Pachamama in Groningen kost een duit, maar is verfrissende samensmelting van landen en smaken | restaurantrecensie

We houden halt op de Nieuwe Markt in hartje Groningen, aan de voet van het Forum. Hier modderden eigenaren Tom en Emile een poosje aan met het zuurstokroze restaurant Donna’s Social Club. Na een dik jaar trokken ze de stekker er alweer uit. Gegokt en verloren. Ze besloten het over een heel andere boeg te gooien. Donna’s Social Club werd in augustus Pachamama (Moeder Aarde), een Japans-Peruviaans restaurant. Zou dit concept een langer leven beschoren zijn?

Van het hoge Barbiegehalte van Donna’s Social Club is binnen vrijwel niets meer over. Alleen de toiletten zijn nog knalroze. In Pachamama staan veel planten en is het interieur een mix van Japans minimalisme en Scandinavische functionaliteit. ,,Japandi heet dat”, fluistert tafelgenoot. Hoewel deze interieurtrend aan schrijver dezes voorbij is gegaan, stelt hij wel vast dat het uitzicht door de hoge ramen fijn is. Oud ontmoet nieuw, met een blik op het Forum en de eeuwenoude gevel van het pand waar de buren van Blue Bananas nu zetelen.

We hebben vanavond niet veel te kiezen. Bij Pachamama werken ze met shared dining in vijf gangen. Een van de voorgerechten, de tortilla togarashi, is zo’n typische mengelmoes van de Japanse en Peruviaanse keuken. Deze fusion-keuken met de naam Nikkei ontstond door een enorme toestroom van Japanse migranten naar Peru in het begin van de vorige eeuw.

Tafelgenoot opteert voor het vegetarische menu, terwijl haar overbuurman voor vlees en vis gaat. We zijn zo overweldigd door alle onbekende spijzen die op de kaart staan, dat we een toevoeging (langoustine, tandoori of bisque) laten voor wat het is. Het oog is soms groter dan de maag, nietwaar? En bovendien: de prijs voor één menu (54,50 euro) is al fors genoeg.

Onze smaakpupillen worden meteen flink aan het werk gezet. In de meest positieve zin van het woord, welteverstaan. Van de voorafjes moeten we zelfs tossen om het laatste stukje zeewierbrood (pita furikake).

De pekingeend, die fraai wordt geserveerd op een rookoventje, is even later ook smullen geblazen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het tartaartje of het stuk kalfsnek, die even later op tafel komen.

Tafelgenoot is dan weer blij met haar jackfruit. De combinaties zijn daarnaast verrassend en verfrissend. Al met al, stellen we voorzichtig vast, zijn we nog nooit zo blij geweest dat er een eeuw geleden veel Japanners naar Peru emigreerden.

We horen en lezen al een poosje dat er in de horeca schaarste bestaat aan goed personeel. Daar is bij Pachamama vanavond geen sprake van. Het jonge drietal dat ons helpt - twee vrouwen, één man - weet precies waar ze het over heeft. Knap, met toch niet de meest alledaagse gerechten.

Ergens rond de okonomiyaki, een heerlijk hartig pannenkoekje, en de subtiele queso peruano, witte kaas uit Peru, krijgen we telefoon. Baby-alarm. Tafelgenoot, de moeder, moet naar huis. De rust aan tafel én de kimchi, precies zuur genoeg, zijn derhalve snel weg. We vragen schoorvoetend of het mogelijk is om het dessert snel op tafel te zetten.

Dat blijkt geen enkel probleem. En we hebben de laatste hap nog niet gehad of de gastvrouw staat klaar om af te rekenen. In dit specifieke geval zijn we daar enorm blij mee.

Dat sluiten we bij een nieuw menu zeker niet uit. Hoewel een avond bij Pachamama per definitie een aardige duit kost, krijg je er veel voor terug. Ja, we durven de stelling wel aan dat dit restaurant het langer gaat volhouden dan zijn wel héél experimentele voorganger.