Erwin (49) uit Veendam viel 23 kilo af door Egym. ‘Kwark zonder smaakje is wel wennen in het begin’

Hij was 19 jaar oud en 57 kilo, toen Erwin de Vries uit Veendam opeens niet meer kon voetballen. Hij kreeg heftige pijnscheuten in zijn heup.

Na jaren onderzoek kwamen ze erachter dat Erwin, nu 49 jaar, de ziekte van Bechterew had, een vorm van ontstekingsreuma. Een krom loopje hoort daar ook bij. „De klokkenluider van de Notre Dame, zeggen ze dan.”

In plaats van zelf te voetballen werd hij voetbaltrainer. Door de zoektocht naar de juiste medicatie, viel Erwin vroegtijdig in slaap ‘s avonds. Dat betekende niet meer sporten voor hem. En hij ging meer eten (zes broodjes tijdens de lunch, maar ook naturel chips, tijgernootjes en Japanse mix). „Toen ben ik gestaag aangekomen.”

Het betekende stijfheid, niet goed meer kunnen lopen, uitgeput traplopen, ‘s nachts wakker worden van de pijn en niet meer goed z’n eigen veters kunnen strikken. „Zelfs een kozijntje schilderen bleek een uitdaging. Zo belemmerd ben je.” Bij voetbal kreeg hij de bijnaam Gillis (van vastgoedondernemer en realityster Peter Gillis). „Zo’n loopje had ik ook.”

Zijn fysiotherapeut Chieljan Veen (38) dacht dat zijn nieuwe sporthonk in Wildervank misschien wel de uitkomst was voor Erwin: Egym. „Het zijn fitnessapparaten, maar dan helemaal ingesteld op mij en mijn grenzen”, zegt Erwin terwijl hij zijn armbandje tegen de scanner drukt van een apparaat. Het apparaat laat zien: 31 kilogram drukken, 15 herhalingen. Met een klein spelelement, voelt het minder als trainen voor hem. Erwin moet drukken in het tempo dat het apparaat laat zien.

Het halfuurtje sporten werkt voor Erwin. Hij doet het twee à drie keer in de week. Samen met zeven mensen van verschillende leeftijden wisselen ze elke minuut van apparaat. „Het is ook een sociaal halfuurtje.”

Die eerste keer was geen leuke training. Na wat metingen berekende een apparaat de leeftijd die past bij zijn lichaam, inmiddels 90 kilo zwaar. „68 jaar. Dan word je met je neus op de feiten gedrukt. Heel confronterend.”

Toen ging er een knop om bij Erwin. Meer sporten dus, en ook beter eten. Weer ontbijten, wat hij nooit deed. „Kwark zonder smaakje is wel wennen in het begin. Ik was altijd van de vla, hè?”

De start was niet appeltje-eitje. „Ik kreeg weinig brandstof en dacht constant aan eten.” Op kantoor zat Erwin met een oranje fleecedekentje om, zo koud had hij het. Maar de kilo’s die eraf vlogen, bleven motiveren.

„Nu ben ik op en top fit. Ik kan als trainer af en toe weer een balletje trappen of sprintje trekken. Iedereen is veel sneller dan ik, maar dat maakt niet uit. En ik slaap weer de hele nacht door sinds een half jaar.”

Nu is hij twee maanden stabiel op zijn streefgewicht en is het tijd voor nieuwe doelen. Erwin wil graag een halve marathon gaan lopen. En wie weet: daarna wel een hele. Maar de angst op een terugval blijft, zegt Erwin. „Soms denk ik: hoe heb ik het zo ver laten komen? Gelukkig zit het patroon er nu in.”

Erwin gaat weer voor het apparaat staan, dat je ‘leeftijd’ meet. Zijn 67,1 kilo zware lichaam is er een gelijk aan iemand van 41 jaar. Van maatje L ging hij naar S. En de bijnaam Gillis, hoort hij nooit meer. „Het is goed zo.”