Bouke stond al vaker in het Atlas Theater in Emmen. Volgende week betreedt hij het grote podium van de Ziggo Dome in Amsterdam. Foto: Marleen Annema
Van een klein podium op het woonwagenkamp naar het grote van de Ziggo Dome, drie keer volgende week, ook nog uitverkocht. Het contrast kan bijna niet groter voor zanger Bouke Scholten uit Emmen, die sinds zijn winst in het tv-programma The Tribute – Battle of the bands viraal ging als ‘de Elvis uit Emmen’. Maar The King heeft hij nooit willen imiteren. Hij heeft zelfs Nederlandstalig gezongen om van het stempel af te komen.
Of hij nog fatsoenlijk over straat kan? Ja, in Emmen wel. Laatst waren er een keer wat gillende meiden toen hij zijn auto uit stapte, maar over het algemeen doet iedereen in zijn woonplaats redelijk normaal. Gelukkig maar, vindt hij, want hij houdt ervan zijn eigen gang te kunnen gaan. Struinen in een kringloopwinkel, bijvoorbeeld. Of lopen over de markt.
Maar dan wel graag als Bouke, en niet als de artiest.
Hij voelt zich er ook wat ongemakkelijk bij als fans hun uiterste best doen met hem in contact te komen, voor of na een optreden. Hij vindt het een stom woord: fan. Nederig. Bewonderaars, dát vindt hij een mooiere benaming. ,,Wanneer ben je een fan? Hoor je dan bij een bepaalde groepering of zo? Ben je dan zo iemand die zijn idool achtervolgt voor een foto of een handtekening? Dat heb ik zelf nooit gedaan.’’
Tom Jones
Nou ja, op één uitzondering na. Dat was toen Tom Jones, van jongs af aan zijn grote idool, optrad in Emmen. De Britse zanger was de afsluiter van Retropop, nu het Hello Festival geheten, en Bouke had via via geregeld dat hij hem zou ontmoeten. Het liep anders; Tom Jones werd afgeschermd en Bouke besloot weg te gaan.
,,En toen kwam zijn auto langsrijden en ben ik erachteraan gegaan, richting zijn hotel in Groningen. Het regende, ik had de ruitenwissers aan, ik voelde me net zo’n huurmoordenaar, haha. Bij zijn hotel ging hij vanuit de auto rechtstreeks naar binnen. Dat snap ik ook wel. Een oude man, ook nog verkouden. Het was de enige keer dat ik zoiets heb gedaan.’’
Halve band zei nee
We spreken elkaar in café De Brasserie in Emmen. Hier komt hij geregeld. Hier ging hij ook heen op die ene zwarte dag, toen zijn halve band hem had laten weten niet mee te willen doen aan The Tribute- Battle of the bands. En dat terwijl hij er zo zijn zinnen op had gezet.
Daarbij had zijn vader ook nog gezegd dat hij het maar niet moest doen. Want wat wilde hij nog bereiken nadat hij al drie eerdere tv-programma’s had gewonnen (Waar is Elvis?, The winner takes it all en All together now)? Wat als hij deze keer op zijn bek ging?
,,En toch wilde ik meedoen. Ik dacht: Wat heb ik te verliezen? Ik ben zeker van mijn stem en ik heb een goede band: de Elvis Matters Band. Maar de één zag het niet zitten, de ander had geen tijd. Ik ging die avond naar De Bras, hartstikke chagrijnig. Toevallig was blueszanger Peet Hartenberg er ook. Hij zei: Waarom neem je míjn pianist niet? En toen had ik Andy Nijmeijer, een fantastische pianist die er gevoel bij heeft.’’
Bouke staat aan de vooravond van een druk concertprogramma in theaters en op festivals. Foto: Marleen Annema
18-jarige saxofoniste uit Emmen
Bouke ging door. Zocht uit het hele land muzikanten en achtergrondzangeressen. En hij had nog één speciaal iemand in zijn hoofd die hij er heel graag bij wilde hebben: de 18-jarige saxofoniste Sendi Wessel uit Emmen. Toen zij 16 jaar was, maakte zij al eens een single met hem.
