In de Keuken van Arragon weet je niet wat je gaat eten. Hoe is dat? 'Ik wist niet dat rode biet zo kon smaken' | restaurantrecensie

Vooraf een winstwaarschuwing: deze recensie gaat bovenmatig veel over het eten. Want dat was elk woord waard. En ja, daarmee verklap ik de clou van dit verhaal. Het is niet anders. Vooruit, we starten bij het begin.

Aan de doorlopende weg tussen Pesse en Hoogeveen, officieel in Fluitenberg. In het groen staat hier een statig, wit pand met daarin De Keuken van Arragon. Door de ramen zien we paarden rennen en af en toe zoeft een auto langs, maar vooral: we zitten in een oase van rust. Het restaurant is ambitieus en kreeg al een vermelding in de Michelin Gids. Onze verwachtingen zijn hooggespannen.

De inrichting is strak, maar verwelkomend. Zo brandt op elke tafel, ook als die niet bezet is, een kaarsje. Op de muur prijkt een foto van de eigenaren: zij is gastvrouw, hij staat in de keuken. Op ons servet ligt een informatieboekje: over hun werkdagen, gezinsleven en de filosofie achter het restaurant. Een leuk detail.

Klopt, vanaf nu. In dit restaurant kiezen ze alleen voor een verrassingsmenu. Je kiest de hoeveelheid gangen en het drank-arrangement. We besluiten voor een drie- en viergangenmenu te gaan. Tafelgenoot heeft meer honger. We starten met een drankje: alcoholvrije bubbels en een witte wijn. Laat dat eten maar komen.

We krijgen elk twee amuses gemaakt van wortel. Niet voor niets liggen twee hapjes op drie grote wortelen. „Die zijn ter garnering, niet om op te eten”, knipoogt de gastvrouw. Een hapje bestaat uit een merengue van wortel die in je mond wegsmelt. Een anijsachtige smaak blijft hangen. We kijken elkaar verrast aan: zo kennen wij deze groente niet.De andere amuse bestaat uit een vierkantje flammkuchen, met daarop weer net een andere bereiding van de oranje groente. „De kruiden komen uit de eigen tuin”, vertelt onze gastvrouw. Handenwrijvend kijken we uit naar de rest.

Ja, eten bij De Keuken van Arragon is een feestje. We rollen van het ene gerecht in het andere en de combinaties van ingrediënten en smaken blijven ons verbazen. Zo krijgen we als voorgerecht verschillende bereidingen van rode biet op ons bord. De tartaar van rode biet smaakt fris en smelt samen met een bolletje ijs van mosterd en een sausje van karnemelk met bieslook uit de eigen tuin. „Ik heb nooit geweten dat rode biet zo kan smaken”, verzucht mijn tafelgenoot. Met het versgebakken brood vegen we ons bord zorgvuldig schoon. Als tussengerecht krijgt tafelgenoot rog op een crème van zoete aardappel, met Nederlandse mossels en een sausje van kerrie. De rog valt bijna uit elkaar, zonder slijmerig te zijn. „De combinatie is erg sterk”, oordeelt hij.

Bij het hoofdgerecht krijgen we een nieuw drankje:ik een gin&tonic zonder alcohol, en met een ijsblokje van kruiden en fruit ziet die mocktail er feestelijk uit. De rode wijn van tafelgenoot past prima bij het hoofdgerecht. We krijgen namelijk een mals stukje vlees van Fries rund. Daarnaast liggen drie bereidingen van bloemkool. Ik kijk verbaasd naar een paar schijfjes ui op mijn bord. Wat doen die daar? Maar ze blijken ingemaakt en vervolmaken de zwaardere smaken van de bloemkool en rund.

Ja, de samenstelling van de gerechten maakt ze bijzonder. Neem bijvoorbeeld het toetje: de mousse van bramen, het verse rode fruit, ijs van aardbei en schuim van kers zijn van zichzelf niet uitzonderlijk, maar gecombineerd hoop je dat het toetje niet op gaat. En dat is eigenlijk de gehele maaltijd het geval: de samenstelling en bereiding maakt de maaltijd een feestje van originaliteit en creativiteit.

Als het enige minpuntje is dat het ijsblokje van de mocktail niet gesmolten is voor het drankje op is waardoor de kruiden niet vrij komen, dan heb je een fantastisch uitje gehad. We hebben genoten van het eten en de sfeer. Zodra we iets te vieren hebben, staan we weer op de stoep. Maar niet zo maar, daarvoor is het restaurant iets te duur.