Demissionair staatssecretaris Hans Vijlbrief (Mijnbouw) tijdens een gesprek met Groningse bewoners van Garmerwolde over het gasbesluit. ANP VINCENT JANNINK
Moeten we slingers ophangen en taart aansnijden? Moeten we zo blij zijn met het stoppen van de gaswinning? Dacht het niet.
Staatssecretaris Hans Vijlbrief ondertekende donderdag het wetsvoorstel om het Groningenveld per 1 oktober 2024 definitief te sluiten. Een jaar eerder, vanaf zondag, stopt de gaswinning.
Je zou dit goed nieuws kunnen noemen, ware het niet dat het tien jaar te laat komt. In die periode is er onnoemelijk veel schade aangericht en is het vertrouwen tussen Groningers en de overheid welhaast onherstelbaar beschadigd.
Intens verdrietig
Vijlbrief realiseert zich dat als geen ander. In die zin onderscheidt hij zich van voorgangers als Henk Kamp en Eric Wiebes. De staatssecretaris sprak onlangs een vrouw uit het aardbevingsgebied. Ze zat drie kwartier huilend tegenover hem.
Haar huis was weliswaar versterkt, maar ze had het gevoel dat ze tien jaar van haar leven kwijt was. Zij vond dat intens verdrietig. Vijlbrief kon dat alleen maar met haar eens zijn.
De historische ondertekening door Vijlbrief om het Groningenveld te sluiten, brengt geen enkel gevoel van blijdschap met zich mee. Het lijkt wel alsof we als Groningers dankbaar moeten zijn. Dankbaar dat de gaswinning is gestopt. Maar die dankbaarheid wordt ruimschoots overschaduwd door alle schade die aan de huizen is aangericht, door alle gevoelens van onveiligheid die daardoor zijn ontstaan.
Triest rijtje ellende
Minstens zo belangrijk is de wijze waarop met deze schade en gevoelens is omgegaan. Het jarenlange traineren, de zware bureaucratie die is opgetuigd, al het wantrouwen waarmee de Groningers zijn geconfronteerd. Het is een triest rijtje ellende, dat in de afgelopen tien jaar is opgebouwd.
De dikke vinger in de richting van Groningen, het besluit van Henk Kamp in 2013 om de gaswinning naar recordhoogte op te stuwen, springt hierbij het meest in het oog. Dat was nog geen jaar na de zware aardbeving bij Huizinge, op 16 augustus 2012.
Van blijdschap en dankbaarheid is geen enkele sprake. De gaswinning stopt, dat is mooi. Maar we geloven het pas echt als het Groningenveld definitief sluit. En dan nog. We weten dat de aardbevingen voorlopig gewoon doorgaan. Ook weten we dat het gesteggeld over geld en schadeherstel nog lang niet ten einde is. En het gevoel dat we tien jaar van ons leven kwijt zijn, dat blijft voor altijd.