,,Ze heeft een zware periode meegemaakt en is heel ziek geweest, maar ze is zo’n verschrikkelijk groot talent. Ik had haar ouders beloofd dat ik haar zou vragen als ik nog een keer iets met blazers ging doen. Dus dat heb ik gedaan. Ik vroeg haar: Zou jij de leiding willen nemen over mijn blazerssectie? Dan mag je zelf een groepje samenstellen.’’
Trots laat hij het Whatsapp-berichtje zien dat haar ouders hem daarna stuurden. Ze schrijven dat ze hem dankbaar zijn. Dat ze altijd wel hadden gedacht dat hij van het type ‘een man een man, een woord een woord’ was.
,,Ik vind dat ook heel belangrijk: dat je je aan je woord houdt. Zo ben ik opgevoed. Behandel een ander zoals je zelf wilt worden behandeld, zegt mijn moeder altijd. Heb respect voor anderen. Laat ze uitpraten, ook al heb je een andere mening.’’
Eén keer gerepeteerd
Welgeteld één keer repeteerden Bouke en zijn vernieuwde Elvis Matters Band voordat de opnames van The Tribute begonnen. Ze wonnen.
Het bracht zijn muzikale loopbaan in een stroomversnelling en maakte hem een geliefde zanger om mee samen te werken. ,,Ik kreeg opeens aanbiedingen van andere bands en muzikanten die mij willen begeleiden. Bands die vaker op tv zijn geweest en bekend zijn. Maar nee. Ik ga alles wat eraan zit te komen doen met deze band.’’
Dat ‘alles’ is nogal wat. Op 21, 22 en 23 april staan er eerst drie zo goed als uitverkochte shows in de Amsterdamse Ziggo Dome op de rol. Bouke mag er als hoofdact een uur optreden: de prijs die hij won met The Tribute.
Daarna komen de festivals in de zomer, waaronder Zwarte Cross en het Hello Festival in Boukes woonplaats Emmen. Ook op de planning staat een theatertour met vijftig bijna allemaal uitverkochte shows.
En als klapper op de vuurpijl staat Bouke volgend jaar april met een eigen show in de Ziggo Dome. Toen de eerste binnen een week was uitverkocht, besloot hij een tweede te doen. Het worden zijn grootste optredens ooit. Hij stond al eens in de Rotterdamse Ahoy als speciale gast tijdens de Caribbean Las Vegas Show, maar in de Ziggo Dome is plek voor net iets meer: 17.000 bezoekers.
Je won wel vaker talentenjachten op tv, maar nu lijkt het groter. Hoe verklaar je dit succes?
,,Door sociale media. Die zijn veel groter dan toen en Tiktok is erbij gekomen. Alles gaat nu heel snel de hele wereld over. Mijn video van In the ghetto bijvoorbeeld is meer dan 10 miljoen keer bekeken op het Tiktok-account van Kijk.nl! Dat is toch absurd? En ik heb veel volgers in Amerika en Brazilië. Dat komt echt door sociale media.’’
Hoe spreken zij jouw naam daar eigenlijk uit?
,,Bjoek. Of Bojoek, soms.’’
Wil je je naam niet veranderen in een meer internationale?
,,Nee. Waarom zou ik wereldwijd bekend moeten worden? Om mijn ego te strelen? Ik wil niet naar Amerika. Daar ben je een van de zovelen en als je terugkomt, ben je in Nederland niks meer. Nee, ik wil lekker hier blijven. Ik wil bij mijn familie zijn en mijn twee kinderen zien opgroeien: Jochem van 17 (vernoemd naar Boukes vader, zoals Bouke is vernoemd naar zijn grootvader, red.) en Harrie van 13. Er is maar één ding dat boven alles gaat en dat is mijn familie. Ik geef niks om ‘bekend zijn’. Het is dat je het nodig hebt om je muziek te kunnen verkopen. Maar verder? Ik heb net nog aanbiedingen gekregen om concerten te geven in Praag en Zwitserland. Maar als ik daaraan begin, is het einde zoek. Dan ben ik de hele tijd weg. Dat wil ik niet.’’
