Zouden we in Gieten wonen, gingen we veel vaker naar Casa Mia – ondanks een paar doodzondes | restaurantrecensie

Pizzeria Da Nino van Nino en Lineke Biancu was jarenlang een begrip in het dorp. Eind 2022 stapte dochter Claudia, samen met haar zoons Matteo en Elía, in de voetsporen van haar ouders en opende Casa Mia. We zijn benieuwd of het daar net zo goed toeven is als voorheen. En of de pizza’s inderdaad dun, knapperig en goed belegd zijn zoals beloofd.

Casa Mia betekent ‘mijn huis’, en het is goed gelukt om een huiselijke sfeer te creëren: de keuken is open, de bruin- en okertinten van de zaak maken het, samen met de grote hoeveelheid planten, gezellig en je mag tussen de gangen door je bestek houden. Ook fijn: de akoestiek is perfect.

Nee hoor, er is ook een uitgebreide pastakaart, met klassiekers als penne quattro formaggi en spaghetti carbonara (wel bereid met room, een doodzonde volgens puristen) en eigen creaties met een Sardijns tintje zoals de Malloreddus alla Sarda. Vooraf kun je kiezen uit brood met olijven, brood met kruidenboter of brood met allebei, een aantal salades en de antipasto misto della casa.

We kunnen uiteraard niet om de pizza Nino heen, en daarnaast gaan we voor een klassieke pasta: de tortellini panna. Vooraf nemen we de antipasto misto om zoveel mogelijk te kunnen proeven en we weten de hand te leggen op de laatste huisgemaakte tiramisù. Daarbij drinken we de huiswijn, want een aparte wijnkaart is er niet. Hoeft ook niet, de pinot grigio en de cannonau (ook uit Sardinië) smaken prima.

Twee jonge blondines die ook in Italië niet zouden misstaan in de bediening zwaaien deze vrijdagavond de scepter. Ze hebben de boel goed onder controle. Ze zijn attent, kundig en als ze iets niet weten, halen ze Claudia uit de keuken, bijvoorbeeld om uit te leggen wat er allemaal op ons bord ligt bij het voorgerecht.

Dat lukt behoorlijk aardig, ondanks het Hollandse februariweer. Vooral het voorgerecht is een schot in de roos. Twee verschillende salami’s, gemarineerde artisjok, kruidenboter, een caprese, drie verschillende soorten olijven, en royale hoeveelheden gorgonzola, Parmezaan en een Siciliaanse geitenkaas sieren de plank. En dan krijgen we er ook nog pizzabrood bij. Eigenlijk is dit al een complete maaltijd. Daarom switchen we gauw naar formaat kinderpizza.

Dat blijkt een goede keuze, want de pizza valt een beetje tegen. Hij is inderdaad dun, maar het deeg heeft net te kort in de pizza-oven gezeten. Misschien komt dat omdat Matteo en Elía zich deze week in de sneeuw bevinden en er invallers in de keuken staan. Wel is-ie zoals beloofd rijkelijk belegd met allerlei vissoorten en verse tomaat, maar daardoor is hij ook wat nat geworden. De pasta bij mijn tafelgenoot valt beter in de smaak: simpel, precies goed gaar en deze smaak brengt ons inderdaad in Italiaanse sferen.

Met onze volle buiken zijn we blij dat we het toetje mogen delen. De tiramisù is mooi romig van smaak, maar - nog zo’n doodzonde - gelardeerd met slagroom. De koffie zit bovendien wel heel erg onderin en we vragen ons af of er wel een beetje marsala in zit.

Als we in Gieten zouden wonen, zouden we hier heel vaak aanschuiven voor een antipasto misto en een karafje wijn. En als de vaste pizzabakkers terug zijn van skivakantie, willen we ook nog graag een keer ontdekken of de pizza nog iets beter kan.