400 gram vlees om 16.00 uur. Foto: Ilva Stoelwinder
Johan at zo een hele doos Festini-ijsjes, Aukje werd misprijzend aangekeken in de snackbar, Tineke noemden ze dikke en Erwin ging door het leven als ‘Gillis’. Dat is nu verleden tijd: alle vier vielen ze af. Elk op hun eigen manier. Dit is Johans verhaal.
Vroeger was Johan de Vries (57) uit Rottevalle een man met een superafgetraind lichaam van 75 kilo. Hij deed aan triatlons op hoog niveau – een topsportleven. Elke dag fietsen, hardlopen en zwemmen. Maar op zijn 35ste stopte hij daarmee: „Ik kreeg een huishouding.”
Het zeer gedisciplineerde leven met keurig eten en de grenzen opzoeken van het lichaam liet Johan los. Gestaag ging hij naar 90, misschien een keer 100 kilo. Niet erg, vond Johan, hij is een lange vent.
Nog één keertje dan
Maar Johan heeft altijd gezegd: dat wereldje wilde hij nog één keer opzoeken. In 2014 stond hij klaar voor de hele triatlon in Almere: 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en daarna een marathon van 42,2 kilometer lopen.
Johan de Vries aan zee. Eigen foto
Makkelijk was dat met zijn inmiddels 90 kilo zware lichaam niet. Op karakter liep hij het uit.
Vlak daarna belandde Johan in het ziekenhuis met hartritmestoornissen en trombose. „Ik kreeg schokken, elektrocardioversie noemen ze dat. Ik had wel een abonnement kunnen nemen op het parkeerterrein.”
Later in Leeuwarden nog twee ablaties: „Schroeien ze wat om bij het hart.” Dat deed ook niks. Het was tijd voor een zware operatie in het UMCG. „Ik nam toen een zak vol pillen in. Het legde beslag op mijn leven.”
Johan samen met zijn hond Bruno. Foto: Ilva Stoelwinder
Perenijsjes
In die periode zocht Johan troost in comfortfood. Bij het avondeten lekker schransen. „Soms maakte ik suddervlees voor twee dagen, maar we aten er nooit twee keer van”, zegt zijn vrouw Hettie de Vries-Woudstra (56).
En dan de perenijsjes. Johan slokte in de avond zo’n hele doos van Festini op. Twaalf stuks, dus. Hij ging van 90 naar 129 kilo.
In het voorjaar ging de Rottevalster naar de dokter voor zijn hoofdpijn. De bloeddrukmeter sloeg uit, de anesthesist had nog nooit zoiets gezien: hij ging boven de 300. Hij moest meteen naar het ziekenhuis: „Toen hield mijn lichaam ermee op, daar lag ik op mijn sterfbed.”
Johan was helemaal klaar met alle cardiologische problematiek. Eigen foto
Johan praat er niet makkelijk over, is te horen aan de trilling in zijn stem. Een vriend van hem lag ook op die ic met z’n hart. „Hij is een paar dagen later gestorven. Dat was best wel heftig.”
Tijdens de revalidatie moest hij in gesprek met een psycholoog. „Ik dacht, wat moet ik daar? Maar achteraf heb ik er wel wat aan gehad, er even over praten.”
Eenmaal thuis ging er een knop om. In dit lichaam wilde hij niet oud worden. Afvallen dus. Hij vond de discipline terug die hij vroeger elke dag opbracht en bedacht na wat dingen gelezen te hebben zijn eigen manier om gewicht te verliezen.
Menu
Hoe dat gaat? Hij staat op en drinkt een glas warm water met citroen. Daarna gaat hij twee uren wandelen met hond Bruno. Dan werkt hij 300 gram echte Griekse yoghurt naar binnen. Dat vond hij eerst best wel goor, maar het went. Drie zachtgekookte eieren in de middag volgen. En dan om 16.00 uur eet hij 400 gram van een van de volgende dingen: angus hamburgers, kippenpoten, zalm of biefstuk. Dat is het.
Avondeten doet hij dus niet met zijn gezin, maar dat heeft hij er voor over. En gelukkig eet zoonlief nog gezellig met ma.
Wat zout en peper op het stuk vlees. Foto: Ilva Stoelwinder
„Ik heb weer energie. Ik slaap weer. Als ik daarvoor dit levenspatroon moet vasthouden? Ik ben geen goeroe, maar dit werkt voor mij.”
Nu weegt hij weer tussen de 90 en 100 kilo. Op de weegschaal staat hij niet, hij kijkt naar hoe hij zich voelt. „Of het gezond is? Dat vraag ik mij ook weleens af.”
Hij moet er ook dingen voor laten. Johan gaat niet meer naar de voetbalkantine bijvoorbeeld voor een paar biertjes, of een krat.
„Ik heb geen stopknop. Ik ben bang dat ik zomaar weer terugval in mijn oude patroon. En ik mis het ook niet. Die persoon hoef ik niet meer te zijn.”
Een vegetariër heeft ogen aan de zijkant, want zij moeten opletten om niet opgegeten te worden. Vleeseters hebben ogen aan de voorkant van het gezicht. 'Wij ook, daarom denk ik dat we vleeseters zijn', aldus Johan. Foto: Ilva Stoelwinder
Johan ervaart een innerlijke rust, en het strakke schema is het hem helemaal waard. Hij heeft weer zin in de dag, zin in een wandeling, zin in een stukje zwemmen bij Strandheem. En hij heeft weer energie om écht opa te zijn. „Ik sta meer in contact met mezelf. Zo oud worden? Dat wil ik wel.”