‘Muziek is harmonie’
Bouke beklom voor het eerst een podium op het woonwagenkamp in Emmen, waar hij opgroeide. Hij komt uit een muzikale familie. Zijn vader speelt accordeon en keyboard, was muzikant en soms zanger in een bandje en verzorgde later het geluid bij Boukes optredens. Ook zijn moeder, zus, neefjes en nichtjes hebben muzikale genen. ,,Ik ben nog vaak op het kamp. Vaak maken we dan ook even muziek met elkaar. Pa op de accordeon, ik zingen en mijn moeder de tweede stem, of andersom. Zo fijn. Muziek is harmonie. Dat voel je dan echt.’’
Hij had er een mooie jeugd, in een beschermde omgeving. Speelde veel buiten met zijn vriendjes en voetbalde bij kampclub WKE, zoals zijn zoons nu. Het liefst keert hij terug. Toen hij ging trouwen (inmiddels is hij gescheiden), was er geen plek en verhuisde hij naar een huis. Maar binnenkort komen er op het woonwagencentrum nieuwe plekken bij. Bouke heeft zich ervoor ingeschreven.
Hij lacht als hij terugdenkt aan zijn eerste optreden, als 4-jarig jochie. Dat was op het jaarlijkse kampfeest, in een gebouwtje met een kuil waarin het publiek zat. Bouke playbackte, geschminkt en al, Jackie Wilson. Reet petite. ,,Een rare keuze misschien. De anderen deden artiesten zoals Henk Wijngaard, Koos Alberts of André Hazes. Maar ik was gek op deze muziek.’’
Verlegen jochie
Daarna deed hij elk jaar wel iets op het muzikale festijn en vaak waren het ‘zwarte artiesten’. Die muziek lag hem. En dat podium, dat beviel hem prima. ,,Ik was best een verlegen jochie, maar op het podium kwam ik los.’’
Onder de douche galmde hij altijd alles bij elkaar, waardoor zijn stem al gauw een bekend geluid werd voor de woonwagenbewoners. Een bestuurslid van WKE vroeg of hij iets zou willen zingen als de club kampioen werd. Bouke stemde in, maar durfde van de zenuwen niet naar de wedstrijd te kijken.
Toen de club won, stapte hij in de taxi op weg naar de Boogie Bar in Barger-Oosterveld. Zijn vader trok hem eruit. Beloofd is beloofd, hield hij zijn zoon voor.
Bouke zong een nummer van zijn grote idool Tom Jones: Sex bomb. Zeventien jaar was hij en stikzenuwachtig. Mensen zeiden dat zijn stem op die van Elvis Presley leek, maar hij had daar niet veel mee. Kende ook weinig van het repertoire van The King of Rock and Roll. ,,Pas later ben ik me in hem gaan verdiepen en dacht ik: Wow, wat een mooie dingen! Hij was zo veelzijdig. Ik denk dat iedereen wel iets van hem leuk vindt. Hij zong country, gospel, soul, blues, rock ’n roll, rock…’’
Droom om te leven van muziek
Op school was Bouke geen uitblinker. Hij had niet veel zin in leren en was meer van de creatieve dingen: tekenen, schilderen en boetseren. Kunstschilder wilde hij eigenlijk worden, maar hij belandde op het vbo op een opleiding tot gewoon schilder. ,,Het was niks voor mij. Ik kreeg hoofdpijn van die verflucht en ik heb hoogtevrees.’’
Hij deed de detailhandelsschool, had allerlei baantjes, maar droomde ervan om te kunnen leven van muziek. In 2006, drie jaar voordat hij voor het eerst op tv zou komen, tekende hij een platencontract bij CNR. Op advies van de platenmaatschappij zong hij Nederlandstalig. Dat was in opkomst, hielden ze hem voor.
