sloot aan in de rij. Het getal was verbluffend. 29931 wachtenden voor mij. En vast ook nog een boel erachter.

Ik zag ze voor me. Al die Groningers.

Sommigen had ik ergens in de afgelopen jaren gesproken voor de krant. Gezichten trokken voorbij, flarden van gesprekken klonken in mijn hoofd. Voorbijgangers in een parallel kafkaësk universum. Ze hadden het over wachten, over willekeur, over wanhoop. Over wat het met een gemeenschap doet als de een wel iets krijgt en de ander niet.

Daar zaten ze weer. In de wacht, te hopen dat ze op tijd waren. Terwijl ze ook nog maar net hadden gehoord dat er toch weer meer gas zou worden gewonnen.

Ik zat achter de laptop en bleef rustig. Niet omdat 10.000 euro niet belangrijk is – ons oude huisje heeft de nodige klappen gekregen en als je ergens recht op hebt ga je er plannen mee maken – maar juist omdat de hele toestand zo opzichtig oneerlijk en vernederend was.

Hier móest wel zo veel gedonder over ontstaan dat onze democratische regering uiteindelijk toch gedwongen zou worden om gewoon álle Groningers te geven wat hen toekomt.

Oftewel, ik had nog steeds vertrouwen.

Waar ik het op baseerde wist ik ook niet echt meer, maar het gaf wel rust. Het duurde dertien uur voordat ik kon inloggen en stress kreeg ik pas toen ik een account bij SNN moest aanmaken en even dacht dat ik eruit was gegooid.

Ook mijn vertrouwen was eigenlijk niet eerlijk. Ik had het nog, omdat ik niet was vermalen tussen NAM, CVW, NCG, TCMG, IMG en daarbij in de steek werd gelaten door de overheid. En zoals ik zaten er wel meer in die waanzinnige wachtrij – sommigen hadden zelfs nooit enig ongemak van welke beving dan ook ervaren.

Maar juist al die Groningers die hun vertrouwen jaren geleden al zijn verloren door gekmakende bureaucratische procedures en de ontkenning van hun leed, voelden de stress wel. Zij zagen hun kansen op deze vreemde worst die hun werd voorgehouden elk uur slinken, want zij wisten uit ervaring dat het dus níet goedkomt.

Zelfs als het toch ineens goedkomt.