Omdat er in Boukes ogen weinig geschikte nummers voorbij kwamen, begon hij zelf te schrijven. Tussendoor zong hij in cafés en op feestjes ook covers, waaronder nummers van Elvis.
Toen hij gevraagd werd voor het tv-programma Waar is Elvis? bedankte hij. De redactie wilde hem naar eigen zeggen aankleden als Elvis en daar had hij geen zin in. Een tweede keer idem dito. De derde keer zei hij ja. Het format van de show was veranderd en hij hoefde geen imitatie neer te zetten.
Bouke wilde niet gezien worden als 'die jongen die Elvis imiteert'. ,,Ik wilde geaccepteerd worden als zanger Bouke.'' Foto: Marleen Annema
‘Die jongen die Elvis imiteert’
Nog altijd is hij daar wars van. Dat leverde ook worstelingen op. Mensen bleven hem zien als ‘die jongen die Elvis imiteert’. Kenden zijn naam niet eens. ,,Terwijl ik geaccepteerd wilde worden als zanger Bouke.’’
Hij ging weer Nederlandstalig zingen, om van het Elvis-stempel af te komen. Maar toen kwamen talentenjacht nummer twee - The winner takes it all - en drie - All together now- en ging hij toch weer Elvis-repertoire vertolken. ,,Dat zijn toch kansen die je pakt. Je ziet dat er tijdens zo’n show veel aandacht voor je is, en ook daarna, maar na een poosje zakt dat weer in. Het was of de muziek van Elvis mij steeds weer opzocht. Heel bijzonder. Net als die ring.’’
Geluksring
Die ring, dat is een apart verhaal. Nog voordat zijn stem met die van Elvis werd vergeleken, liet Bouke als tiener een ring maken met een Azteeks teken erop. Hij had geen idee wat voor teken het was, maar vond het mooi. Mysterieus ook. Wat schetst zijn verbazing toen hij jaren later op Graceland, in het Elvis Presley-museum, stuitte op hetzelfde teken.
Hij was daar op uitnodiging van de fanclub Elvis Matters om muziek op te nemen met de pianist van Elvis Presley. ,,Ik ben bij Elvis’ huis geweest, heb voor zijn graf gestaan en kwam uiteindelijk in het museum in de zogeheten trofee-kamer. Daar hing het pak waarin Elvis in 1977 voor het laatst heeft opgetreden. Met datzelfde teken! Toen ben ik gaan opzoeken wat het betekent. Het blijkt de Azteekse kalender te zijn. Elvis voelde daar een verbintenis mee omdat hij indianenbloed had. Of native American blood, zoals je het nu hoort te zeggen.’’
Achter de geluksring van Bouke, met hetzelfde Azteekse teken als op het pak van Elvis Presley, zit een bijzonder verhaal.
In Memphis zag Bouke dit pak, dat Elvis droeg tijdens zijn laatste tournee, met hetzelfde teken als op Boukes ring. Foto: Bouke Scholten
Sindsdien ziet hij het als zijn geluksring en draagt hij hem bij elk optreden.
Bij de optredens die nu op stapel staan, draait het allemaal weer om de muziek van Elvis. Nederlandstalig zingen doet hij niet meer. Het Engels past hem het best, vindt hij.
Je hebt ook in het Engels meerdere nummers geschreven. Waarom kies je nu toch weer voor de muziek van anderen?
,,Mijn eigen nummers zijn geen hits geworden en bovendien vind ik het niet erg om muziek van een ander te zingen. De muziek van Elvis ligt heel erg bij wat ik mooi vind. De mensen weten inmiddels dat ik geen look-a-like ben en kennen mij nu wel als Bouke. Ik sta er als mezelf, met de Elvis Matters Band. Mensen zeggen vaak: Maar je doet muziek van een ander. Ja, nou en? Zoveel mensen zijn gek op André Rieu, maar die speelt toch ook niet zijn eigen muziek? Die speelt Bach. En de paus predikt het woord van Jezus maar is ook geen Jezus.’’
Kun je nu echt van de muziek leven?
,,Ja, maar dat kon ik sinds 2006 al. Voor die tijd had ik allerlei baantjes: schilder, vakkenvuller, autopoetser. Maar ik werd er niet gelukkig van. Van zingen word ik dat wel. Zingen is mijn passie. Dat zie ik ook niet als werk. Als ik het als werk ga zien, stop ik er waarschijnlijk mee.’’
Hoe kwam je de coronaperiode door?
,,Dat was zwaar. Het ene na het andere optreden werd afgezegd en ik werd downer en downer. Ik kon niks. Ik deed niks. Ik verdiende niets. Kreeg ook geen overheidssteun omdat ik niet als zelfstandig artiest geregistreerd stond. Ik heb heel zuinig geleefd en vaak bij mijn ouders gegeten. En toen kreeg mijn oom een hartaanval. Hij heeft het overleefd, hoor, maar ik dacht wel: Hoe belangrijk is geld eigenlijk? Dit was veel erger dan mijn baan verliezen. Echt heel erg. Voor ons op het kamp is een oom ongeveer hetzelfde als een broer voor een ander. Wij staan heel dicht bij elkaar.’’
Single ooit geschreven voor Elvis
Bouke nam een besluit. Hij wilde – mocht de boel na corona weer op gang komen - blijven zingen, maar dan wel alles in eigen hand houden. Hij richtte zijn eigen platenlabel op: Bouke Music.
Nu is hij dus zijn eigen platenbaas en zijn eigen manager en heeft hij het drukker dan ooit. Zo is hij bezig met een nieuw (cover-)album en heeft hij pas een nieuwe single uitgebracht: Fire down below. Een bijzonder lied voor Bouke, want het is geschreven voor Elvis Presley. Die heeft hem echter nooit gezongen. Elvis’ band, de TCB-band, heeft het nummer van Jerry Scheff wél gespeeld en ook opgenomen, in 1976.
,,Ik heb begrepen dat ze in de studio waren en dat dit het laatste nummer was, maar dat Elvis zich niet goed voelde. Hij zou het later wel inzingen, zei hij, maar dat is er nooit meer van gekomen.’’
Het witte doek
Tussen alle bedrijven door deed Bouke ook nog mee aan een bioscoopfilm die eind vorige maand is uitgekomen: Grenzeloos verraad. In deze oorlogsfilm speelt hij een klein rolletje als verzetsstrijder. ,,Ze hadden mij eruit geknipt, maar toen ik The Battle won, hebben ze me er weer in geplakt, haha.’’
Weer een deur die opengaat door zijn muzikale zege. Bouke wil er meer mee. Een eigen film maken zelfs, een spaghettiwestern, het genre waar hij zelf zo dol op is. Hij pakt nog een keer zijn mobiele telefoon: ,,Kijk. Mooi, hè?’’ De eerste opnames voor zijn eigen film. Het witte doek lonkt al net zoals het podium. Zanger en acteur, bij wie hebben we die combinatie vaker gezien?
Bouke tien jaar geleden, met zijn ouders in het vliegtuig naar Amerika, op weg naar Memphis. Hij trad er meermalen op. Eigen foto
Bouke Scholten
Bouke Scholten. Geboren op 25 september 1981 in Emmen. Ging hier naar de Sint Fransschool, zat op het vmbo van het KDC (nu Carmel College) en deed mbo detailhandel op het Drenthe College (mbo detailhandel). Won in 2009 het tv-programma Waar is Elvis?, in 2014 The Winner takes it all, in 2019 All together now en in 2023 The Tribute – Battle of the bands, steeds met vertolkingen van Elvis Presley. Trad twee keer op in Graceland: de eerste keer in 2012 tijdens de Elvis Memorial Tour, de tweede keer in 2017 vanwege de 40e sterfdag van Elvis Presley. Is 21, 22 en 23 april hoofdact van The Tribute-show in de Ziggo Dome en staat hier volgend jaar op 18 en 19 april met een eigen show: de It’s now or never-show, een eerbetoon aan Elvis Presley.
